Ο Χρήστος Μαγκώτσιος είναι από τους ανθρώπους που έχουν γράψει τη δική τους ιστορία στον ΑΡΗ. Και μετά από 23 χρόνια, επέστρεψε στον σύλλογο, σε ένα ιδιαίτερα νευραλγικό πόστο: Αυτό του υπεύθυνου Ακαδημίας Μπάσκετ.
Έχοντας πλέον πολύ μεγάλη εμπειρία από την ενασχόλησή του με τις «μικρές» ηλικίες, ο πολύπειρος προπονητής δίνει το δικό του στίγμα αναφορικά με τα «πρέπει» των υποδομών, ώστε οι νεαροί καλαθοσφαιριστές να κάνουν πραγματικότητα το όνειρό τους, επανδρώνοντας την πρώτη ομάδα του ΑΡΗ, και το ελληνικό μπάσκετ γενικότερα.
– Είσαι ένας άνθρωπος που έχει συνδέσει το όνομά του με τον ΑΡΗ. Επέστρεψες στην ομάδα μετά από πολλά χρόνια. Τα συναισθήματά σου;
«Είναι σαν να γυρνάς στο σπίτι σου. Ένα οικείο περιβάλλον, στο οποίο αισθάνεσαι πολύ άνετα. Πέρασαν πολλά χρόνια από την τελευταία φορά που ήμουν εδώ, αλλά αισθάνομαι οικεία. Βλέπω αρκετά νέα πρόσωπα, τα οποία με έκαναν να αισθανθώ μεγάλη οικειότητα, το ίδιο και τα πιο παλιά. Είμαι χαρούμενος που επέστρεψα στον ΑΡΗ».
– Ο κόσμος δέχτηκε με μεγάλη χαρά την επιστροφή σου. Σε γεμίζει δύναμη αυτό για την αποστολή που έχεις αναλάβει;
«Πάντα εισέπραττα μία εκτίμηση και μία αγάπη από τον κόσμο, ακόμα κι όταν ήμουν μακριά από την ομάδα. Τώρα, πολύ περισσότερο. Οι χειραψίες, το χτύπημα στην πλάτη, οι αναμνήσεις, με κάνουν και αισθάνομαι συγκίνηση και ευχαρίστηση. Είναι μια κατάσταση που σου δίνει θάρρος για να ξεκινήσεις, να δουλεύει το μυαλό σου παραγωγικά και δημιουργικά».
– Αναλαμβάνεις ένα πολύ νευραλγικό πόστο, αυτό του υπεύθυνου Ακαδημίας Μπάσκετ του συλλόγου. Η εμπειρία σου στο συγκεκριμένο κομμάτι είναι μεγάλη. Τι θέλεις να προσδώσεις στον ΑΡΗ σ’ αυτόν τον τομέα;
«Σ’ αυτό το κομμάτι του μπάσκετ, όλα ξεκινούν από τη θεώρηση που έχει η διοίκηση. Είμαι χαρούμενος που βλέπω πως η διοίκηση αντιλαμβάνεται ότι αυτός ο τομέας είναι νευραλγικός. Το δημιουργικό κομμάτι οδηγεί κάθε προπονητή να δίνει όλο του το «είναι». Η προσδοκία μας είναι τα παιδιά να μάθουν τα βασικά, όχι μόνο στο τεχνικό κομμάτι, αλλά και σ’ αυτό της νοοτροπίας. Πρέπει να καταλαβαίνουν σε ποια ομάδα βρίσκονται, τι τους ζητά η ομάδα και να κατανοούν ότι πρέπει να δουλέψουν με στόχευση τη «βιτρίνα» του ΑΡΗ, δηλαδή τα αναπτυξιακά τμήματα, παιδικό και εφηβικό, αλλά και τη μεγάλη «βιτρίνα», το ανδρικό. Αν καταφέρουμε μέσα από το πρόγραμμα που έχει εδώ και χρόνια ο ΑΡΗΣ να φέρει και να «δημιουργήσει» παίκτες που θα φτάσουν ψηλά, αυτό θα είναι το κέρδος για την ομάδα μας».
– Συμφωνείς ότι σ’ αυτές τις ηλικίες το πρώτο ζητούμενο είναι να γίνουν τα παιδιά καλοί παίκτες και σωστοί άνθρωποι και έπειτα η κατάκτηση τίτλων;
«Το έχουμε συζητήσει αυτό με τους ανθρώπους της διοίκησης. Το αποτέλεσμα δεν είναι αυτοσκοπός. Θέλουμε να δημιουργήσουμε παίκτες ικανούς για να επανδρώσουν τα τμήματα. Ικανούς και σε νοοτροπία και τεχνικά. Η παραγωγική διαδικασία πλέον ξεκινά από τις ηλικίες των 5-6 χρονών. Στα δικά μας χρόνια ήταν αλλιώς, εγώ έπιασα για πρώτη φορά μπάλα 13 ετών. Αν η μπασκετική ζωή του παιδιού ξεκινά νωρίτερα, έχεις μεγαλύτερες πιθανότητες να μην αφήσεις κενά σε τεχνικό επίπεδο. Ο παίκτης γράφει παραγωγικά χιλιόμετρα. Υπήρχε ένα κενό σ’ αυτήν τη διαδικασία και πιστεύω ότι μαζί με τους συνεργάτες μου θα μπορέσουμε να το καλύψουμε».
– Πολύς λόγος γίνεται τα τελευταία χρόνια για την ανάπτυξη στο ελληνικό μπάσκετ και την έλλειψη παραγωγής ταλέντων. Συμφωνείς, και αν ναι, με την πλούσια εμπειρία σου, πώς μπορεί να αλλάξει αυτό και να βγάλει ξανά η Ελλάδα παίκτες πρωταγωνιστές;
Τα ταλέντα υπάρχουν. Το θέμα είναι ότι πρέπει να τα «οδηγήσεις» με τέτοιο τρόπο, ώστε να φτάσουν σε υψηλό κλιμάκιο και να επανδρώνουν τις ομάδες. Αυτό από μόνο του δεν αρκεί. Έχει να κάνει και με τη φιλοσοφία της ομάδας, να πάρουν τα παιδιά, να τα πιστέψουν και να τους δώσουν χρόνο συμμετοχής. Η καλλιέργεια και σε πνευματικό επίπεδο παίζει μεγάλο ρόλο. Όταν τα παιδιά ανεβαίνουν σκαλοπάτι, δεν μπορούν να περιοριστούν μόνο σε ένα πράγμα, να βάλουν την μπάλα στο καλάθι. Ένας παίκτης πρέπει να κάνει 15 πράγματα στην άμυνα και 15 στην επίθεση. Είναι δύσκολο να κάνεις καριέρα όταν είσαι καλός μόνο σε έναν τομέα. Ένας νεότερος παίκτης, όταν πάει ένα σκαλί πιο ψηλά, πρέπει πρώτα να υπηρετεί και μετά να υπηρετηθεί. Να κερδίσει την εμπιστοσύνη του προπονητή και των συμπαικτών του και από κει και πέρα θα μάθει να σκοράρει κιόλας».
– Ποιο είναι το μήνυμά σου στα νέα παιδιά που τώρα ξεκινούν την ενασχόλησή τους με το μπάσκετ;
«Προσπαθώ πάντοτε να κρατάω το όνειρό τους. Το μότο είναι «κράτησε το όνειρό σου». Για να το πραγματοποιήσεις, πρέπει να δημιουργήσεις καλές συνήθειες, καλούς εθισμούς. Όχι μόνο εντός, αλλά και εκτός γηπέδου. Πρέπει να υπάρχει πειθαρχία εντός κι εκτός παρκέ. Ό,τι κάνεις στο γήπεδο, να το υποστηρίζεις και εκτός αυτού. Έρχεσαι στο γήπεδο, καβαλάς τη γραμμή και πρέπει να είσαι 100% σε προσπάθειες, σε ένταση, νοητικά. Φεύγεις από το γήπεδο, να είσαι όπως όταν ήρθες. Να κρατάς τα θετικά, να διορθώσεις τις αδυναμίες που βλέπουν οι προπονητές, να ακούς τις συμβουλές των γυμναστών, των διατροφολόγων… Αυτοί είναι οι εθισμοί που ανέφερα πριν. Αυτά θα οδηγήσουν κάποιον παίκτη να πραγματοποιήσει τα όνειρά του. Αλλά ακόμα κι αν δεν το καταφέρει, αυτή η διαδικασία είναι ένα σχολείο. Θα του δημιουργήσει τέτοιους εθισμούς, που θα τον βοηθήσουν στη ζωή του».
– Είναι η κατάκτηση του Κυπέλλου Ελλάδας, το 1998, η πιο δυνατή ανάμνησή σου από τον ΑΡΗ;
«Ναι, είναι. Σίγουρα μεγάλη στιγμή ήταν και το Κύπελλο Κόρατς του 1997. Όμως τα πάντα είναι στιγμές τις οποίες δεν τις ξέρει ο κόσμος. Όσα βιώσαμε σε καλές περιόδους στην πενταετία που ήμουν στον ΑΡΗ, αλλά και σε άσχημες. Και στις δύο περιπτώσεις, οι διαπροσωπικές σχέσεις που αναπτύχθηκαν είναι αυτές που μένουν. Κάποιους τους βλέπω περισσότερο, άλλους όχι, όμως η εκτίμηση και οι αναμνήσεις είναι ανεκτίμητα πράγματα. Χαιρόμαστε που είμαστε κι εμείς ένα τουβλάκι στην ιστορία του ΑΡΗ μας».