Οι Ολυμπιακοί Αγώνες του Παρισιού ήταν η τελευταία διοργάνωση και το χάλκινο μετάλλιο η τελευταία επιτυχία της Σερβίας με τον Σβέτισλαβ Πέσιτς στην άκρη του πάγκου, όπως επιβεβαίωσε με δηλώσεις του ο έμπειρος προπονητής σε σερβικό μέσο.
Ο Πέσιτς αναφέρθηκε στους λόγους που τον οδήγησαν στην απόφαση αυτή, στην οποία ήταν σύμφωνη και η σερβική ομοσπονδία, αλλά και στις πιο περήφανες στιγμές του στον πάγκο των Όρλοβι, ενώ νωρίτερα είχε εκφράσει σε έντονο ύφος τις ανησυχίες του για την επόμενη μέρα του σερβικού μπάσκετ.
Για το χρονικό και τους λόγους της αποχώρησής του:“Ο πρόεδρος της σερβικής ομοσπονδίας μπάσκετ, Πρέντραγκ Ντανίλοβιτς, παραιτήθηκε. Όπως κατάλαβα, το έκανε για να μπορέσει η νέα ηγεσία της ομοσπονδίας να συγκροτήσει νέο επαγγελματικό επιτελείο και στόχους στην αρχή του νέου Ολυμπιακού κύκλου.
Όσο για εμένα προσωπικά, πριν από το Παρίσι είχα ενημερώσει ότι κάποιος άλλος έπρεπε να συνεχίσει αυτό που ξεκίνησα. Αφού βλέπω ότι κάποιοι δεν με άκουσαν καλά, τους λέω τώρα ότι οι υπεύθυνοι – αυτοί που θα ηγηθούν της Ομοσπονδίας στο μέλλον – να ξέρουν ότι εκτός των άλλων πρέπει να ψάξουν για νέο προπονητή.
Θα είμαι, φυσικά, πάντα διαθέσιμος στο σερβικό μπάσκετ, αλλά θα στραφώ σε κάποιους άλλους στόχους και προγράμματα, για τα οποία δεν είχα χρόνο, γιατί ήμουν στην υπηρεσία της Εθνικής Σερβίας 24 ώρες το 24ωρο”.
Για το τι τον κάνει περήφανο από την τριετή θητεία στον πάγκο της Σερβίας και για τα “κλειδιά” της επιτυχίας: “Αν θέλει κανείς να πετύχει σπουδαία πράγματα, δεν πρέπει και δεν μπορεί να είναι εύκολο, και γι’ αυτό δεν πρέπει να μιλά πολύ για τα αποτελέσματα, αλλά να επικεντρώνεται στη δουλειά που χρειάζεται στη διαδρομή για την επίτευξη του στόχου.
Η εμπειρία με έχει διδάξει ότι ακόμη και οι ρεαλιστικοί στόχοι είναι δύσκολο να επιτευχθούν! Είμαι πολύ περήφανος για αυτή τη διαδικασία, η οποία δεν ήταν εύκολη, για τους λόγους που ανέφερα προηγουμένως (σ.σ. εξαιτίας της δυσκολίας στο να πειστούν οι αθλητές να συμμετέχουν στις διοργανώσεις των εθνικών ομάδων και λόγω του περιορισμένου χρόνου προετοιμασίας).
Το κλειδί ήταν να πείσω τους παίκτες για αυτό που πιστεύω. Πάντα γνώριζα ότι ο προπονητής είναι εκεί για τους παίκτες και όχι οι παίκτες για αυτόν. Ακόμα ο προπονητής δεν πρέπει ποτέ να είναι πάνω από την ομάδα, αλλά και οι παίκτες θα πρέπει να ξέρουν ότι υπάρχει μόνο ένα άτομο που πρέπει να ακολουθήσουν, και αυτός είναι ο προπονητής.
Εάν υπάρχει μια ισορροπία – τότε η διαδικασία προς τον στόχο είναι πιο απλή. Επικοινωνία δεν είναι μόνο ότι μιλάει ο προπονητής και ακούν οι παίκτες, αλλά και ο προπονητής να ακούει τι λένε εκείνοι, να υπάρχει αμοιβαία ανατροφοδότηση. Μόνο έτσι μπορείς να καταλάβεις τι ταιριάζει καλύτερα στον παίκτη και πού νιώθει άνετα”.