Μετά από αρκετό καιρό τα λέμε και πάλι μέσω από το blog μου στο AllAboutARIS.gr ενόψει μίας σεζόν που ουσιαστικά ξεκινάει από σήμερα. Μία χρονιά με όνειρα και φιλοδοξίες, που διαδέχεται μία πετυχημένη περίοδο όπου ο ΑΡΗΣ Midea έκανε πολλές υπερβάσεις.
Γράφει ο Σταμάτης Μουρελής
Έχοντας ολοκληρώσει το ρόστερ, αν και δεν λείπουν τα προβλήματα και οι απουσίες, με μία πρώτη ματιά, βλέπουμε πως ο Γιάννης Καστρίτης έκανε καλή δουλειά, τουλάχιστον στα χαρτιά γιατί σαφέστατα και όλα φαίνονται και κρίνονται στο παρκέ. Πάμε να δούμε λίγο πλέον τα συν και τα πλην από το φετινό ρόστερ του ΑΡΗ Midea έτσι όπως δημιουργήθηκε το καλοκαίρι.
Ελληνικός κορμός
Το πρώτο μεγάλο συν για μένα είναι ο ελληνικός κορμός. Ο ΑΡΗΣ MIdea είναι αναβαθμισμένος σε αυτό το κομμάτι αφού κράτησε δύο βασικά στελέχη της περσινής σεζόν και έφερε άλλα τρία κομμάτια, που σαφέστατα μπορούν να δώσουν το κάτι παραπάνω. Έφυγαν Σλαφτσάκης, Κατσίβελης, Περσίδης, Καλόγηρος και Φίλλιος και στην θέση τους ήρθαν οι Χατζηδάκης, Γκιουζέλης και Μαντζούκης. Λιγότεροι παίκτες αλλά μεγαλύτερη ποιότητα μιας και οι τρεις αναμένεται να έχουν 15+ λεπτά σε κάθε αγώνα, με αντίθεση με τους περσινούς όπου ο Σλσφτσάκης και ο Κατσίβελης είχαν ενεργό συμμετοχή στην ομάδα.
Ο Καστρίτης έφερε τρεις παίκτες, οι δύο (Χατζηδάκης, Γκιουζέλης) με εμπειρία από Α1 αλλά και ατομική βελτίωση τα προηγούμενη χρόνια, δείγμα της δουλειάς τους. Επίσης πρόκειται για δύο παίκτες που μπορούν να στελεχώσουν τον ελληνικό κορμό και τα επόμενα χρόνια. Η περίπτωση του Μαντζούκα είναι διαφορετικά λόγω του καθεστώς… δανεισμού του από τον Παναθηναϊκό, αλλά σαν παίκτης έχει δυνατότητες που δεν μπόρεσε να αξιοποιήσει στην προηγούμενη ομάδα του στον βαθμό που ήθελε μιας και ήταν πίσω… στην σειρά των αναπληρωματικών. Φαινομενικά πάντα ο ΑΡΗΣ Midea βγαίνει αρκετά αναβαθμισμένος στο κομμάτι των Ελλήνων.
Παρουσία Τολιόπουλου
Δεύτερο συν η παραμονή του Βασίλη Τολιόπουλου. Ο ΑΡΗΣ Midea πάντα είχε παίκτες που ξεχώριζαν έχοντας τον ρόλο του ηγέτη, εντός και εκτός παρκέ. Ο συγκεκριμένος έπρεπε να μείνει όχι μόνο για το αγωνιστικό αλλά και γιατί η ομάδα πρέπει να έχει μπροστά έναν Έλληνα παίκτη ως «franchise player» που λένε και οι Αμερικανοί, πάνω στον οποίο να χτίσει τον οργανισμό σε αγωνιστικό και όχι μόνο επίπεδο. Γιατί δεν είναι συχνό φαινόμενο να βλέπεις να «εξαφανίζεται» μία μπλούζα από την μπουτίκ και οι… αγοραστές να είναι μικρά παιδιά.
Βάθος στην «φροντ λάιν»
Τρίτο συν το βάθος στην «φροντ λάιν» σε σχέση με τα προηγούμενα χρόνια, κάτι βέβαια που οφείλεται και στην αύξηση του μπάτζετ. Ο ΑΡΗΣ Midea διαθέτει δύο σέντερ, Μπανκς και Χατζηδάκη, τρεις πάουερ φόργουορντ (Λαζέφσκι, Ρόμπερτς, Μαντζούκα), δείχνοντας πως έχει επιλογές και για διαφορετικά σχήματα, πιο ευέλικτα και κοντύτερα.
Γεμάτη και… απειλητική περιφέρεια
Η παρουσία των Τολιόπουλου, Μποχωρίδη σε συνδυασμό με την έλευση των ΝτεΤζούλιους, Χοτζ, Γούντμπερι και Νόλει συνθέτουν μία εξαιρετική περιφερειακή γραμμή, ιδιαίτερα επικίνδυνη επιθετικά και αρκετά πιο… γεμάτη σε σχέση με τα προηγούμενα χρόνια. Οι Αμερικανοί είχαν στα πρωταθλήματα που αγωνίστηκαν άνω των 10 πόντων μέσο όρο ενώ είναι αρκετά απειλητικοί και στο τρίποντο, ειδικά οι Χοτζ και Νόλει. Ο ΑΡΗΣ Midea πλέον αποκτάει μεγαλύτερη ευελιξία και στο επιθετικό κομμάτι, βάζοντας αρκετούς παίκτες που μπορούν να σκοράρουν, δίπλα στον Τολιόπουλο που επίσης αποτελεί μία εξαιρετική επιθετική λύση.
Διψασμένοι για διάκριση
Ένα επίσης στοιχείο των ξένων παικτών του ΑΡΗ είναι πως όλοι τους είναι διψασμένοι για διάκριση μιας και κάνουν ουσιαστικά τώρα τα πρώτα βήματα στην καριέρα τους στην Ευρώπη. Κάποιοι για πρώτη φορά, άλλοι για δεύτερη σεζόν, οπότε έχουν ένα έξτρα επιπλέον κίνητρο να ανεβάσουν τους αριθμούς τους αλλά και να βελτιωθούν ατομικά.
Χτίσιμο… από την αρχή
Ο Γιάννης Καστρίτης έφερε συνολικά δέκα νέους παίκτες το φετινό καλοκαίρι στον ΑΡΗ Midea, τρεις Έλληνες και επτά ξένους. Ουσιαστικά πρόκειται για μία καινούργια ομάδα που προσπαθεί να… χτιστεί από την άρχη. Κάτι που σημαίνει πως θέλει χρόνο για να φτάσει στα επιθυμητά επίπεδα απόδοσης και ομοιογένειας. Αυτό μπορεί να σημαίνει άρνητικά αποτελέσματα στην αρχή, αφού δεν είναι και εύκολο να… δέσεις τόσα κομμάτια του παζλ, τόσο γρήγορα.
Μικρή εμπειρία από Ευρώπη
Ένα από τα μείον μπορεί να θεωρηθεί η απειρία των ξένων παικτών από τα ευρωπαικά πρωταθλήματα και δη το ελληνικό. Ο ΝτεΤζούλιους είναι ο μοναδικός που έχει παίξει κανά στην Ελλάδα και είναι ο πιο έμπειρος από τους Αμερικανούς και σε ευρωπακό επίπεδο, έχοντας παίξει σε δύο πρωταθλήματα την ίδια σεζόν. Λαζέφσκι και Γούντμπερι επίσης έχουν μία ευρωπαική σεζόν, ο Μπανκς επίσης μία σεζόν στο Ισραήλ πριν αρκετά χρόνια, ενώ «πρωτάρηδες» είναι οι Χοτζ, Νόλει και Ρόμπερτς.
Χωρίς κλασικό «πεντάρι»
Πέρυσι ο Μπέιτς ήταν αυτό που λέμε «πεντάρι» με την κλασική έννοια. Ένα δυνατό παιδί πάνω από τα 2.10. Βέβαια δεν έπαιξε λόγω τραυματισμού και ο Μπάνστον δεν ήταν ποτέ στα ίδια… κυβικά με αποτέλεσμα ο ΑΡΗΣ Midea να έχει πρόβλημα απέναντι σε ομάδες που είχαν «πεντάρια». Φέτος και πάλι λείπει ο κλασικός… σέντερ πάνω από τα 2.10.
Στα μείον μπορεί να μπει και ο παράγοντας πίεση που θα είναι έξτρα φέτος μετά την εξαιρετική περσινή σεζόν, με τον κόσμο να διψάει για διάκριση, κάτι λογικό μετά από τα… πέτρινα χρόνια. Αυτό βέβαια μπορεί να λειτουργήσει και θετικά. Αλλά νομίζω πως φέτος όπως και να κυλήσει η σεζόν, το σίγουρα θα πρέπει να είναι ένα. Στήριξη στην ομάδα, φωνή και παλμός στην κερκίδα, γιατί ότι και να γίνει στο παρκέ η ΚΑΕ βρίσκεται στο σωστό μονοπάτι. Και αυτό είναι μία μεγάλη επιτυχία.