Παναγιώτη, πόσο γρήγορα ξεχνάνε…

από Νίκος Παπαδόπουλος

Ο άνθρωπος που… τσαλάκωσε την εικόνα του, επειδή αγαπούσε τον ΑΡΗ

Μια σταγόνα στο τζάμι του παιδικού δωματίου. Τικ. Έπειτα, ακόμα μία- ένα υγρό δάκρυ που έπεσε από τον ουρανό. Τικ. Ο σταθερός, μεθυστικός τους ρυθμός τον ωθεί ολοένα και περισσότερο στην αγκαλιά του Μορφέα. Το ημίφως μοιάζει με κάτωχρη, άυλη κουβέρτα που του σκεπάζει τους ώμους και η εφημερίδα έχει αρχίσει να γλιστρά από το χέρι του. Είναι έτοιμος να κοιμ…

“Μπαμπά!”, τον φωνάζει ο 6χρονος γιος του από το κρεβάτι του.

Τινάζεται. “Ναι αγόρι μου…”

“Θα μου πεις ένα παραμύθι για να κοιμηθώ;”

“Η μαμά σου σήμερα δεν γκρίνιαξε καθόλου όλη τη μέρα.”

“Όχι τέτοιο παραμύθι! Από τα άλλα, μπαμπά. Αυτά που μου αρέσουν. Τ’ αθλητικά…”

Προτεινόμενα Άρθρα