Η εποχή των 80’ς μοιάζει σαν ένας διαφορετικός κόσμος. Σαν μια άλλη Ελλάδα. Ήταν η εποχή που μία ομάδα μπορούσε να ενώσει μία χώρα. Αυτή η ομάδα ήταν ο ΑΡΗΣ.
Η Εθνική Ομάδα είναι ένα άλλο κεφάλαιο. Οτιδήποτε εθνικής φύσεως, είναι λογικό να ενώνει τους Έλληνες. Όμως ένας σύλλογος είναι δύσκολο να αποκτήσει φανατικούς φιλάθλους σε όλα τα γεωγραφικά πλάτη της χώρας. Αυτό κατάφερε ο μπασκετικός ΑΡΗ. Με την Αυτοκρατορία που έχτισε από τα μέσα της εν λόγω δεκαετίας.
Ο ΑΡΗΣ έδειξε τις… προθέσεις του με την απόκτηση του Νίκου Γκάλη, το 1979, λίγο καιρό αφού είχε σοκάρει το πανελλήνιο με την κατάκτηση του πρωταθλήματος που έσπασε την κυριαρχία του ΠΟΚ. Το νερό μπήκε στο αυλάκι το 1984. Ο ΑΡΗΣ έχασε δύο τίτλους μέσα σε μία εβδομάδα και τότε αποφάσισε να μην ξαναχάσει… αγώνα. Όπερ και εγένετο. Η άνοδος του Παναγιώτη Γιαννάκη στη Θεσσαλονίκη δημιούργησε το κορυφαίο δίδυμο όλων των εποχών στο ελληνικό μπάσκετ. Και ο ΑΡΗΣ ξανάχασε… 2.5 χρόνια μετά.
80 παιχνίδια χωρίς κίτρινο φύλλο αγώνα. Κάτι που δεν κατάφερε, και λογικά δεν πρόκειται να καταφέρει, άλλη ομάδα. Ο ΑΡΗΣ άρχισε να σαρώνει τους τίτλους, όμως δεν ήταν μόνον αυτό. Το ελληνικό μπάσκετ, μέσω του Αυτοκράτορα, άρχισε να βγαίνει από τα ελληνικά σύνορα, κάτι που είχε κάνει παροδικά με την κατάκτηση του Κυπέλλου Κυπελλούχων από την ΑΕΚ το 1968. Και αυτή η διεθνής εκπροσώπηση, έβαλε τον ΑΡΗ στις καρδιές όλων των Ελλήνων.
Παράλληλα με την κατάκτηση της ευρωπαϊκής κορυφής από την Εθνική Ομάδα, ο ΑΡΗΣ έδειχνε ότι θα αποτελέσει σημείο αναφοράς για τα επόμενα χρόνια και εκτός συνόρων. Απέναντί του, είχε πραγματικά μεγαθήρια. Τρέισερ Μιλάνο, Μακάμπι Τελ Αβίβ, Γιουγκοπλάστικα και πάει λέγοντας. Είναι πολυθρύλητο ότι κάθε Πέμπτη βράδυ η χώρα «νέκρωνε» για τον ΑΡΗ. Και, σημειωτέον, μετά έπαιζε Σάββατο στις 17:30 για την Α1, κάθε εβδομάδα. Μιάμιση μέρα μετά. Ούτε… αναβολές, ούτε χάρες.
Ο ΑΡΗΣ στα χρόνια της Αυτοκρατορίας σάρωσε ό,τι υπήρχε στην Ελλάδα, όμως δεν κατάφερε να κερδίσει έναν ευρωπαϊκό τίτλο. Αυτό δεν τον έβγαλε από τις καρδιές όλων των Ελλήνων. Πέραν του ότι ανακηρύχθηκε η κορυφαία ελληνική ομάδα του 21ου αιώνα, πάντα, και μετά το τέλος της Αυτοκρατορίας, είχε αυτήν την αύρα του (πολύ) μεγάλου. Ακόμα και στα πιο δύσκολα χρόνια. Και εξακολουθεί να την έχει. Και, κυρίως, έχει μαζί του ένα λαό που δεν τον άφησε στα δύσκολα. Ακόμα και φέτος όπου πραγματοποιεί (ή πραγματοποίησε εφόσον δεν ξαναρχίσει το πρωτάθλημα) τη χειρότερη πορεία του, το «Nick Galis Hall» είναι το δεύτερο γήπεδο με τον περισσότερο κόσμο στην Basket League.
Γιατί ο ΑΡΗΣ είναι κάτι παραπάνω από μία ομάδα. Άφησε το αποτύπωμά του πολλά χρόνια πριν και αυτό δεν ξεθώριασε. Γι’ αυτό είναι λυπηρό να βρίσκεται στη σημερινή κατάσταση. Έχει αποδειχτεί ότι ο κόσμος θέλει μία… σπίθα για να πάρει φωτιά. Όπως έγινε στην επιστροφή της ομάδας στην Ευρωλίγκα το 2006, όπως έγινε και το 2015 όταν όλοι πίστεψαν ότι η αναγέννηση ξεκίνησε. Αυτή η σπίθα πρέπει να ξανανάψει. Και θα ξανανάψει…