Η φανέλα με τον νούμερο 6 άστραφτε πλέον στο ουρανό του γηπέδου όπου πήρε το όνομά του και 6.000 φίλοι του ΑΡΗ και του μπάσκετ μαζί με τον Νίκο Γκάλη υπέκυψαν μπροστά στον συναισθηματισμό τους και το αμοιβαίο δέσιμο που δημιουργήθηκε κατά την διάρκεια της πιο όμορφης ιστορίας του ελληνικού μπάσκετ.
Ήταν η βραδιά που λύγισαν και οι πιο δυνατοί. Μία νύχτα όπως εκείνες της δεκαετίας του 80’ και του 90’ στο “Αλεξάνδρειο” που ο Νίκος Γκάλης μάζευε όλα τα φώτα πάνω του, ξεκινώντας το δικό του show. Γιορτή, φαντασμαγορική ήταν και της 7ης Μαΐου του 2013 όταν η ΚΑΕ ΑΡΗΣ τίμησε τον ήρωα του ελληνικού μπάσκετ και του “Αυτοκράτορα”, απονέμοντάς του “αθανασία” με το να υψώσει μια για πάντα την δοξασμένη κιτρινόμαυρη φανέλα με το νούμερο 6 στον ουρανό της αρένας που μεγαλούργησε και μάλιστα από εκείνο το σημείο έφερε το όνομά του.
Κανείς δεν κατάφερε να συγκρατήσει τα δάκρυά του αφού οι αναμνήσεις του παρελθόντος (ειδικά όταν αυτές είναι πολλές και χαρμόσυνες), αποτελούν ένδειξη αδυναμίας, πλημμυρίζοντας τον καθένα με ένα έντονο συναίσθημα. Ανιδιοτελή αγάπη και ένα μεγάλο ευχαριστώ στον άνθρωπο που έκανε τον ΑΡΗ γνωστό στα πέρατα της Ευρώπης μπασκετικά και έβαλε φαρδιά πλατιά την υπογραφή του στο να γίνει η Ελλάδα μια παγκόσμια παραδοσιακή δύναμη στην καλαθοσφαίριση. Γι’αυτό ήταν όλοι εκεί, φίλοι, παλιοί συμπαίκτες και αντίπαλοι, άπαντες από την οικογένεια του ΑΡΗ. Για να εκφράσουν την ευγνωμοσύνη τους με επίσημο τρόπο σε μια λαμπρή τελετή αντάξια του ονόματός του.
Στο γήπεδο όπου σήκωσε 15 εγχώριους τίτλους (8 πρωταθλήματα και 7 κύπελλα) και άλλα τόσα βραβεία από ατομικές διακρίσεις αναβίωσαν ξανά την 7η Μαΐου του 2013 εκείνες οι πάμπολλες αλησμόνητες στιγμές από τα μάτριξ του “Nick Gallis Hall” πλέον. Οι χρυσές δεκαετίες περνούσαν εκ νέου σε γρήγορη κίνηση από τα μάτια όλων σαν σε φιλμ ταινίας, μιας ιστορίας που έμελλε να είναι η πιο πετυχημένη και η πιο καταλυτική στην ιστορία του ΑΡΗ και του ελληνικού μπάσκετ.
Αποτυπώθηκαν όμως και στιγμές πλήρους καταξίωσης και αναγνώρισης όταν διαβάστηκαν λόγια μεγάλων συναθλητών του από το ευρωπαϊκό και παγκόσμιο στερέωμα, αποδεχόμενοι επί της ουσίας την σπουδαιότητα του Νίκου Γκάλη. Χαρακτηριστική αυτή ενός άλλου σπουδαίου, του “Γιου του Διαβόλου” όπως τον αποκαλούσαν, του αείμνηστου Ντράζεν Πέτροβιτς που κάποτε είπε ότι “αν εγώ είμαι ο γιος του Διαβόλου, ο Νικ τότε είναι ο ίδιος ο διάβολος”. Η πιο συγκλονιστική και τιμητική εξομολόγηση ενός παίκτη (που ωστόσο το νήμα της ζωής του κόπηκε πολύ πρόωρα) εφάμιλλου του Νίκου Γκάλη.
Τη βραδιά συνόδευσε το φιλικό του “Αυτοκράτορα” απέναντι στην γαλλική Λιμόζ, την ομάδα που τότε προπονούσε το έτερο ήμισυ του Γκάλη, τον άνθρωπο που τον συμπλήρωνε αρμονικά και μαζί ήταν ικανοί να κατακτήσουν όλο τον κόσμο, τον Παναγιώτη Γιαννάκη. Ήταν ο συνοδοιπόρος του και η τέλεια πινελιά σε αυτό το ακαταμάχητο δίδυμο που έμοιαζε ανίκητο εντός συνόρων όντας παίκτες του ΑΡΗ, ενώ “τρόμαζαν” και τους πιο επιβλητικούς ευρωπαίους.
Το “Nick Gallis Hall” εκείνο το βράδυ όπως και τα προηγούμενα της δοξασμένης εποχής, δονούνταν από τις ιαχές των φίλων του ΑΡΗ που τραγουδούσαν ρυθμικά για τον Νίκο Γκάλη. Οι ομιλίες διαδέχονταν τον έντονο συναισθηματισμό με τον Θεό του ελληνικού μπάσκετ να επιχειρεί σε αρκετές στιγμές να βγάλει έναν λόγο με ροή ωστόσο τα δάκρυα και η ταπεινότητά του τον σταματούσαν. Κατάφερε όμως να πει αυτά που ένιωθε και για τα οποία αισθάνεται περήφανος και ο λαός του ΑΡΗ, γιατί μπροστά στο συναίσθημα τίποτα δεν μπορεί να σταθεί εμπόδιο. “Εδώ είναι το σπίτι μου, αυτή είναι η οικογένειά μου, είμαι πολύ συγκινημένος, σας αγαπώ πολύ” ήταν κάποιες από τις καταθέσεις ψυχής του στη βραδιά που θα σημαδεύουν αιώνια την ιστορική έδρα του “Αυτοκράτορα” και τις αναμνήσεις των απανταχού Αρειανών!