Δεν ήταν η πρώτη φορά που ο ΑΡΗΣ ξεκίνησε άσχημα σε αγώνα φέτος. Το έχει κάνει αρκετές φορές, ειδικά στο "Nick Galis Hall".
Το θέμα είναι ότι τις περισσότερες φορές “επέστρεψε”. Άλλα ματς τα κέρδισε, άλλα τα έχασε. Όμως την κυριαρχία που έβγαλε στο δεύτερο και το τρίτο δεκάλεπτο απέναντι στον ΠΑΟΚ, σε αγώνα που βρέθηκε να χάνει και με 12 πόντους στην πρώτη περίοδο, δεν την είχε ξαναδείξει.
Και εκεί που όλοι έλεγαν ότι ο αντίπαλος είναι πλέον “στα σχοινιά”, έχοντας σκοράρει 25 πόντους στο διάστημα 10’ – 30’, λες και έπεσε ο διακόπτης. Κανένα ματς δεν τελειώνει στο τρίτο δεκάλεπτο. Σε κάποιες περιπτώσεις (με Προμηθέα, Ηρακλή) το κατάλαβαν οι αντίπαλοι, χθες το βίωσε ο ίδιος ο ΑΡΗΣ.
Η ομάδα… ξέχασε να μπει στο παρκέ στην τέταρτη περίοδο. Θέλετε ότι πίστεψε πως το ματς “τελείωσε”; Θέλετε ότι δεν περίμενε την αντίδραση (και την άμυνα στα όρια του ξύλου) ενός αντιπάλου που έδειχνε παραδομένος; Ό,τι κι αν ίσχυσε, οδήγησε σε μία ήττα επίπονη. Όχι για την ήττα καθ’ αυτή, αλλά για τον τρόπο με τον οποίο ήρθε. Υπάρχουν ματς που δε “σου πάνε” από το ξεκίνημα, όπου ο αντίπαλος κυριαρχεί πλήρως. Αυτά “χωνεύονται” πιο εύκολα. Η χθεσινή ήττα με τον τρόπο που ήρθε, είναι δυσκολοχώνευτη.
Ευθύνες έχουν όλοι. Από τον Σάββα Καμπερίδη, που τις ανέλαβε μετά τη λήξη του αγώνα, μέχρι τους παίκτες. Όχι γιατί ο ΑΡΗΣ είναι καλύτερη ομάδα από τον ΠΑΟΚ και έπρεπε να κερδίσει a priori. Αλλά διότι στο σημείο που ο ίδιος ο ΑΡΗΣ οδήγησε το ματς, έπρεπε να το κερδίσει. Και επειδή στην τέταρτη περίοδο όλα έγιναν λάθος.
Η άμυνα για σεμινάριο στους Λοβ και Γκρίφιν ήταν το θεμέλιο. Όμως ο ΑΡΗΣ υστέρησε σε τομείς που έπρεπε να “τους έχει”, όχι μόνο για να κερδίσει, αλλά (ακόμα και) για να μην αγχωθεί στο τέλος. Όπως το ριμπάουντ, όπου χάρισε πολλές δεύτερες επιθέσεις στον αντίπαλο μετά από “σκοτωμένα” σουτ. Όπως στην επίθεση, που με εξαίρεση κάποια ξεσπάσματα και πάλι δε βρήκε λύσεις. Όπως στις μάχες ένας εναντίον ενός, τις οποίες κέρδισε κατά κράτος για δύο περιόδους, αλλά έχασε από μόνο έναν παίκτη στην 4η περίοδο. Τον Έλστον Τέρνερ. Κανένα τρίποντο του Κάρτερ δε θα είχε νόημα αν ο πρώτος δεν έπαιζε… μόνος του τον ΑΡΗ και δε μετέτρεπε το 61-51 σε 65-70.
Το τέταρτο δεκάλεπτο (όπως και το πρώτο, αλλά όπως αναφέρθηκε εκεί δεν έγινε πρώτη φορά, ενώ πάντα υπάρχει το περιθώριο αντίδρασης) πρέπει να ηχήσει σαν “καμπανάκι” στον ΑΡΗ. Κανένα ματς δεν τελειώνει στο 30’. Μόλις ο αντίπαλος έδειξε διάθεση “επιστροφής”, οι “κιτρινόμαυροι” έχασαν το μυαλό τους. Τα 4/23 τρίποντα είναι εκτός της λογικής του ΑΡΗ, ειδικά σ’ αυτό το ματς, όπου ο αντίπαλος έπαιζε με έναν ψηλό λιγότερο (Τσαλμπούρης) και είχε έναν ακόμα (Κονατέ) εκτός τόπου και χρόνου. Οι τελευταίες δύο επιθέσεις με τα τρίποντα – “προσευχή” του Λιτλ και του ΝτεΚόζι, ήταν… ο ΑΡΗΣ της τέταρτης περιόδου.
Βέβαια, η ομάδα δεν παίζει μόνη της. Ο ΠΑΟΚ ήταν τόσο κακός από το 10’ έως το 30’ και λόγω των απουσιών του, αλλά επειδή και ο ΑΡΗΣ τον έκανε να δείχνει τόσο κακός. Στην πραγματικότητα είναι ομάδα με ποιότητα, που μετρά 8-4 με τον Λυκογιάννη στον πάγκο της ενώ έδειχνε να πελαγοδρομεί στο ξεκίνημα της σεζόν.
Η λέξη “κρίμα” περιγράφει τη χθεσινή ήττα. Γιατί ο ΑΡΗΣ δεν μπόρεσε να “χτίσει” στο μομέντουμ των τελευταίων εμφανίσεων. Και γιατί έχασε ένα ματς που ο ίδιος το έφερε να γίνει “κομμένο και ραμμένο” στα μέτρα του. Είπαμε, όμως, η τελευταία εντύπωση μένει και αυτή “σχηματίζει” και το αποτέλεσμα…
ΥΓ: Η τάπα του Σλαφτσάκη στη φωτό, είναι ο ΑΡΗΣ της δεύτερης και τρίτης περιόδου. Οι τελευταίες δύο επιθέσεις του αγώνα με τα τρίποντα – «προσευχή» του Λιτλ και του ΝτεΚόζι, είναι ο ΑΡΗΣ της τέταρτης περιόδου…