Ο ΑΡΗΣ δεν είναι απλά ένα αθλητικό σωματείο, αλλά ένα κοινωνικό φαινόμενο. Κάτι που απέδειξε περίτρανα η ομάδα μπάσκετ της "χρυσής" εποχής.
Η αρχή έγινε με την κατάκτηση του πρωταθλήματος του 1979. Κάτι που εξέπληξε το πανελλήνιο, απέναντι σε μία ισχυρή, τότε, Αθήνα και που αποτέλεσε την απαρχή για να αλλάξει το στάτους, όχι μόνο του ελληνικού μπάσκετ, αλλά του ελληνικού αθλητισμού γενικότερα.
Το ίδιο καλοκαίρι ήρθε ο άνθρωπος που έμελλε να καθορίσει τη μοίρα ενός ολόκληρου συλλόγου, αλλά και του αθλητικού γίγνεσθαι στην Ελλάδα. Ο Νίκος Γκάλης ήθελε να έρθει “στον πρωταθλητή” κι αυτός ήταν ο ΑΡΗΣ. Με υπεράνθρωπες προσπάθειες της τότε διοίκησης και του αείμνηστου Γιώργου Τσιλιγκαρίδη, φόρεσε τα κιτρινόμαυρα. “Μςε το καλημέρα” φάνηκε τι θα επακολουθήσει. Και όταν το 1984 ανηφόρισε στη Θεσσαλονίκη και ο Παναγιώτης Γιαννάκης… εγένετο ο Αυτοκράτορας.
Ο μπασκετικός ΑΡΗΣ άρχισε να “καταπίνει” τους τίτλους στην Ελλάδα, αλλά έδειξε ότι ήταν πολύ μεγάλος για να περιοριστεί στα ελληνικά σύνορα. Γρήγορα καθιερώθηκε ως μία από τις μεγαλύτερες ομάδες της Ευρώπης, η οποία τότε είχε μεγαθήρια, όπως η Τρέισερ Μιλάνο, η Μπαρτσελόνα, η Μακάμπι Τελ Αβίβ, η Παρτιζάν, η εκπληκτική Γιουγκοπλάστικα.
Ο ΑΡΗΣ έφτασε σε τρία συνεχόμενα φάιναλ φορ Κυπέλλου Πρωταθλητριών, το 1988, το 1989 και το 1990 έστω κι αν η μοίρα δεν τον αξίωσε να κερδίσει ένα τρόπαιο, το οποίο κατά γενική ομολογία άξιζε. Έγινε η ομάδα που καθιέρωσε το πρώτο… lock down στην Ελλάδα, αφού κάθε βράδυ Πέμπτης, όταν έπαιζε στο Κύπελλο Πρωταθλητριών, δε “νέκρωνε” μόνο η Θεσσαλονίκη, αλλά ολόκληρη η χώρα, αναγκάζοντας θέατρα, σινεμά κτλ να παίρνουν ρεπό!
Εκείνη την εποχή όταν ρωτούσες κάποιον σε όλη την Ελλάδα “τι ομάδα είσαι;”, απαντούσε “στο μπάσκετ, ΑΡΗΣ”. Ήταν η ομάδα που δημιούργησε μια ολόκληρη γενιά φιλάθλων και εκτός των συνόρων της Θεσσαλονίκης.
Από το 1985 έως το 1992, ο μπασκετικός ΑΡΗΣ αποτέλεσε ένα κοινωνικό φαινόμενο που ίδιο η Ελλάδα δεν έχει ξαναδεί, πλην της Εθνικής Ομάδας. Η αποχώρηση του Νίκου Γκάλη και στη συνέχεια του Παναγιώτη Γιαννάκη “κατέβασε” το μπάσκετ στην Αθήνα, όμως και σήμερα, 30 και βάλε χρόνια μετά, εκείνη η ομάδα μνημονεύεται από όλους τους Έλληνες. Δεν είναι τυχαίο ότι αναδείχτηκε ως η καλύτερη ελληνική ομάδα του 20ού αιώνα, έστω κι αν δεν κατάφερε να πάρει ευρωπαϊκό τίτλο έως το 1993!