Ο νεαρός γκαρντ σημείωσε μεταξύ άλλων πως αποτελεί για τον ίδιο μεγάλη τιμή που φοράει την κίτρινη φανέλα, ενώ δεν παρέλειψε να αναφερθεί και στην τεράστια σημασία της παρουσίας του Νίκου Γκάλη στα δρώμενα της ομάδας.
Ήρθε στον Άρη πέρυσι το καλοκαίρι, κουβαλώντας τον τίτλο του πρώτου σκόρερ της Α2. Εκμεταλλεύτηκε τις ευκαιρίες που του δόθηκαν και παρά τον σοβαρό τραυματισμό του στο χέρι, επανήλθε και δικαίωσε εκείνους που τον εμπιστεύτηκαν. Ο Νίκος Γκίκας, περί ου ο λόγος, μίλησε στην εφημερίδα ARENA PRESS για την πρώτη του χρονιά στον Άρη και την Α1.
Και παραδέχεται ότι είχαν δίκιο όλοι εκείνοι που του έλεγαν ότι οι πλάτες του θα κουβαλήσουν… ασυνήθιστο βάρος, με την «κλισέ» αλλά απόλυτα επιβεβαιωμένη άποψη: «Τώρα πλέον ξέρω τι μου έλεγαν όλοι. Είναι πολύ βαριά του Άρη η φανέλα…».
Πολύ δυνατή η πρώτη σου εμπειρία στην Α1 και τον Άρη, έτσι;
Πράγματι, ήταν όντως πολύ δυνατή. Από νωρίς κλήθηκα να κολυμπήσω στα βαθειά, αφού η καριέρα μου στον Άρη ξεκίνησε με το πρώτο μου επίσημο παιχνίδι να είναι στην Πυλαία κόντρα στον ΠΑΟΚ. Αντιλαμβάνεστε το πώς μπορούσα να νοιώθω και εκεί κατάλαβα το μέγεθος της ομάδας στην οποία ήρθα. Πολύ γρήγορα κατάλαβα ότι ο Άρης είναι ένας πολύ μεγάλος σύλλογος και είναι τιμή μου που είμαι μέλος του.
Αυτό όμως έχει και ευθύνες. Εύκολα παίρνεις χειροκρότημα, εύκολα και την αποδοκιμασία.
Είναι τεράστιος ο κόσμος του Άρη, βλέπει 100 χρόνια μπάσκετ και δεν μπορείς να τον κοροϊδέψεις με την συμπεριφορά σου μέσα στο γήπεδο. Μου έδειξαν πολλές φορές και την αγάπη τους, αλλά και την ενόχλησή τους από κάποιες ήττες της ομάδας. Αν θέλεις να είσαι κομμάτι ενός τέτοιου συνόλου, πρέπει να μπορείς να αντέχεις και να διαχειρίζεσαι τέτοιες καταστάσεις.
Ούτε εσύ, ούτε και ο Άρης. Στο τέλος όμως, κάτι φάνηκε να μένει στην μέση…
Πραγματικά, είναι γλυκόπικρη η γεύση της χρονιάς που πέρασε. Κάναμε κάποια όμορφα πράγματα στο γήπεδο σαν ομάδα, αλλά δεν καταφέραμε να κλείσουμε την χρονιά πετυχαίνοντας τον στόχο μας και κατακτώντας το «μαξιλαράκι» της 6ης θέσης. Ακόμη και η 5η θέση ήταν ανοικτή, αλλά δυστυχώς στην Ρόδο κάναμε μια άσχημη ήττα και λόγω ενός σουτ, χάσαμε όλα όσα πιστεύαμε ότι μπορούσαμε και αξίζαμε να πετύχουμε. Είχαμε ετοιμαστεί για την συνέχεια των πλέι οφ, στο μυαλό μας είχαμε τα παιχνίδια με τον Πανιώνιο ή τον ΠΑΟΚ, ήμασταν έτοιμοι να παίξουμε και να… πεθάνουμε μέσα στο γήπεδο, χωρίς άγχος και πίεση, για μια θέση στην τετράδα. Το θέλαμε πολύ και ίσως για τον λόγο αυτό, στο τέλος, δεν τα καταφέραμε.
Όπως και σε πολλά άλλα παιχνίδια της χρονιάς, όπου ο Άρης αυτοκτόνησε…
Όντως, κάναμε ήττες που δεν… χωνεύονταν. Να θυμηθώ το ματς στα Τρίκαλα; Το παιχνίδι με τον ΠΑΟΚ στην έδρα μας; Ένα κράμα ατυχίας, απειρίας και κακής εφαρμογής των εντολών των προπονητών μας, είχαν σαν αποτέλεσμα να χάσουμε παιχνίδια μέσα από τα χέρια μας. Χάναμε ματς που δεν έπρεπε, την στιγμή που περνούσαμε μέσα από έδρες σαν τον Πανιωνίου, του Απόλλωνα Πάτρας, του ΚΑΟΔ. Αλλά αυτά έχει το μπάσκετ. Ελπίζω την νέα χρονιά να είμαστε σοβαρότεροι, πιο συγκεντρωμένοι και πιο τυχεροί, για να αποφύγουμε ανάλογες ήττες – «αυτοκτονίες».
«Μια δεύτερη οικογένεια»
Για τον Νίκο Γκίκα, ο φετινός Άρης ήταν κάτι σαν οικογένεια. Η ομάδα, τα αποδυτήρια, οι συμπαίκτες του, οι συνεργάτες, η διοίκηση, ο κόσμος. «Φοβόμουν στην αρχή, όμως στον Άρη προσαρμόστηκα πολύ εύκολα. Έκανα καινούργιους φίλους, κολλητούς και νοιώθω την ομάδα σαν μια δεύτερη οικογένεια» μας είπε ο Νίκος Γκίκας, ξεχωρίζοντας τον Σπύρο Μούρτο:
«Είναι ο κολλητός μου πια. Αλλά δεν είναι ο μόνος. Με όλα τα παιδιά έχω εξαιρετική σχέση. Αυτό μας κράτησε ενωμένους σε δύσκολες στιγμές, όπως εκείνη όπου ο κόουτς Αγγέλου αποχώρησε από την ομάδα».
Όσο για την νέα χρονιά; Ο Νίκος Γκίκας σημείωσε: «Μακάρι να λύσει η διοίκηση κάποια σοβαρά θέματα που αντιμετωπίζει, για να μπορέσουμε να πάμε καλύτερα. Όλοι το πιστεύουμε και όλοι μας το θέλουμε πάρα πολύ, αλλά είναι νωρίς ακόμη να μιλήσουμε για στόχους. Στον Άρη όμως, δεν αξίζει τίποτα λιγότερο από το να πρωταγωνιστεί».
«Δέος για τον Γκάλη»
Όταν ζητήσαμε από τον Νίκο Γκίκα να μιλήσει για τον Γκάλη και την επιστροφή του στα κοινά της ΚΑΕ Άρης, «μαζεύτηκε» στην θέση του και πήρε θέση άμυνας. «Τι να πω εγώ για τον άνθρωπο αυτό; Είμαι πολύ μικρός για να μιλήσω για την προσφορά του, την προσωπικότητά του, την αύρα του» επεσήμανε και σημείωσε:
«Ανέβασε το μπάσκετ και τον επαγγελματισμό σε άλλα επίπεδα. Νοιώθω δέος στην θέα του και την κρεμασμένη του φανέλα στο ταβάνι του γηπέδου. Μόνο καλό μπορεί να κάνει η επιστροφή του στην ομάδα…»