Το γεγονός ότι ο ΑΡΗΣ αποδείχθηκε ιδανικός αυτόχειρας στο χθεσινό παιχνίδι στο κλειστό της Πυλαίας είναι δεδομένο και αδιαμφισβήτητο, καθώς από τη στιγμή στην οποία είχε μια διαφορά της τάξης των 11 πόντων και κατάφερε σε ένα δεκάλεπτο να γκρεμίσει ότι έχτισε σε όλο το παιχνίδι.
Mπορούμε να είμαστε βέβαιοι ότι έκανε ένα απροσδόκητο δώρο στην αντίπαλη ομάδα. Ωστόσο μια αγωνιστική αποτυχία είναι σίγουρο πώς μέσα από τη συγκέντρωση και την απαραίτητη προσήλωση στο στόχο μπορεί να διορθωθεί.
Αυτό στο οποίο πρέπει να σταθούμε είναι η προκλητικότατη αν όχι εμετική συμπεριφορά των οπαδών του συμπολίτη οι οποίοι για μια ακόμη φορά δεν πέρασαν απαρατήρητοι καθώς κατά τη διάρκεια της αναμέτρησης φώναζαν συνθήματα σε βάρος του Νίκου Γκάλη ενός ανθρώπου που αποτέλεσε παράδειγμα και πρότυπο με την εν γένει συμπεριφορά του όσο κοσμούσε τα Ελληνικά γήπεδα και το χειρότερο όλων ήταν πώς εκτός από την αναφορά τους σε αυτό το μπασκετικό φαινόμενο καταφέρθηκαν εναντίον και της θανούσας μητέρας του. Αυτές οι σκηνές που συνιστούν ντροπή για τον αθλητισμό που ήδη έχει στην πλάτη του από όλα αυτά που βλέπουμε να λαμβάνουν χώρα ανά τακτά χρονικά διαστήματα στον χώρο που τον έχουν φέρει σε μια κατάσταση σήψης.
Βέβαια μπορεί κάποιοι να ξαφνιαστούν, όμως η συμπεριφορά των οπαδών της αντίπαλης ομάδας είναι δικαιολογημένη, αφού από τη στιγμή στην οποία ο Γκάλης με την παρέα του είναι η αιτία για όλα τα αγωνιστικά και ψυχολογικά τραύματα τα οποία έχουν σε παρελθοντικούς χρόνους υποστεί είναι απόλυτα φυσιολογικό να αντιδρούν με αυτόν τον πρωτοφανή και ντροπιαστικό τρόπο. Οι 21 τίτλοι που πολλοί ισχυρίζονται πώς τους αφήνουν αδιάφορους φαίνεται τελικά πώς ακόμη αποτελούν ένα μεγάλο βάρος για την ψυχική ηρεμία και τις συνειδήσεις κάποιων. που ακόμη ξυπνάνε ιδρωμένοι από τους εφιάλτες που ο ΑΡΗΣ τους άφησε ως κληρονομία.
Σε κάθε περίπτωση ο ΑΡΗΣ είναι η ομάδα που δεν στέκεται σε ένα αποτέλεσμα και το έχει αποδείξει περίτρανα στο παρελθόν. Για αυτό το λόγο πρέπει να ανασυνταχθεί με σκοπό να ισοφαρίσει τη σειρά στο αυριανό κεκλεισμένων των θυρών παιχνίδι στο οποίο αναμένεται η ηχητική βια που θα παραχθεί να είναι πολύ εντονότερη και μεγαλύτερη από αυτή του χθεσινού παιχνιδιού, μιας και οι φωνές του κόσμου είναι πολύ μικρές για να συγκριθούν με τα ουρλιαχτά που βγάζει σε κάθε παιχνίδι το ταβάνι του Nick Galis Hall.