Θυμήθηκε τις μάχες με τον Γκάλη και φυσικά τα δυο παιχνίδια του 1986.
Τα χρόνια πέρασαν αλλά η φιγούρα του παραμένει επιβλητική. Ενας τζέντλμαν του παγκόσμιου μπάσκετ, νοσταλγός των παλιών θαυμάσιων εποχών κι ένας από τους μεγαλύτερους συλλέκτες τίτλων. Αυτό καταδεικνύουν τα 33 κύπελλα που υψώνουν το ανάστημά τους στην προσωπική του τροπαιοθήκη, εκτός των μεταλλίων που κατέκτησε με την Εθνική Ιταλίας. Μια συνάντηση με τον Ντίνο Μενεγκίν ισοδυναμεί με ταξίδι στο παρελθόν, στις εποχές της «κίτρινης» αυτοκρατορίας, στις χαρές και τις λύπες.
Τον συναντήσαμε στο Μιλάνο, για να είμαστε ειλικρινής μας σκλάβωσε η ευγένειά του καθώς προς αποφυγήν της δική μας ταλαιπωρία, προθυμοποιήθηκε να έρθει ο ίδιος στο ξενοδοχείο που είχαμε καταλύσει. Θυμήθηκε εκείνα τα χρόνια, τους θρυλικούς αγώνες με τον Αρη, τις βόλτες του Γιάννη Ιωαννίδη με το τσιγάρο στα χέρια. Του λείπουν όλα, μια πιο πολύ… «τα αποδυτήρια, η ζωή μιας ομάδας, τα δευτερόλεπτα που χρειάζεσαι για να φύγεις από τα αποδυτήρια για να πας στο κέντρο του γηπέδου διανύοντας μια απόσταση 10-20 μέτρων».
Βέβαια, αυτά τα ελάχιστα δευτερόλεπτα που χρειαζόταν για να διανύσει την απόσταση από τα αποδυτήρια στο Αλεξάνδρειο έως το κέντρο του γηπέδου, ήταν μαρτύριο. «Εμείς θέλαμε ατμόσφαιρα θεάτρου, σινεμά…Διαφορετικά γίνεσαι νευρικός, δεν μπορείς να αποδώσεις. Αυτό που γινόταν στη Θεσσαλονίκη ήταν κάτι απίστευτο και για να είμαι ειλικρινής δεν μου άρεσε να παίζω εκεί».
«Σαν τους μονομάχους»
Μέσα από τη συζήτηση αντιληφθήκαμε ότι πολλές εικόνες παραμένουν αποτυπωμένες στο μυαλό του. «Στη Θεσσαλονίκη ένιωθα λες και ήμουν στο Κολοσσαίο με τον φανατισμό που υπήρχε… Κάποτε ο προπονητής μας στη Βαρέζε Ατσα Νίκολιτς μας είχε πει ότι ο κόσμος θέλει να βλέπει μάχη. Και μας προετοίμαζε για να παίξουμε σε γήπεδα όπως η Θεσσαλονίκη. Βλέπαμε τους εαυτούς μας σαν τους μονομάχους. Ωστόσο, αυτό που γινόταν στη Θεσσαλονίκη ήταν απίθανο». Δεν χρειάστηκε να του αναφέρουμε συγκεκριμένα πρόσωπα. «Ο Γιάννης Ιωαννίδης είναι φοβερός, απίστευτος τύπος. Στο παρκέ ήμασταν αντίπαλοι, αλλά έξω από αυτό είναι φίλος, τον αγαπώ. Ο Νίκος Γκάλης λείπει από το ευρωπαϊκό μπάσκετ. Με τον Νίκο είχαμε ένα κοινό στοιχείο. Μας ενδιέφερε να κερδίσει η ομάδα, μετά κάναμε την αυτοκριτική μας και ποτέ δεν ήμασταν ικανοποιημένοι από τον εαυτό μας».
«Οι σημαίες υπεστάλησαν»
Ο Ντίνο Μενεγκίν υπήρξε μία από τις σημαίες της θρυλικής Βαρέζε και φυσικά της Ολίμπια Μιλάνου. Αυτές οι δύο ομάδες χάραξαν την καριέρα του. «Πλέον δεν υπάρχουν σημαίες γιατί άλλαξαν οι κανονισμοί. Τότε υπήρχε φοβερό συναίσθημα μεταξύ των παικτών, του κλαμπ και των φιλάθλων της. Τώρα, κάθε χρόνο παίζουν σε άλλα μέρη. Ακόμη, πολλά κλαμπ δεν έχουν υπομονή. Πρέπει να καταλάβουν ότι μια ομάδα είναι σαν το παζλ. Τη φτιάχνεις κομμάτι-κομμάτι, δημιουργείς συναίσθημα». Ένα από τα τελευταία του παιχνίδια ίδια απέναντι στον γιο του Αντρέα Τζεντίλε. Ο μικρός – τότε – Αντρέα ήταν 16 ετών, ο Ντίνο είχε πατήσει τα 45. «Ενιωσα περήφανος όταν αντιμετώπισα τον γιο μου. Στο ζέσταμα τον παρακολουθούσα με την άκρη του ματιού μου δίχως όμως να δώσω στόχο. Σε μία φάση, με έσπρωξε με δύναμη στη διεκδίκηση ενός ριμπάουντ και τότε κατάλαβα ότι είναι μαχητής», είπε.
«Νίκο, υποφέρω κι εγώ»
Ο Ντίνο Μενεγκίν αποφεύγει το γήπεδο. Είναι μια συνειδητή απόφαση που ως ένα βαθμό θυμίζει πολύ τις συνήθειες του Νίκου Γκάλη. «Δεν μπορώ να πάω στο γήπεδο, μου είναι ακατόρθωτο να διαχειριστώ την πίεση, δεν διασκεδάζω. Υποφέρω. Προτιμώ να καθίσω σπίτι μου, να δω τον αγώνα στην τηλεόραση. Αν τα πράγματα πάνε καλά θα παρακολουθήσω όλο το παιχνίδι. Αν όχι, θα βγω έξω να πιώ μια μπύρα. Την πρώτη φορά που επιχείρησα να πάω στο γήπεδο ως θεατής ένιωσα έντονο πόνο στο στομάχι, σαν να έπαθα έλκος. Το ίδιο ένιωθα κι όταν ετοιμαζόμουν να βγω στο παιχνίδι. Όταν ήμουν μικρός άντεχα την πίεση, τώρα όμως είμαι 66 ετών (γέλια)».
Και να φανταστεί κανείς ότι είναι ένας από τους ελάχιστους παίκτες πολύ υψηλού επιπέδου που αποφάσισε να αποσυρθεί από την ενεργό δράση όταν συμπλήρωσε το 45ο έτος της ηλικίας του. «Επαιξα τόσο γιατί αγαπούσα το μπάσκετ, δεν είχα σοβαρούς τραυματισμούς. Ο Νταν Πίτερσον μου άλλαξε το μυαλό όταν υπέγραψε στην Ολίμπια Μιλάνου. Πίστευα ότι είχα μεγαλώσει, αλλά μου εξήγησε ότι δεν πρέπει να κοιτάζω πιο μακριά από τον χρόνο που ακολουθεί. Μου είχε πει ότι είχα άλλα 15 χρόνια μπροστά, τότε ήμουν 30 ετών. Δικαιώθηκε».
«Αυτό ήταν το λάθος του ΑΡΗ»
Εκείνος ο αγώνας τον χειμώνα του 1987, όταν ο Αρης απώλεσε διαφορά 31 πόντων και αποκλείστηκε από την Ολίμπια με το βαρύ 83-49, διατηρήσει στις μνήμες όλων. Πολλές θεωρίες (… ακόμη και συνομωσίας) αναπτύχθηκαν για εκείνο το παιχνίδι. Ο Ντίνο Μενεγίν θυμήθηκε ότι… «ο Αρης είχε φέρει νερά από το ξενοδοχείο και μας είχε προκαλέσει εντύπωση γιατί πάντα ο γηπεδούχος φροντίζει για να έχει νερά ο φιλοξενούμενους» και αναφέρθηκε στο μεγάλο λάθος των «κίτρινων». «Νομίζω ότι εκείνο το παιχνίδι ήταν το σημαντικότερο στη ιστορία της Ολίμπια. Εδειξε τη ψυχή, το πνεύμα της. Είχαμε σοκαριστεί στον πρώτο αγώνα, ακόμη κι εγώ που είχα την εμπειρία δεν κατάφερε να διαχειριστώ εκείνη την κατάσταση. Στο Μιλάνο κερδίσαμε με μεγάλη διαφορά γιατί ο Αρης έπαιξε για να μην χάσει με διαφορά 31 πόντων. Αυτό ήταν το λάθος του. Αυτό που έγινε τότε, μόνο μια φορά μπορεί να συμβεί στις 1000 περιπτώσεις».
«Να μην γίνουμε μποξ»
Ο θεσμικός ρόλος του στη ΦΙΜΠΑ και κυρίως η παρουσία του στο παγκόσμιο μπάσκετ από το 1970, αν μη τι άλλο δίνει ιδιαίτερη σημασία στην άποψή του περί της κόντρας της ΦΙΜΠΑ με την Ευρωλίγκα. «Μας είπαν οι ομάδες ότι έχασαν χρήματα αυτά τα χρόνια και τους αναφέραμε ότι θα προτείνουμε ένα νέο σύστημα διεξαγωγής με σκοπό την προσέγγιση νέων επενδυτών. Ο κ. Μπερτομέου απάντησε ότι μπορεί να βρει περισσότερα χρήματα. Ετσι ξεκίνησε η συζήτηση. Η ΦΙΜΠΑ δεν θέλει να ελέγχει τα πάντα, αλλά να βοηθήσει τις ομάδες. Το σημαντικότερο είναι να συνεργαστούμε. Αυτό που δεν μου αρέσει είναι η ύπαρξη ομάδων που θα έχουν μεγάλα συμβόλαια. Ουσιαστικά έχουμε δύο τραπέζια. Στο πρώτο τραπέζι είναι οι πλούσιοι που θα γίνουν πλουσιότεροι και στο δεύτερο οι φτωχοί που θα γίνουν φτωχότεροι. Αν όμως θέλεις να έχεις μια πραγματική διοργάνωση θα πρέπει όλες οι ομάδες να ξεκινούν από το ίδιο σημείο. Με τα ίδια έσοδα. Διαφορετικά, οι ομάδες που δεν έχουν την οικονομική δυνατότητα να επενδύσουν πολλά χρήματα απλά θα συμπληρώσουν τη διοργάνωση. Δεν πιστεύω ότι θα έρθει το σχίσμα. Δεν θέλω να γίνουμε όπως στο μποξ που υπάρχουν… 32 διαφορετικοί παγκόσμιοι πρωταθλητές».