Αρκετά χρόνια μετά την τεράστια επιτυχία του Ευρωμπάσκετ 1987 οι διεθνείς μας παίκτες συναντήθηκαν και πάλι.
Μετά από σχετική πρωτοβουλία του προέδρου της ελληνικής ομοσπονδίας, Γιώργου Βασιλακόπουλου, οι αστέρες της ομάδας του 1987, έδωσαν το «παρών» σε γνωστό εστιατόριο της Αθήνας.
Εκεί όλοι, εκτός του Νίκου Γκάλη θυμήθηκαν τις στιγμές αυτές και μίλησαν για την μεγάλη παρέα που στέφθηκε πρωταθλήτρια Ευρώπης, βγάζοντας όλους τους Έλληνες στους δρόμους για να πανηγυρίσουν. Παρών και ο Φώτης Κατσικάρης.
Ακολουθούν οι δηλώσεις των διεθνών:
Παναγιώτης Φασούλας:
«Η εθνική εκείνη έδειξε σε όλους τους Έλληνες ότι με συλλογικότητα και ομαδικότητα μπορούν να κάνουν θαύματα. Ήταν μια πολύ σημαντική επιτυχία για όλο τον ελληνικό λαό και όλοι θυμούνται εκείνη τη βραδιά του Ιουνίου».
Νίκος Φιλίππου:
«Πράγματι οι παρέες είναι εκείνες που γράφουν ιστορία. Τα παιχνίδια τα κερδίζεις και μέσα στο γήπεδο και έξω από αυτό. Το κλίμα στην ομάδα ήταν πολύ καλό. Εγώ το είπα (σ.σ. ότι οι Γκάλης-Γιαννάκης δεν μιλούσαν μεταξύ τους) για να δείξω ότι παρά γεγονός αυτό, υπήρχε πολύ καλό κλίμα στις τάξεις της ομάδας και όλοι δουλεύαμε έναν κοινό σκοπό».
Φάνης Χριστοδούλου:
«Ο μπέμπης δεν μεγάλωσε, γέρασε. Ήταν μια ανεπανάληπτη επιτυχία για εκείνη την ομάδα και είμαστε πολύ χαρούμενοι που μετά από εκείνη την επιτυχία πολύς κόσμος ήρθε στο άθλημα και ακόμα και σήμερα το μπάσκετ παραμένει σε πολύ καλό δρόμο».
Παναγιώτης Γιαννάκης:
«Είχαμε ανέκαθεν ταλέντο ,αλλά όταν γίναμε ομάδα και το πιστέψαμε, καταφέραμε να πετύχουμε αυτή την πολύ μεγάλη επιτυχία. Στον Καμπούρη είπα απλώς να βάλει τις βολές. Σε μια παρέα και τόσο καλό κλίμα μπορούμε να τα λέμε αυτά τα πράγματα».
Αργύρης Καμπούρης:
«Είναι πολύ μεγάλη χαρά να βρισκόμαστε όλοι μαζί μετά από τόσα χρόνια. Ήταν μια πολύ μεγάλη στιγμή για το ελληνικό μπάσκετ. Χαιρόμαστε ιδιαίτερα που χάρη σε αυτή ήρθαν πολλά παιδιά κοντά στον αθλητισμό.
Κώστας Πολίτης:
«Το έργο του προπονητή ήταν να βάλει τις βάσεις γι’ αυτή την ομάδα. Η Εθνική τότε είχε πολύ καλό κλίμα και ήταν ένα πολύ καλό σύνολο. Αυτό που έβαζε φτερά όμως στα πόδια των παικτών ήταν η συμπαράσταση του κόσμου. Δεν είναι πόλεμος, είναι μπάσκετ και στο μπάσκετ μπορεί ο καθένας να νικήσει τον οποιονδήποτε, όσο δυνατός κι αν είναι.