Αφιέρωμα στον Γιάννη Ιωαννίδη έκανε η επίσημη ιστοσελίδα της Ευρωλίγκα, αποκαλύπτοντας πως ο «Ξανθός», σκέφτεται να επιστρέψει στους πάγκους.
Σας παραθέτουμε αναλυτικά το αφιέρωμα:
«Για πολλούς, ο Γιάννης Ιωαννίδης είναι ο καλύτερος Έλληνας προπονητής όλων των εποχών. Οι λόγοι πίσω από αυτή τη σκέψη είναι οι 18 εθνικοί τίτλοι του στο ελληνικό πρωταθλήμα και Κυπέλλο: 13 με τον ΑΡΗ Θεσσαλονίκης και πέντε με τον Ολυμπιακό Πειραιώς. Ορισμένοι υποστηρίζουν ότι δεν είναι ο κορυφαίος, από την στιγμή που δεν έχει έναν ευρωπαϊκό τίτλο. Σε κάθε περίπτωση, οι δύο πλευρές θα μπορούσαν να συμφωνήσουν σε ένα πράγμα: Ο Ιωαννίδης είναι σίγουρα το πιο ισχυρό πρόσωπο στο ελληνικό μπάσκετ τα τελευταία 25 χρόνια.
Ο Ιωαννίδης είναι μια ισχυρή προσωπικότητα, με δυναμικό χαρακτήρα και δεισιδαιμονίες. Ο Ιωαννίδης σίγουρα δεν εμπνέει αδιαφορία σε κανέναν. Είχε πάντα πολλούς υποστηρικτές και επικριτές, αλλά από τα μέσα της δεκαετίας του 1980 με την έναρξη του 21ου αιώνα, κανείς στην Ελλάδα δεν πέτυχε ως προπονητής, αυτά που πέτυχε εκείνος. Τον αγαπούσαν και τον μισούσαν, τον δόξαζαν και τον επέκριναν, όλα την ίδια στιγμή.
Γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη στις 26 Φεβρουαρίου 1945, ήταν ένας μέτριος παίκτης για τις νεανικές ομάδες του ΑΡΗ Θεσσαλονίκης, αλλά σύντομα συνειδητοποίησε ότι το μέλλον του δεν ήταν ως παίκτης του μπάσκετ. Σπούδασε οικονομικά και Γεωπονία, ωστόσο το πραγματικό ενδιαφέρον του ήταν το μπάσκετ. Όταν αποφάσισε να κρεμάζσει την φανέλα του και να φορέσει τα ρούχα του προπονητή, προπονητής στον ΑΡΗήταν ο Λαζάρ Λέκιτς, ο γνωστός προπονητής από τα Σκόπια που είχε καθίσει στον πάγκο πολλών διάσημων ομάδων όπως η Rabotincki Σκοπίων, η Ολίμπια Λουμπλιάνα και η Μπόρατς Τσάτσακ. Ο Λέκιτς έμελλε να είναι το πρώτο σημαντικό πρόσωπο στην προπονητική καριέρα του Ιωαννίδη, ο άνθρωπος που τον δίδαξε τα περισσότερα.
Ο Ιωαννίδης ανέλαβε σχετικά νωρίς τα ηνία του ΑΡΗ, το 1978-79, και προς έκπληξη πολλών, κέρδισε το ελληνικό πρωτάθλημα στην πρώτη του χρονιά και έγινε ο νεότερος προπονητής ποτέ που το κατάφερε! Σύντομα έγινε ο προπονητής της ελληνικής Εθνικής ομάδας για το Ευρωμπάσκετ του 1981 και καθοδήγησε την ομάδα του στην ένατη θέση με το Νίκο Γκάλη και τον Παναγιώτη Γιαννάκη.
Ο Ιωαννίδης πέρασε τα επόμενα δύο χρόνια στη Λάρισα, αλλά είναι αλήθεια ότι η πορεία του προς την κορυφή ξεκίνησε το 1982, έτος κατά το οποίο επέστρεψε στον ΑΡΗ. Με συνοδοιπόρο του τον Γκάλη, ο οποίος δεν ήταν ακόμη ο σταρ και το απόλυτο μπασκετικό είδωλο που έγινε στην συνέχεια. Ο Ιωαννίδης είδε σύντομα τις δυνατότητες και τις ικανότητες του Γκάλη στο σκοράρισμα και άρχισε να χτίζει μια ομάδα γύρω του. Ο Γκάλης ήταν πολύ σημαντικός, ώστε ο Ιωαννίδη να επιβάλλει ένα ειδικό καθεστώς στα αποδυτήρια. Μετά τον τελικό του 1983, Ιωαννίδης και Γκάλης σήκωσαν το πρώτο τους πρωτάθλημα μαζί, αλλά ο προπονητής γνώριζε ότι το μεγάλο του αστέρι χρειαζόταν ένα καλό πλέι μέικερ στο πλευρό του. Αυτό το πλέι-μέικερ το βρήκε στην Αθήνα σε μια μικρή ομάδα με το όνομα Ιωνικός. Το όνομά του ήταν ο Παναγιώτης Γιαννάκης, ο οποίος, μαζί με τον Γκάλη, θ’ αποτελούσαν το πιο… θανατηφόρο δίδυμο της του ευρωπαϊκού μπάσκετ για πολλά χρόνια.
Κατά τη διάρκεια των επόμενων έξι σεζόν, ο ΑΡΗΣ κατέκτησε πολλούς τίτλους, κυριαρχώντας εντός κι εκτός των συνόρων. Η Θεσσαλονίκη έγινε η πρωτεύουσα του μπάσκετ στην Ελλάδα, με τον ΠΑΟΚ ν’ ποτελεί το αντίπαλο δέος των «κίτρινων».
Από την αρχή της καριέρας του, ο Ιωαννίδης είχε δύο ψευδώνυμα. Τον αποκαλούσαν “ξανθό”, λόγω του χρώματος των μαλλιών του, και “Ντόμπερμαν”, επειδή ήταν έξυπνος και πάντα πρόθυμος να «πολεμήσει» για να προστατεύσει τους γύρω του. Ένα από τα πιο διάσημα χαρακτηριστικά του ήταν, και εξακολουθεί να είναι, η δεισιδαιμονία του. Για παράδειγμα, ποτέ δεν είχε καμία φανέλα με το Νο 13! Την ημέρα του αγώνα, ο ίδιος πάντα επισκέπτονταν μια εκκλησία για να ανάψει ένα κερί. Φορούσε πάντα το ίδιο τυχερό πουκάμισο και κοστούμι στα παιχνίδια. Πάντα πατούσε στο παρκέ με το ίδιο πόδι και δεν είχε καν το μυαλό του να καπνίσει στον πάγκο κατά τη διάρκεια αγώνων!
Έξι φορές στο Final Four
Με σαφή κυριαρχία στο ελληνικό πρωτάθλημα, ο ΑΡΗΣ είχε ένα σημαντικό στόχο στην Ευρώπη. Την κατάκτηση του πρώτου τίτλου της Ευρωλίγκας για μια ελληνική ομάδα. Η πρώτη ευκαιρία ήρθε στο πρώτο Final Four της σύγχρονης εποχής το 1988 στη Γάνδη. Ο ΑΡΗΣ είχε στο δυναμικό του τους Γκάλη, Γιαννάκη, Λυπηρίδη, Σούμποτιτς, Φιλίππου και τον Καναδό ψηλό Γκρεγκ Γουίλτζερ. Ωστόσο, στα ημιτελικά, η Ολίμπια Μιλάνο, η οποία κατέκτησε τελικά το τρόπαιο, νίκησε τον ΑΡΗ σε ένα πολύ δυνατό παιχνίδι με σκορ 87-82. Ο Γκάλης σημείωσε 28 πόντους και ο Σούμποτιτς πρόσθεσε 23, αλλά αυτό δεν ήταν αρκετό για να ξεπεράσει ο ΑΡΗΣ το εμπόδιο της Ολίμπια, η οποία είχε τον Bob McAdoo με 39 πόντους και τον Ricky Brown με 28.
Η δεύτερη προσπάθεια ήρθε το επόμενο έτος στο Μόναχο, αλλά η Μακάμπι Τελ Αβίβ ήταν το εμπόδιο αυτή τη φορά (99-86 στους ημιτελικούς). Το 1990 στη Σαραγόσα, ο ΑΡΗΣ ηττήθηκε στον ημιτελικό με 104-83.
Οι επιτυχίες του ΑΡΗ άρχισαν ν’ ακούγονται στην Αθήνα, η οποία «έκλεψε» τον… εγκέφαλο αυτής της επιτυχίας. Ο Ολυμπιακός υπέγραψε τον Ιωαννίδη το 1991 και τρία χρόνια αργότερα, το 1994, οι «ερυθρόλευκοι» ήταν μόλις λίγα δευτερόλεπτα μακριά από το να γίνουν η πρώτη ελληνική ομάδα που θα σηκωνε το τρόπαιο της Ευρωλίγκα. Στον ελληνικό εμφύλιο, ο Ολυμπιακός νίκησε στον ημιτελικό τον Παναθηναϊκό με 77 – 72 με τον Ζάρκο Πάσπαλι να σκοράρει 22 πόντους και τον Ρόι Τάρπλεϊ 15. Ωστόσο, στο παιχνίδι τίτλου, απέναντι στην Μπανταλόνα, (προπονητής της οποίας ήταν Ζέλικο Ομπράντοβιτς) οι Έλληνες ηττήθηκαν με 59-57, έπειτα από έναν δραματικό τελικό.
Το επόμενο έτος, Ιωαννίδης και Ομπράντοβιτς τέθηκαν και πάλι αντιμέτωποι, με την Ρεάλ Μαδρίτης του Ζέλικο να κατακτάει το τρόπαιο. Στα ημιτελικά, οι «κόκκινοι» έχασαν με 58-52 από τον Παναθηναϊκό.
Ο Ιωαννίδης από το 1996 έως και το 1998 κάθισε στον πάγκο της ΑΕΚ. Με την Τρίτη ελληνική ομάδα κατάφερε να φτάσει στο έκτο Final Four του. Στα ημιτελικά, η ΑΕΚ επικράτησε της Μπενετόν Τρεβίζο του Ομπράντοβιτς με 69-66. Στον τελικό, αντίπαλος της ΑΕΚ ήταν η Kinder Μπολόνια, του Έτορε Μεσίνα. Η ιταλική ομάδα ήταν αυτή τελικά που κατέκτησε το τρόπαιο κερδίζοντας με58-54.
Η τελευταία παρουσία του Ιωαννίδη σε πάγκο, ήταν στο Ευρωμπάσκετ του 2003 στη Σουηδία. Με μια καλή ομάδα που αποτελούνταν από τους Διαμαντίδη, Παπαλουκά, Παπανικολάου, Φώτση, Αλβέρτη, Ντικούδη, Ρεντζιά και Μιχάλη Κακιούζη, κατέκτησε την 5η θέση στο τουρνουά.
Απόσυσρση από τους πάγκους, ενασχόληση με την πολιτική και… επιστροφή;
Το 2004, ο Ιωαννίδης εξέπληξε τους πάντες, αφήνοντας το μπάσκετ κι έστρεψε το ενδιαφέρον του στην πολιτική! Ως μέλος της Νέας Δημοκρατίας, εξελέγη δύο φορές βουλευτής και μέχρι το 2015 ήταν Υφυπουργός Αθλητισμού και Πολιτσιμού. Το τελευταίο διάστημα ο ίδιος σκέφτεται να επιστρέψει στους πάγκους και είναι πρόθυμος να ακούσει προσφορές.! «Στην Ευρώπη υπάρχουν πολλοί ενεργοί προπονητές που είναι μεγαλύτερα από μένα», έχει πει αρκετές φορές.
Ο Γιάννης Ιωαννίδης επισκέπτεται τακτικά το Άγιο Όρος Atos, όπου περνά μερικές ημέρες για να προσευχηθει. Αν αποφασίσει να επιστρέψει στην προπονητική, θα ξαναδούμε το στυλ παιχνιδιού που του αρέσει. Σκληρή άμυνα δηλαδή και γρήγορο παιχνίδι στο ανοιχτό γήπεδο. Θα έχει τις προλήψεις του και φυσικά τους οπαδούς και τους επικριτές του».