"Είχα πάντα μεγάλο σεβασμό στον ΑΡΗ", παραδέχτηκε
Ο Όντι Νόρις μίλησε στην εφημερίδα “ΑΡΗΣ ΕΙΣΑΙ” με αφορμή την παρουσία του στην Θεσσαλονίκη για το καμπ μπάσκετ του Θερμαϊκού Θέρμης στο οποίο διδάσκει μαζί με τον Δημήτρη Γαλάνη.
Ο ίδιος στη συνέντευξή του στον Γιάννη Δασκάλου δήλωσε τα παρακάτω:
-Έχεις κάνει την Θεσσαλονίκη δεύτερο σπίτι σου, έτσι;
Δεν πίστευα ποτέ ότι κάποια στιγμή, θα αγαπήσω τόσο πολύ αυτήν την πόλη. Ξέρεις, θα ερχόμουν με πολύ μεγάλη ευκολία εδώ για να ζήσω. Αν αυτό μου το έλεγες πριν από τριάντα χρόνια, όταν ερχόμουν να παίξω ως αντίπαλος του ΑΡΗ με την Μπαρτσελόνα, θα σου έλεγα ότι είσαι… θεοπάλαβος. Ένοιωθα ότι όλοι με μισούσαν, όμως κατάλαβα χρόνια μετά πόσο πολύ με αγαπούσαν βαθιά μέσα τους.
-Αναφέρεσαι στους φίλους του ΑΡΗ φαντάζομαι… Πέρασες δύσκολα στο Παλέ ως αντίπαλος…
Δύσκολα; Μόνο δύσκολα; Δεν ήταν μόνο το ότι είχαμε να αντιμετωπίσουμε μια εκπληκτική ομάδα. Δεν είναι μόνο το ότι έπρεπε να περιορίσουμε τον καλύτερο επιθετικό της Ευρώπης, με το απίθανο ταλέντο που τον έλεγαν Νίκο Γκάλη ή να ξεμπλέξουμε από τον άλλο απίθανο μαχητή που λεγόταν Παναγιώτης Γιαννάκης. Είχαμε πίσω από την πλάτη μας και έξι χιλιάδες… τρελαμένους στις κερκίδες, να θέλουν να μας φάνε ζωντανούς! Αλλά όλα άλλαξαν σε μια στιγμή, σε μια μικρή στιγμή.
-Και ποια ήταν αυτή Όντι;
Είχα πάντα μεγάλο σεβασμό στον ΑΡΗ. Ήταν σπουδαία ομάδα, απίστευτη. Είχα τεράστιο θαυμασμό στους παίκτες του αλλά ιδιαίτερα, στον Νίκο Γκάλη. Και το είχα αποδείξει δίνοντας το όνομα ενός εκ των γιών μου προς τιμήν του. Όταν, λοιπόν, κλήθηκα να παραστώ στην εκδήλωση που έγινε το 2013 για να αποσυρθεί η φανέλα του Νικ, ένοιωσα πραγματικά ξεχωριστός. Και ένοιωσα ακόμη πιο ξεχωριστός με την υποδοχή και το απίθανο χειροκρότημα του κόσμου, όταν μπήκα στο παρκέ του Παλέ για την εκδήλωση. Θα το θυμάμαι μια ζωή και θα ανατριχιάζω. Ήταν το πιο ζεστό και με νόημα χειροκρότημα που έχω πάρει ποτέ και που με έκανε να ξεχάσω όλες τις κακές στιγμές και να αγαπήσω πραγματικά τον κόσμο του ΑΡΗ.
-Φαντάζεσαι να έπαιζες για την ομάδα τους τι θα συνέβαινε εκείνα τα χρόνια;
Ξέρεις πόσες φορές το σκέφτηκα; Και ξέρεις ότι, μέσα μου, ήθελα να συμβεί πάρα πολύ; Αλλά δεν έτυχε ποτέ, δεν ήταν γραφτό να γίνει. Και είναι μεγάλο κρίμα, γιατί πιστεύω ότι αν εγώ βρισκόμουν στην ίδια πεντάδα μαζί με τον Γκάλη, τον Γιαννάκη, τον Σούμποτιτς και τον Λυπηρίδη ή τον Φιλίππου εκείνα τα χρόνια, θα είχαμε πάρει σίγουρα το ευρωπαϊκό πρωτάθλημα. Και όχι μόνο μια φορά. Μαζί με το καλύτερο δίδυμο γκαρντ στην Ευρώπη, νοιώθω ότι θα παίρναμε τα πάντα και ότι δεν θα μπορούσε καμιά ομάδα να μας αντιμετωπίσει.
-Τι έκανε εκείνα τα παιχνίδια, εκείνα τα χρόνια τόσο ξεχωριστά και τόσο αλησμόνητα;
Οι παίκτες φίλε μου. Οι προσωπικότητες. Και οι προπονητές. Το μπάσκετ τότε ήταν πραγματικό. Ήταν γεμάτο σπουδαίους παίκτες με πολύ υψηλό μπασκετικό επίπεδο τόσο σε μυαλό, όσο και σε καρδιά. Σήμερα νοιώθω ότι έχουμε ξεχάσει τα βασικά του μπάσκετ. Τα πολύ βασικά, αυτά που το έκαναν όμορφο και γνωστό σε όλον τον κόσμο. Υπήρξαν στην εποχή μας κάποιες ομάδες που έγραψαν την ιστορία του ευρωπαϊκού μπάσκετ. Το έβαλαν στον παγκόσμιο χάρτη. Αποτέλεσαν την βάση γι’ αυτό που είναι σήμερα. Ο ΑΡΗΣ και η Μπαρτσελόνα ήταν μέσα σε αυτές τις 5-6 ομάδες, μαζί με την Μακάμπι, την Τρέισερ Μιλάνου, την Γιουγκοπλάστιγκα. Εμείς ήμασταν τα θεμέλια, επάνω μας κτίστηκε το οικοδόμημα και είμαι πολύ υπερήφανος γι’ αυτό, όπως και όλοι εσείς οι Αρειανοί πρέπει να είστε για την ομάδα σας.
-Πως έβλεπες μέσα από τα μάτια σου τον Νίκο Γκάλη;
Τον είχα δει για πρώτη φορά στην τηλεόραση, όταν πρωτοήρθα στην Ευρώπη το 1985 για την Μπενετόν Τρεβίζο. Έβλεπα και έλεγα ποιος είναι αυτός ο κοντούλης με το κοντό σορτσάκι που κάνει αυτά τα απίθανα πράγματα; Ήθελα να τον δω από κοντά, να τον μαρκάρω, να παίξω απέναντί του. Όταν έγινε αυτό, κατάλαβα γιατί πραγματικά ο Νίκος Γκάλης κέρδισε αυτήν την απίστευτη τιμή και θα μπει στο Hall Of Fame. Ο άνθρωπος ήταν μια μηχανή. Έβαζε και ξαναέβαζε το ίδιο καλάθι με διαφορετικό τρόπο και σε έκανε να νοιώθεις ανήμπορος να αντιδράσεις. Πραγματικά απίθανος παίκτης και φοβερός άνθρωπος. Χαίρομαι που είναι καλά, γιατί μιλήσαμε στο τηλέφωνο και τα είπαμε για λίγο…
-Δεν είναι, όμως, λιγάκι οξύμορο που τόσο εσύ στην Ισπανία, όσο και ο Νίκος Γκάλης αλλά και ο Παναγιώτης Γιαννάκης, δεν έχετε μια θέση είτε στις ομάδες που τιμήσατε είτε στην ίδια την Ομοσπονδία;
Αυτό είναι μια απορία την οποία θα πρέπει να την εκφράσετε στους ανθρώπους των ομάδων και των Ομοσπονδιών. Εγώ δεν θα μιλήσω για τον εαυτό μου και την Μπάρτσα, αλλά για τον Νίκ και τον Πάνο. Είναι αδιανόητο αυτοί οι άνθρωποι να μην έχουν θέση στην ομάδα του ΑΡΗ ή την Ελληνική Ομοσπονδία του μπάσκετ. Αν δεν είναι αυτοί εκεί, που έβαλαν το ελληνικό μπάσκετ και τον ΑΡΗ στον ευρωπαϊκό χάρτη, ποιοι αξίζουν να βρίσκονται; Αυτή είναι μια λάθος αντίληψη που υπάρχει και εύχομαι γρήγορα να καταλάβουν οι ιθύνοντες ότι τις μεγάλες προσωπικότητες, τους ανθρώπους που συνέβαλλαν για να κτιστεί κάτι μεγάλο, πρέπει πάντα να τους έχεις δίπλα σου.
-Πριν λίγες μέρες, γιορτάσαμε και την επέτειο του χρυσού μεταλλίου στο Ευρωμπάσκετ του 1987. Το θυμάσαι φαντάζομαι, ήταν μια μεγάλη έκπληξη για τα τότε δεδομένα.
Έκπληξη για τους άλλους μπορεί, όχι όμως και για μένα. Εκείνη η εθνική Ελλάδος ήταν γεμάτη ταλέντο και είχε το καλύτερο δίδυμο γκαρντ της Ευρώπης στα καλύτερά του, μαζί με κάποιους ακόμη πολύ ταλαντούχους παίκτες. Έπαιζε μέσα στο σπίτι της, ήταν διψασμένη για επιτυχίες και το άξιζε πραγματικά. Θυμάμαι την… κακή βραδιά του Γκάλη, που είχε βάλει 35 πόντους στην Ισπανία. Οπότε, καμιά έκπληξη για μένα το ότι η Ελλάδα αναδείχθηκε πρωταθλήτρια Ευρώπης.
-Σου λείπει το μπάσκετ; Θα γυρνούσες τον χρόνο πίσω για να ξανάπαιζες;
Θα το έκανα μόνο για την χρονιά που έπρεπε να εγκαταλείψω το μπάσκετ, λόγω τραυματισμού, στην δεύτερη χρονιά μου στο Περιστέρι την οποία δεν ξεκίνησα τελικά ποτέ. Μόνο τον επίλογο της καριέρας μου θα άλλαζα, όλα τα άλλα θα τα άφηνα όπως ήταν. Όχι, δεν μου λείπει το μπάσκετ γιατί σήμερα το υπηρετώ από ένα πολύ σημαντικό πόστο. Προσπαθώ να διδάξω σε νέα και μεγαλύτερα παιδιά τα μυστικά, τα βασικά του αθλήματος. Αυτό με γεμίζει σαν άνθρωπο και είναι μια πολύτιμη υπηρεσία που θεωρώ ότι παρέχω στο άθλημα που υπηρετούσα πάντα.
-Τι θα έλεγες για το ενδεχόμενο να ερχόσουν κάποια στιγμή για να ζήσεις στην πόλη μας και, γιατί όχι, να συνεργαζόσουν με τον ΑΡΗ σε ένα πρότζεκτ Ακαδημιών, το οποίο πλέον σε χαρακτηρίζει σαν προπονητή;
Θα ήταν κάτι σπουδαίο, που θα με γέμιζε χαρά και θα το έκανα με την καρδιά μου αν υπήρχαν οι σωστές προϋποθέσεις. Αλλά είναι κάτι πολύ υποθετικό για να το συζητήσουμε επιπλέον. Αυτό που θέλω εγώ να πω είναι ένα μεγάλο ευχαριστώ στον Δημήτρη Γαλάνη και τον Θερμαϊκό Θέρμης, που για δεύτερη χρονιά μου δίνουν την ευκαιρία να διδάξω τα μυστικά του μπάσκετ στα ελληνόπουλα.
-Κλείνοντας, τι θα έλεγες στον κόσμο του ΑΡΗ αν τον είχε σήμερα απέναντί σου και μπορούσες να του απευθύνεις ένα μήνυμα;
Ότι έχει όλο τον σεβασμό και την αγάπη μου. Και ότι τον ευχαριστώ για όλες τις στιγμές που ζήσαμε μαζί, έστω σαν αντίπαλοι, γιατί είναι στιγμές έντονες που θα τις κρατάω μέσα μου για μια ζωή.