Ο ΑΡΗΣ φέρνει τον Αμπουμπακαρ΄Καμαρά στο “Κλεάνθης Βικελίδης” για δεύτερη φορά μέσα σε 1,5 χρόνο και μετά την σύντομη -όπως αποδείχθηκε- παρουσία του στον Ολυμπιακό.
Το deal των δύο πλευρών είναι κάτι καινούργιο στο ελληνικό ποδοσφαιρικό “παζάρι”, καθόλου άγνωστο όμως στην υπόλοιπη Ευρώπη και ειδικά στα top-5 πρωταθλήματα.
Ο δανεισμός με υποχρεωτική αγορά αποτελεί μία πατέντα που έχει αξιοποιηθεί ουκ ολίγες φορές. Οχι από ομάδες της σειράς αλλά από μεγάλα bramd του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου, με επίκεντρο τα οικονομικά τους και συγκεκριμένα το Financial Fair Play. Οπως δηλαδή και στην περίπτωση του ΑΡΗ με τον Καμαρά.
Γιατί λοιπόν οι ομάδες υπογράφουν παίκτες με δανεισμό με υποχρέωση αγοράς;
Η UEFA έχει αλλάξει σημαντικά τους κανόνες του FFP και ειδικά από το περασμένο καλοκαίρι, ώστε να περιορίσει τις ανεξέλεγκτες και υπερβολικές δαπάνες των συλλόγων στη μεταγραφική αγορά. Αυτό έβαλε ανώτατο όριο στο ποσό των χρημάτων που επιτρεπόταν να ξοδεύουν οι σύλλογοι σε κάθε μεταγραφική περίοδο και έπρεπε να προσαρμοστούν σε αυτή την αλλαγή
Ως αποτέλεσμα, οι ομάδες προσάρμοσαν τις δαπάνες τους με τρόπους που δεν θα τις έβλεπαν να παραβιάζουν τους κανονισμούς του FFP. Ένας από αυτούς τους τρόπους ήταν να υπογράψουν παίκτες δανεικούς με υποχρέωση αγοράς.
Η Παρί Σεν Ζερμέν χρησιμοποίησε αυτή τη μέθοδο για να ολοκληρώσει τη μεταγραφή του Εμπαπέ από τη Μονακό, καθώς την ίδια σεζόν είχε υπογράψει τον Νεϊμάρ για 222 εκα. ευρώ. Ο Γάλλος σταρ υπέγραψε με δανεισμό και έπειτα από έναν χρόνο η Παρί κατέβαλε τα χρήματα και τον έκανε δικό της.
Ένα δεύτερο σημαντικό ζήτημα είναι η διαθεσιμότητα των κεφαλαίων. Κανονικά, οι ποδοσφαιρικοί σύλλογοι έχουν ποικίλες αγοραστικές δυνάμεις στην αγορά μεταγραφών. Αυτό σημαίνει ότι έχουν διαφορετικούς προϋπολογισμούς μεταγραφών που μπορούν να ξοδέψουν σε νέους παίκτες. Ως αποτέλεσμα των πιθανών περιορισμών στον προϋπολογισμό, οι σύλλογοι μπορεί να αναγκαστούν να υπογράψουν παίκτες για μια αρχική συμφωνία δανεισμού με σκοπό να τους υπογράψουν μόνιμα σε μεταγενέστερη ημερομηνία.
Στο πλαίσιο αυτό η Γιουβέντους είχε πάρει τον Λοκατέλι αρχικά με διετή δανεισμό και στο τέλος αυτού κατέβαλε 35 εκατομμύρια ευρώ για να τον κάνει δικό της, όπως προέβλεπε η υποχρεωτική ρήτρα αγοράς του. Η ίδια ρήτρα υπήρξε και στην περίπτωση του Κορέα, με την Ιντερ να τον παίρνει δανεικό για ένα χρόνο από τη Λάτσιο και με υποχρέωση να τον αγοράσει έναντι 30 εκατ. ευρώ.
Ουσιαστικά με αυτό τον τρόπο μία ομάδα εξασφαλίζει άμεσα έναν παίκτη που θεωρεί ότι τον χρειάζεται και στην περίπτωση που οικονομικά δεν μπορεί να τον αποκτήσει αμέσως, είτε λόγω του FFP είτε έλλειψης οικονομικών πόρων.
Πέραν των παραπάνω παραδειγμάτων, άλλες μεταγραφές με δανεισμό και υποχρεωτική αγορά ήταν τους Γκοζένς από την Αταλάντα στην Ιντερ, του Ρομέρο από την Αταλάντα στην Τότεναμ ή του Γκεντουζί από την Άρσεναλ στη Μάρσειγ.
Η περίπτωση που είναι πιο κοντά από κάθε άλλη σε αυτή του Καμαρά, είναι του Αντουάν Γκριζμάν. Η Μπαρτσελόνα αγόρασε τον Γάλλο από την Ατλέτικο Μαδρίτης το 2019 έναντι 120 εκατ. ευρώ. Δύο χρόνια μετά ο Γκριζμάν επέστρεψε δανεικός στη Μαδρίτη και με υποχρεωτική οψιόν αγοράς στα 20 εκατ., τα οποία οι “Ροχιμπλάνκος” θα πρέπει να καταβάλουν το επόμενο καλοκαίρι. Πολύ απλά επειδή δεν είχαν τη δυνατότητα να το κάνουν αρχικά. Και στο τέλος θα βγουν και κερδισμένοι αφού το καθαρό τους κέρδος από αυτό το… πήγαινε-έλα είναι στα 100 εκατ. ευρώ!
Ο Γκριζμάν έβγαλε βέβαια μία διετία στο “Καμπ Νόου”, με τον Καμαρά από την άλλη να μην “κολλάει” για διάφορους λόγους σε μία κακοσχεδιασμένη χρονιά για τον Ολυμπιακό, έχοντας και μεγάλη ατυχία αφού ο Πέδρο Μαρτίνς αποχώρησε στο ξεκίνημα της σεζόν. Δηλαδή ο προπονητής που τον επέλεξε. Και η διάθεση για άμεσο ξεσκαρτάρισμα ευνόησε τους κιτρινόμαυρους.