Το παιχνίδι με τη Νίκη Βόλου είχε έναν και μοναδικό στόχο για τον ΑΡΗ. Τη νίκη με τέτοιο σκορ δεν θα άφηνε περιθώρια για τον δεύτερο αγώνα στο Βόλο.
Ένα ξεκάθαρο “θέλω” το οποίο ο πρώτος που περίμενε να δει την υλοποίησή του ήταν ο Άκης Μάντζιος, ώστε να γίνει πιο εύκολο το έργο του στη διαχείριση των επόμενων αγώνων. Και για αυτό ήταν δικαιολογημένα μες στα νεύρα στη μεγαλύτερη διάρκεια του ματς, φωνάζοντας διαρκώς στους παίκτες του και ζητώντας παραπάνω πράγματα.
Για 90 λεπτά ο ΑΡΗΣ έκανε ό,τι μπορούσε για να δώσει ενδιαφέρον στον επαναληπτικό με τους Θεσσαλούς. Οχι ότι τον ανησύχησαν, πλην μίας φάσης… Απλά ο ίδιος πετούσε χρόνο ώστε να τελειώσει από νωρίς το παιχνίδι και να κατεβάσει ταχύτητες στη διάρκειά του, μαζί με κάποιες αλλαγές που είχε στο μυαλό του ο προπονητής.
Αντ’ αυτού η ομάδα ξεκίνησε με κατεβασμένες ταχύτητες από το πρώτο μέρος και με πολλά αρνητικά στοιχεία. Πλην των δύο φάσεων με Μορόν και Φεράρι, δεν ανησύχησε τον Γκαραβέλη τη στιγμή που έβγαλε σημάδια στατικότητας, ελάχιστης έντασης στο παιχνίδι και περιορισμένης πίεσης που επέτρεπε τη Νίκη να βγαίνει εύκολα στο τρανζίσιον.
Οι Θεσσαλοί ήταν πολύ πειθαρχημένοι αμυντικά, με κοντά τις γραμμές και έδιναν σωστά βαθμός στην άμυνα ή ανέβαιναν, κλείνοντας καλά τον προβληματικό -για ένα ημίχρονο- ΑΡΗ.
Ολα άρχισαν να αλλάζουν όταν ο Μάντζιος έκανε αυτό που ίσως ήθελε να αποφύγει. Να ρίξει δηλαδή μέσα Οντουμπάζιο, Σουλεϊμάνοφ και Μοντόγια, με τους δύο πρώτους να δίνουν ενέργεια και παραπάνω εντάσεις στην ομάδα. Και μέσα σ’ όλα αναγκάστηκε να κρατήσει τον μέτριο Μορόν για 90 λεπτά στο γήπεδο.
Η εικόνα του δεύτερου μέρους και κυρίως η ποιότητα του Νταρίντα και του Σουλεϊμάνοφ στις καθυστερήσεις γλίτωσαν τον ΑΡΗ από ακόμη ένα παιχνίδι εγρήγορσης και απαιτήσεων την επόμενη Τρίτη. Αυτό δηλαδή που έβλεπε να του έρχεται μέχρι το 90’…
Αυτά τα ματς πρέπει να τα “καθαρίζεις” πιο νωρίς. Να έχεις την ουσία, το ποδόσφαιρο που χρειάζεται, off ball κίνηση και πολύ πίεση. Ο ΑΡΗΣ υστέρησε στα περισσότερα αλλά έστω κι έτσι έκανε τη δουλειά. Αυτό είναι το σημαντικό, αυτό κρατάει και προχωράει.
Δεν μπορούμε να πούμε για το χθεσινό ότι “φώναξε” πάλι τόσο το μεταγραφικό, με εξαίρεση μόνο τη θέση του φορ. Η ανάγκη για ενίσχυση δεν αλλάζει και ο χρόνος μετράει αντίστροφα. Η ομάδα φυσικά και κουβαλάει κούραση, όμως χθες αυτό πέρασε σε δεύτερη μοίρα και από σήμερα επανέρχεται ξανά στο προσκήνιο.
Σε κάθε περίπτωση ο ΑΡΗΣ παραμένει μία ομάδα με τα γνωστά θέματα που αντιμετωπίζει και πλέον μπαίνει σε έναν κύκλο διαδοχικών εκτός έδρας αγώνων. Δηλαδή διαδοχικά ταξίδια και επιπλέον κούραση, κάτι που σημαίνει και άλλη διαχείριση από τον προπονητή που χρειάζεται εξτρά παίκτες.