Όλα πήγαν κατ ευχήν.
Όλα έγιναν ακριβώς όπως θέλαμε.
Ο ΑΡΗΣ πήρε το ντέρμπι της πόλης και πλέον, έχει εδραιωθεί για τα καλά στη 3η θέση της βαθμολογίας.
Ήταν μια πολύ μεγάλη νίκη, από κάθε άποψη.
Στη χθεσινή εκπομπή στο All About ARIS TV, την χαρακτήρισα τεράστια, για τα ψυχολογικά και βαθμολογικά οφέλη που έδωσε.
Αυτή η νίκη ήρθε αμέσως μετά το φοβερό διπλό στο Ολυμπιακό Στάδιο και επιβεβαίωσε με τον πλέον πανηγυρικό τρόπο, ότι ο ΑΡΗΣ, έχει συνέλθει κι έχει ξαναβρεί το δρόμο του, έχοντας αφήσει πίσω του εκείνο το αρρωστημένο προφίλ των προβληματικών εμφανίσεων και της κυκλοθυμικής συμπεριφοράς.
Ο ΑΡΗΣ προχωράει ακάθεκτος και ασταμάτητος για την επίτευξη του στόχου, που είναι η διατήρηση των κεκτημένων, δηλαδή της 3ης θέσης και της ευρωπαικής εξόδου.
Δεν είναι όμως μόνο αυτά τα οφέλη.
Για το ντέρμπι μιλάμε.
Όπως και να χει, όταν μιλάμε για μια επικράτηση επί του Π.Α.Ο.Κ. ποτέ δεν θα είναι μια απλή νίκη.
Είτε το θέλουμε, είτε όχι, πάντα θα είναι μια τεράστια σε σημασία νίκη.
Σαφώς θα έχει πάντα αξία βαθμολογική και αγωνιστική, ακόμη και όταν τύχει ο ένας από τους δύο αντιπάλους να μην είναι στα καλύτερα του.
Αυτό όμως που δεν θα σβήσει ΠΟΤΕ, είναι το γόητρο και η ηθική αξία που έχει μια νίκη σε αυτά τα ντέρμπι.
Αυτά που γράφω είναι ξεκάθαρα και σε απλά ελληνικά.
Για μα μην παρεξηγούμαστε…
Λέω λοιπόν ότι, σαφώς και δεν είναι η αρχή και το τέλος του κόσμου, ούτε «ζούμε μόνο για αυτό το ματς» όπως αρέσκονται να «κελαηδάνε» ορισμένοι…
Είναι όμως το ντέρμπι.
Το ντέρμπι της πόλης.
Είναι το γόητρο, είναι η ιστορία, είναι η παράδοση, είναι η αίγλη που έχουν αυτά τα ντέρμπι και τα κάνει να ξεχωρίζουν.
Είναι αυτή η «σύγκρουση» των δύο κόσμων, της διαφορετικότητας (αθλητικής και ίσως όχι μόνο…), στη κουλτούρα, στη νοοτροπία, στη αντίληψη, στη φιλοσοφία ζωής γενικότερα.
Είναι όλα αυτά τα στοιχεία που συνθέτουν αυτά τα παιχνίδια, με όλα αυτά όσα έχουν γίνει κι έχουν καταγραφεί, σχεδόν έναν αιώνα τώρα…
Δεν μιλάμε για απλά παιχνίδια.
Σκεφτείτε, ότι αυτό ήταν το 214ο ντέρμπι!
214 επίσημοι αγώνες, μεταξύ των δύο μονομάχων που γράφτηκαν στην ιστορία.
214 κιτρινόμαυρες και 214 ασπρόμαυρες παραταγμένες εντεκάδες!!
Το διανοείστε;
Μιλάμε για χιλιάδες παίκτες που φόρεσαν τις φανέλες των δύο ομάδων και αγωνίστηκαν σε κάποιο από αυτά τα ντέρμπι, από το 1926 που ξεκίνησε η πορεία τους στο χρόνο, έως σήμερα.
Γιατί τα ντέρμπι ΑΡΗΣ – Π.Α.Ο.Κ. και Π.Α.Ο.Κ. – ΑΡΗΣ, δεν ξεκίνησαν το 1959, όπως παπαγαλίζει ο κάθε κουτός και ανόητος που δεν ξέρει ή κάνει πως δεν ξέρει τι του γίνεται.
Ο κάθε βέβηλος, που δεν μπορεί να νιώσει τι σημαίνει αυτό το παιχνίδι για τη Θεσσαλονίκη και τον ελληνικό αθλητισμό, ποια είναι η παράδοση που κουβαλάει και για ποιο λόγο ΠΑΝΤΑ και διαχρονικά, θα είναι «η μητέρα των μαχών».
Όσο και να θέλουν (με το νου τους) να διαγράψουν (!!!) την ιστορία, δεν γίνεται.
Δεν διαγράφονται οι επικές προπολεμικές και μεταπολεμικές μάχες στα γήπεδα του ΑΡΗ στην Έκθεση κι αργότερα στο νεότευκτο (τότε) Χαριλάου, ή του Π.Α.Ο.Κ. στο Συντριβάνι και στη συνέχεια στη Τούμπα.
Δεν μπορεί κανένας παραχαράκτης της ιστορίας, να σβήσει και να παρακάμψει τους θρύλους των δυο Συλλόγων, που έφαγαν τα πόδια τους, έσπασαν τα κεφάλια τους, έγδαραν τα γόνατα τους στα ξερά γήπεδα κι έδωσαν την ψυχή τους, ποτίζοντας ιδρώτα και αίμα τις φανέλες τους, για τη νίκη.
Παίκτες που ήταν θρύλοι και έμειναν παντοτινά στην ιστορία, όπως οι αδελφοί Βικελίδη, ο Αγγελάκης, ο Λεονταρίδης, ο Καλτέκης, ο Κίτσος, ο Βογδάνος, ο Γκικόπουλος, Αργυριάδης, ο Κολονιάρης, ο Σιώτης, ο Νικολαιδής, ο Παπουτσόπουλος, ο Λιακόπουλος, ο Παναγούλιας, ο Καζαντζής, ο Γρηγοριάδης, ο Ποζάνης, Κεμαλίδης, ο Κοτζαμπασιδης από την μία πλευρά και ο Ετιέν, ο Πάγκαλος, Καλογιάννης, ο Ιωαννίδης, ο Παζάρογλου, ο Χατζηαντωνίου, ο Παπαδάκης, ο Κουιρουκίδης, ο Γεντζής, ο Χαβανίδης, ο Μουρατίδης, από την άλλη.
Και είναι χιλιάδες…
Απλά ανέφερα κάποια ποιο χαρακτηριστικά ονόματα από ποδοσφαιριστές των δύο ομάδων, που έγραψαν τη δική τους ξεχωριστή ιστορία, στα ντέρμπι της πόλης, μέχρι τα τέλη της δεκαετίας του 50.
Για να δώσουν στη συνέχεια τη σκυτάλη στις πολύ μεγάλες ομάδες που ακολούθησαν, τις δεκαετίες του 60, του 70, του 80 για να φτάσουμε στη σημερινή εποχή, στο 2022.
Είναι όλοι αυτοί οι παιχταράδες στους αγωνιστικούς χώρους, που έγιναν ινδάλματα και μύθοι.
Είναι οι εκατοντάδες χιλιάδες οπαδοί των δύο ομάδων, που γέμιζαν ασφυκτικά το Χαριλάου, την Τούμπα, το Καυτανζόγλειο, και κάθε γήπεδο, που διεξήχθη ένας από αυτούς τους 214 αγώνες των αιωνίων αντιπάλων και καθιέρωσαν αυτά τα ντέρμπι να γίνουν (μαζί με το Ολυμπιακός-Παναθηναικός) οι μεγαλύτεροι και σπουδαιότεροι του ελληνικού ποδοσφαίρου.
Είναι αυτά και άλλα πολλά, που έκαναν αυτά τα ντέρμπι, να είναι ξακουστά σε όλη την Ευρώπη.
Δεν είναι τυχαίο, ότι η αναγνωσιμότητα και η οικουμενικότητα τους, απλώνεται παντού και όλη η ποδοσφαιρική Ευρώπη, ξέρει πολύ καλά τι σημαίνει ΑΡΗΣ-Π.Α.Ο.Κ. και το αντίστροφο.
Γιατί το ντέρμπι, ήταν, είναι και θα είναι παντοτινά ένα αναπόσπαστο κομμάτι της Θεσσαλονίκης.
Είναι στο DNA της πόλης.
Κι αυτό δεν αλλάζει.
Ήταν λοιπόν μια τεράστια νίκη, σε ένα τοπικό ντέρμπι και φυσικά τη γουστάραμε, την απολαύσαμε, την χαρήκαμε και της δώσαμε τη σημασία που της πρέπει και της αρμόζει.
Γιατί δεν είναι κόμπλεξ το να χαρείς και να πανηγυρίσεις μία νίκη επί του αιωνίου αντιπάλου, στο ντέρμπι της πόλης.
Το κόμπλεξ και η συμπλεγματική συμπεριφορά, είναι όταν κερδίζεις και προσποίησε ότι δεν πανηγυρίζεις, ενώ η αλήθεια είναι άλλη.
Το κόμπλεξ είναι να υποκρίνεσαι ότι δεν πανηγυρίζεις, προσπαθώντας να πείσεις τον εαυτό σου και τους όμοιους σου, ότι δήθεν δεν ασχολείσαι, γιατί (και καλά…) είσαι μεγάλη ομάδα, ενώ ο αντίπαλος σου μικρή και μπλα…μπλα…μπλα…
Αυτά…
Τα ξαναλέμε…