Ας θυμηθούμε που ήμασταν πριν δύο εβδομάδες…
Μία ομάδα κολλημένη στον τοίχο, ένας προπονητής υπό πίεση και ένας οργανισμός που έμοιαζε με καζάνι που βράζει.
Εκείνο το σοκ με τον ΠΑΣ Γιάννινα ήταν τόσο έντονο. Τι σου είναι όμως τρεις νίκες, που το κάνουν να μοιάζει τόσο μακρινό.
Δεν σημαίνει ότι θα ξεχάσουμε εκείνο το απόγευμα. Δεν πρέπει να το ξεχάσουμε. Ούτε εμείς, ούτε η ομάδα. Οφείλει να το “κουβαλάει” στο πίσω μέρος του μυαλού της. Η συνέχεια όμως εκείνης της ημέρας, ανέδειξε άλλα πράγματα.
Μέσα σε οκτώ μέρες ο ΑΡΗΣ έβγαλε μία αντίδραση 270 λεπτών, πάνω-κάτω, η οποία ούτε τυχαία είναι αλλά ούτε και πυροτέχνημα. Και το έκανε σε παιχνίδια που… έκαιγαν. Οχι της σειράς. Αυτό το στοιχείο δίνει μία παραπάνω αξία.
Ο ΑΡΗΣ που κάποιοι -λίγοι ευτυχώς- έσπευσαν να βγάλουν άχρηστο ζητώντας αίμα, απέδειξε την πλασματικότητα του αγώνα με τον ΠΑΣ. Προσέξτε, η ντροπή είναι άλλη κουβέντα, Μα πάνω απ’ όλα απέδειξε τη στόφα πρωταθλητισμού που αναπτύσσει από πέρυσι, μαζί με την ποιότητα του ρόστερ και την ικανότητα του προπονητή.
Αυτά είναι ποδοσφαιρικά αποδεδειγμένα. Από την εικόνα της ομάδας. Από τα στοιχεία που βγάζει τακτικά και φυσικά από την 3η θέση που έχει κερδίσει μέσα στο γήπεδο. Εδώ ακόμα και με το -6, η ομάδα βρίσκεται στους δύο βαθμούς από την 3η θέση. Φανταστείτε πως νιώθουν ομάδες όπως ο Παναθηναϊκός ή ο ΠΑΟΚ.
Αυτό που έγινε την προηγούμενη εβδομάδα, είναι ένας ύμνος στη διαχείριση από όλους. Κυρίως όμως από προπονητή και παίκτες. Μία διαχείριση που δεν αφορά μόνο το αγωνιστικό κομμάτι αλλά και το πνευματικό.
Για μένα το αποκορύφωμα ήταν χθες, κόντρα στον Αστέρα. Ισως ο βαθμός δυσκολίας να ήταν ακόμα μεγαλύτερος από τον αγώνα με τον ΠΑΟΚ ή εκείνον με τον ΟΦΗ.
Ο ΑΡΗΣ πήγε στο χθεσινό ματς κουβαλώντας μεγάλη κόπωση από δύο ματς υψηλής έντασης και με ένα ροτέισον που δεν άνοιξε πολύ από τον Μάντζιο τις προηγούμενες οκτώ μέρες. Και δεν τον αδικώ, αφού δεν ήθελε να χαλάσει τις ισορροπίες και οι περισσότερες επιλογές του πάγκου δεν εμπνέουν σιγουριά για την αρχική ενδεκάδα. Όποτε, ορθώς, άλλαξε μόνο ότι ήταν απαραίτητο.
Με την κόπωση, πνευματικά και σωματικά, δεν θα ήταν φυσιολογικό η ομάδα να βγάλει πολύ μεγάλα διαστήματα εντάσεων και πίεσης. Για αυτό από το 20′ ώς το 35′ έπεσε, όπως και μέχρι το 70′ περίπου όπου ο Μάντζιος άρχισε να φρεσκάρει την ομάδα και ισορρόπησε πάλι το παιχνίδι, έχοντας τραβήξει ήδη από ώρα την ομάδα σε έναν δεύτερο ρόλο για να αξιοποιήσει τα μέτρα στην πλάτη του Αστέρα.
Εκεί ήταν και το μοναδικό πρόβλημα του ΑΡΗ. Διαχειρίστηκε έξυπνα το ματς, “έσβησε” τον Μπαράλες και δεν “έφαγε” παραπάνω από δύο φάσεις. Στην άλλη πλευρά του γηπέδου όμως έλειπε η σωστή μεταβίβαση για να βγει στον χώρο, όπως και η τελική πάσα σε μία-δύο περιπτώσεις. Εαν περνούσε τη μπάλα και έβγαινε στο τρανζίσιον με την αποτελεσματικότητα της Τούμπας, το χθεσινό ματς θα ήταν πιο ξεκούραστο.
Έστω κι έτσι, προσαρμόστηκε στις συνθήκες. Τις διαχειρίστηκε σωστά, τα χαμόγελα επέστρεψαν και το θέμα είναι πλέον είναι να διευρύνει το διάστημα της σταθερότητας που βγάζει τις τελευταίες μέρες.
Τώρα έχει τις μέρες και την ηρεμία ώστε να προετοιμαστεί για τη νέα “διαβολοβδομάδα” που αρχίζει στο “Καραϊσκάκης”. Εκεί όπου θα μου λείψει ο λειτουργικός αλλά όχι σκόρερ Καμαρά. Πιο σημαντική είναι η παρουσία του Εντιαγέ. Αλλά έχουμε μέρες για να ασχοληθούμε με αυτό το ματς.