Οσο ο ΑΡΗΣ χάνει βαθμούς, τόσο το “πρέπει” κάθε αγώνα μεγαλώνει. Τόσο τα περιθώρια για απώλειες στενεύουν.
Η 3η και η 4η θέση θα αρχίσουν να μακραίνουν όσο χάνονται βαθμοί και ειδικά σε… χαζά ματς όπως αυτό με τον Λεβαδειακό. Είναι παιχνίδια στα μέτρα της ομάδας και όταν οι στόχοι είναι υψηλοί τότε υπάρχει ένα μεγάλο απαγορευτικό για να “πετάξει” βαθμούς σε αυτά.
Σε αυτή την κατηγορία εντάσσεται και ο αγώνας με τον Παναιτωλικό. Είναι τέτοια η διαφορά των δύο ομάδων, που η έκβασή του εξαρτάται πρωτίστως από την απόδοση που θα “πιάσει” ο ΑΡΗΣ.
Ο Πάρντιου… κάηκε με τις δοκιμές του πρώτου μέρους στη Λιβαδειά και θα πάει από το ξεκίνημα με πολλές από τις σταθερές του και μία πιο επιθετική προσέγγιση, περιμένοντας έναν Παναιτωλικό που θα παίξει κλειστά. Θα χρειαστεί παραπάνω δημιουργία, υπεραριθμία και σε αυτό το πλαίσιο εντάσσονται οι διαφαινόμενες επιστροφές των Γκαρθία, Μαντσίνι και Πάλμα.
Αυτοί οι τρεις και ο Φαμπιάνο που επανέρχεται στα μετόπισθεν, είναι ικανοί να αλλάξουν προς το καλύτερο και… πιο ουσιαστικό την εικόνα του ΑΡΗ. Έτσι κι αλλιώς η ομάδα έχει ποιότητα. Αυτή είναι που τον οδηγεί σε μεγάλο βαθμό από το φινάλε του 1ου μισού της σεζόν. Αυτή ίσως αποδειχθεί αρκετή και με τον Παναιτωλικό για να πάρει ένα αυτονόητο “τρίποντο”, πριν ο ΑΡΗΣ μπει σε έναν δύσκολο Γενάρη με ένα ντέρμπι ανά δύο αγωνιστικές.
Είναι μία ευκαιρία για τον Γκαρθία για να κερδίσει πόντους. Είναι μία ευκαιρία εξιλέωσης του Γκρέι για τα άχαστα στη Λιβαδειά. Είναι ένα ματς που δεν θα αλλάξει. Πάνω απ’ όλα όμως είναι ένα παιχνίδι που οι τρεις βαθμοί είναι απαραίτητοι για βαθμολογικούς και πνευματικούς λόγους.
Οι βαθμοί είναι το βασικό ζητούμενο της εποχής για τον ΑΡΗ, στο σημείο που έφτασε, τη στιγμή που υπάρχει και ένα ακόμα μείζων ζήτημα και εντάσσεται σε μία γενικότερη εικόνα.
Στα δικά μου μάτια τουλάχιστον, ο ΑΡΗΣ από το ξεκίνημα της σεζόν είναι μία ομάδα που παραμένει σε αναζήτηση της αγωνιστικής της ταυτότητας.
Δεν είναι ακόμα η ομάδα που μπορεί κάποιος να πει ότι παίζει κάτι συγκεκριμένο. Η ομάδα που έχει σταθερές μόνο σε πρόσωπα αλλά σε διάταξη και κυρίως στη φιλοσοφία της.
Με εξαίρεση κάποιες εξάρσεις καλού και συνολικού πλάνου, ο ΑΡΗΣ είναι μία ομάδα που εκμεταλλεύεται σε μεγάλο βαθμό την ποιότητα που διαθέτει. Δεν είναι κακό. Περί ατού πρόκειται. Θα έρχονται όμως και ματς που η ποιότητα δεν θα φτάνει. Θα χρειάζεται να βγει κάτι μέσα από το σύνολο. Το σύνολο όμως έρχεται μέσα από σταθερότητα στα παιχνίδια, σταθερότητα στις προπονήσεις. Οχι διαρκείς δοκιμές και εναλλαγές.
Η ευθύνη της αγωνιστικής ταυτότητας ανήκει στον Πάρντιου. Ο Άγγλος έχει εντοπίσει το πρόβλημα και αυτό φυσικά είναι στο επιθετικό τρίτο της ομάδας, ξεκινώντας από όσα “χτίζει” από πίσω. Θέλει να το απλοποιήσει και με την ολοκλήρωση των μεταγραφών θα διαθέτει -θεωρητικά- όλα όσα χρειάζεται, περιμένοντας παράλληλα και τα αποτελέσματα της δουλειάς που έγιναν στη διακοπή. Διότι στα ματς με τον Λεβαδειακό δεν φάνηκαν ιδιαίτερα και η ποιότητα ειδικά μπροστά επιτάσσει αποτελέσματα σε κάποια φάση.
Αυτά έχουν να κάνει με τη μεγάλη εικόνα. Για την ώρα… νίκες. Νίκη αύριο, νίκες και στα επόμενα ώστε να μην χαθεί άλλο έδαφος. Και επίσης όχι άλλα δικαιώματα σε όσους περιμένουν τον ΑΡΗ στη γωνία. Δεν έγιναν μεγάλα διαιτητικά λάθη με την επανέναρξη της σεζόν, αλλά το πρώτο μισό δίδαξε την ομάδα ότι όλο και κάτι μπορεί να της… έρθει πάλι.