Όταν διαβάζει κάποιος τον τίτλο στο συγκεκριμένο άρθρο, είναι πολύ λογικό να σκεφτεί και να αναλογιστεί, τι δουλειά μπορεί να έχει ο ΑΡΗΣ με τη εθνική Αγγλίας. Πού μπορεί να κολλάει ο ΑΡΗΣ με την εθνική Αγγλίας. Η Αγγλία, η οποία βέβαια, αγωνίζεται σήμερα στον τελικό του Euro με αντίπαλο την Ισπανία (22:00) Δεν ξέρω για εσάς, αλλά εμένα η Αγγλία μου θυμίζει σε πολλά σημεία τον ποδοσφαιρικό ΑΡΗ.
Αν καθίσετε και σκεφτείτε, το τι έχει περάσει ο ΑΡΗΣ μετά το 1970 και το συγκρίνεται με αυτά που έχει βιώσει η εθνική Αγγλίας μετά το 1966, νομίζω ότι οι ομοιότητες που θα βρείτε θα σας εκπλήξουν… Τι είναι το 1966 και το 1970, δεν νομίζω ότι χρειάζεται ανάλυση.
Το 1970, ο ΑΡΗΣ πήρε τον τελευταίο ποδοσφαιρικό του τίτλο, όταν είχε κερδίσει τον Π.Α.Ο.Κ. με 1-0 στον τελικό του Καυτανζογλείου και είχε κατακτήσει το κύπελλο Ελλάδος.
Το 1966, η εθνική Αγγλίας πήρε τον τελευταίο (και μοναδικό) της τίτλο, όταν είχε κερδίσει την (τότε) Δυτική Γερμανία με 4-2 στον τελικό του Γουέμπλει και είχε κατακτήσει το Παγκόσμιο κύπελλο.
Από τότε, βίοι παράλληλοι και για τους δύο…
Ο “θεός του πολέμου”, ο οποίος από τότε καταγράφει, έξι χαμένους τελικούς, με ισάριθμους χαμένους τίτλους, (ένα πρωτάθλημα το 1980 και πέντε κύπελλα το 2003, 2005, 2008, 2010 και 2024).
Κάτι ανάλογο έχουμε και για τα “τρία λιοντάρια”, όπου, στη διοργάνωση του EURO κατέγραψε, το 1968, ήττα στον ημιτελικό με 1-0 και αποκλεισμός από τη Γιουγκοσλαβία, το 1996 ήττα στον ημιτελικό με 6-5 στα πέναλτι και αποκλεισμός στα ημιτελικά από τη Γερμανία (μάλιστα το μοιραίο πέναλτι το είχε χάσει ο Σάουθγκέιτ, σημερινός τεχνικός των Άγγλων) και βέβαια πρόσφατα, το 2021 ήττα στον τελικό με 3-2 στα πέναλτι από την Ιταλία.
Μια απ΄ τα ίδια και στο Παγκόσμιο κύπελλο, όπου είχαμε, το 1990, ήττα στον ημιτελικό με 4-3 στα πέναλτι και αποκλεισμός από τη Γερμανία, το 2018, ήττα στον ημιτελικό με 2-1 στη παράταση από την Κροατία.
“Πόσο ΑΡΗΣ αυτή η Αγγλία και πόσο Αγγλία αυτός ο ΑΡΗΣ”, θα μπορούσε άνετα να πει κάποιος, μελετώντας όλη αυτή την ιστορική πορεία.
Κι αν σε όλο αυτό, προστεθούν και οι απίστευτες ομοιότητες που υπάρχουν στη νοοτροπία, και στην συμπεριφορά των οπαδών, τότε νομίζω ότι μιλάμε για την απόλυτη ταύτιση.
Σχεδόν ίδια η υπεραισιοδοξία και η υπερβολική σιγουριά που υπάρχει για την κατάκτηση του τροπαίου και η οποία κάποιες στιγμές αγγίζει και τα όρια της αλαζονείας.
Αυτό το σύνθημα,“it’s coming home, it’s coming home, football’s coming home”, που έγινε και τραγούδι από τον Ian Broudie, τον Frank Skinner και τον David Baddiel και τους στοιχειώνει δεκαετίες τώρα.
Το ακούω να το τραγουδάνε σε κάθε διοργάνωση, είτε σε EURO είτε σε Μουντιάλ και μου θυμίζει το σύνθημα των οπαδών μας: “ΑΡΕΙΑΝΑΡΑ σ΄ αγαπώ και παντού σ΄ακολουθώ, φέρε μας το κύπελλο στο Πύργο τον Λευκό…”.
Για αυτό κι έλεγα (αστειευόμενος) στις εκπομπές πριν τον τελικό, ότι μάλλον θα ήταν καλό να μην τραγουδάμε αυτό το σύνθημα!
Πόσο ίδιοι πια;
58 χρόνια να πάρει τρόπαιο η Αγγλία και 54 χρόνια να πάρει τρόπαιο ο ΑΡΗΣ.
Είναι φοβερό!
Ίδιες πίκρες, ίδιες απογοητεύσεις, ίδια φαρμάκια…
Κι όλα αυτά για ένα τρόπαιο, το οποίο οι Άγγλοι οπαδοί περιμένουν καρτερικά να γυρίσει σπίτι, αλλά αυτό, όχι μόνο δε γυρίζει, αλλά πάντα κάτι γίνεται και χάνεται με τον πιο απίθανο τρόπο, είτε σε κάποιον χαμένο ημιτελικό, είτε σε κάποιο τελικό και τελικά, η θλίψη της απώλειας ξαναγυρίζει στις ψυχές τους.
Τα ίδια ακριβώς γίνονται και με εμάς.
Το μπαράζ για το πρωτάθλημα στο Βόλο το 80, στο οποίο τόσο άδικα και τόσο άδοξα, χάσαμε την ευκαιρία να πάρουμε τον τίτλο.
Τα χαμένα κύπελλα στην Τούμπα, στην Πάτρα, στο Καυτανζόγλειο, στο Ο.Α.Κ.Α. και πρόσφατα στο Βόλο, που το καθένα μας πλήγωσε και μας μαύρισε τη ψυχή.
Για αυτό σας λέω. Ίδια πίκρα, ίδια τρέλα, ίδια απογοήτευση και στη τελική, ίσως να μιλάμε και για την ίδια γκαντεμιά. Σε σημείο που να αρχίσουμε να πιστεύουμε σε γούρια και σε γρουσουζιές!
Πλέον είμαι πεπεισμένος ότι κάποιοι Αρειανοί, είναι τόσο γκαντέμηδες που είναι σε θέση να πατήσουν αχινό σε πισίνα!
Κάτι ανάλογο συμβαίνει και με Άγγλους. Γρουσούζηδες ρε παιδί μου. Ωστόσο υπάρχει και ένα ακόμη κοινό στοιχείο που μας κάνει να μοιάζουμε. Ποιο; Αυτή η τρέλα για την ομάδα. Αυτή η πίστη, η αγάπη και η αφοσίωση στην ομάδα.
Όση απογοήτευση κι αν νιώσουν αυτοί οι δυο λαοί, όσο και να γεμίσουν θλίψη τα μέσα τους, όσο φαρμάκι και αν ποτιστεί στη ψυχή τους από έναν αποκλεισμό ή έναν χαμένο τίτλο, όσο θυμό κι άρνηση βγάλουν, είναι θέμα χρόνου να τους ξαναδείς δίπλα στην αγαπημένη του ομάδα. Με ακόμη μεγαλύτερο πάθος, με ακόμη μεγαλύτερη αγάπη. με ακόμη μεγαλύτερη αφοσίωση, με ακόμη μεγαλύτερη τρέλα για την ομάδα Κάπως έτσι λειτουργούν οι Άγγλοι, κάπως έτσι είμαστε και εμείς. Οι οπαδοί αυτού του ΤΕΡΑΣΤΙΟΥ Συλλόγου που λέγεται ΑΡΗΣ.
Αυτή τη στιγμή υπάρχει ακόμη παγωμάρα. Είναι κάτι παραπάνω από εμφανής. Υπάρχει στεναχώρια και απογοήτευση για το χαμένο τελικό. Οι ψυχές των Αρειανών, είναι ακόμη μαυρισμένες. Αλλά το ξέρουν πάρα πολύ καλά όλοι, ότι η φωτιά της Αρειανοσύνης σιγοκαίει μέσα τους και είναι θέμα χρόνου να ξαναδυναμώσει. Γιατί αυτή η φωτιά δεν σταματάει ένα καίει ποτέ μέσα στις ΚΙΤΡΙΝΕΣ καρδιές των απανταχού Αρειανών. Αυτή η φωτιά δεν σταμάτησε να καίει σε πολύ χειρότερες μέρες και στιγμές και σε συνθήκες πραγματικά τραγικές και απελπιστικές. Αυτή φωτιά λοιπόν η οποία σιγοκαίει, περιμένει ένα τσαφ για να δυναμώσει και να γίνει πυρκαγιά.
Στο χέρι σου είναι Θόδωρε Καρυπίδη, να το πετύχεις. Από εσένα εξαρτάται και από κανέναν άλλον. Δεν χρειάζονται πολλά για να κερδίσεις την εμπιστοσύνη των Αρειανών και να πλημμυρίζουν τις κερκίδες του Κ. Βικελίδης. Μόνο τρία στοιχεία. Να είσαι ειλικρινής να σέβεσαι τον κόσμο και να σε βλέπει να πολεμάς για τον “Θεό του πολέμου”. Αυτό θέλουν οι Αρειανοί.
Να τους λες αλήθειες και να μην τους πουλάς παραμύθια. Να τους σέβεσαι και να μην υποτιμάς στην νοημοσύνη τους.
Να σε βλέπουν να δίνεις μάχες, για το μεγαλείο του Συλλόγου, για την προάσπιση των συμφερόντων του και για την συνεχή βελτίωση και ανάπτυξη του. Αυτό να το βάλεις πολύ καλά στο μυαλό σου.
Πάμε τώρα στον σημερινό τελικό.
Προσωπικά δεν έχω κρύψει ποτέ ότι μετά από την εθνική Ελλάδος, αγαπώ και υποστηρίζω την εθνική Ιταλίας. Λατρεύω Squadra Azzura και δηλώνω οπαδός της. Ωστόσο απόψε το βράδυ, στον τελικό του 17ου Euro, είμαι με τους Άγγλους. Σήμερα θέλω να το πάρουν οι Άγγλοι. Και θέλω να το πάρουν γιατί πραγματικά πρέπει και αξίζουν να το πάρουν.
Θέλω να το πάρουν γιατί αυτοί έβαλαν τους κανόνες και φτιάχτηκε αυτό το υπέροχο άθλημα, το οποίο λατρεύουν δισεκατομμύρια ποδοσφαιρόφιλοι σε όλο το πλανήτη και για το οποίο φάγαμε τα γόνατα μας και τα πόδια μας σε αλάνες και ξερά γήπεδα, για να το γουστάρουμε.
Θέλω να το πάρει Αγγλία γιατί νιώθω και αντιλαμβάνομαι το πόσο διψασμένοι είναι και πως περιμένουν αυτή την ευλογημένη ώρα και στιγμή.
Δεν ξέρω αν τελικά τα καταφέρνουν Κακά τα ψέματα, οι Ισπανοί είναι πολύ καλή ομάδα.
Κατά την άποψή μου η καλύτερη ομάδα του φετινού Euro των γερμανικών γηπέδων.
Ωστόσο σε ένα τελικό ποτέ δεν μπορείς να ξέρεις το τι θα γίνει, ούτε να προεξοφλείς το ποιος μπορεί να είναι νικητής.
Άλλωστε το παράδειγμα της εθνικής μας ομάδας στο 2004 και της Δανίας το 1992, αποδεικνύουν περίτρανα ότι σε έναν τελικό ευρωπαϊκού πρωταθλήματος, όχι μόνο δεν υπάρχουν φαβορί, αλλά νικητές είναι αυτοί που το λέει η καρδιά τους.
Για να δούμε λοιπόν, ήρθε η ώρα της Αγγλίας ή θα μιλάμε για μια ακόμη αποτυχία;
Θα φανεί…