25 Μαρτίου 2014…
Δέκα χρόνια πριν.
Ο ΑΡΗΣ συμπλήρωνε έναν αιώνα ζωής.
Αυτός ο μεγάλος και λαοφιλής Σύλλογος, ήταν έτοιμος να γιορτάσει τα 100 χρόνια από την ημέρα της ίδρυσής του.
Πως να γιορτάσεις όμως μια τόσο σημαντική στιγμή, όταν ο Σύλλογος βιώνει τραγικές στιγμές…
Με έναν ΑΡΗ, όχι απλά ετοιμοθάνατο αλλά κυριολεκτικά κλινικά νεκρό.
Με το ποδοσφαιρκό τμήμα διαλυμένο αγωνιστικά και χρεοκοπημένο οικονομικά.
Την 25 Μαρτίου 2014, ο ποδοσφαιρικός ΑΡΗΣ, είχε ήδη υποβιβαστεί μαθηματικά στη Β εθνική, με τα δυσβάσταχτα χρέη να τον πνίγουν και το φάσμα του αφανισμού να είναι κάτι παραπάνω από ορατό.
Το χειρότερο όλων όμως, ήταν οτι δεν φαίνοταν και δεν υπήρχε το παραμικρό σημάδι που να έδινε μια ελπίδα για την επόμενη μέρα.
Την ίδια στιγμή, το τμήμα μπάσκετ, να προσπαθεί να συνέλθει και να ορθοποδήσει μετά την περίοδο που είχε προηγηθεί και είχε οδηγήσει τον Αυτοκράτορα, στην αγωνιστική διάλυση και στην οικονομική χρεοκοπία, με ένα άνοιγμα πολλών εκατομμυριών ευρώ.
Με τον Ερασιτέχνη, να έχει περιέλθει σε μια απίστευτη περιπέτεια, με συσωρευμένα χρέη και αναρίθμητα προβλήματα, που τον οδηγούσαν σε έναν αργό και βασανιστικό θάνατο.
25 Μαρτίου 2014…
Ο Σύλλογος ζούσε την απόλυτη τραγωδία, αλλά ετοιμάζονταν να γιορτάσει στο Παλέ, τα 100 χρόνια ιστορίας του.
Παρά το βαρύ και σχεδόν πένθιμο κλίμα, παρά την ατμόσφαιρα απόγνωσης και αβεβαιότητας που υπήρχε, ο κόσμος είχε μαζευτεί και είχε δώσει το παρόν,
Χιλιάδες πρόσωπα αγέλαστα και θλιμένα ολοκλήρωναν μια εικόνα, η οποία κάθε άλλο παρά γιορτή μπορούσες να την πείς.
25 Μαρτίου 2014…
Η σεμνή τελετή στο Αλεξάνδρειο λάμβανε τέλος και ο κόσμος, είχε αρχίσει να αποχωρεί.
Και τότε, αυθόρμητα, χωρίς καμία υπόδειξη και προτροπή από κανέναν, άρχισε να βαδιζει και να κατηφορίζει προς τη Παραλία.
Έτσι απλά και ασυναίσθητα, είχε δημιουργηθεί μια βουβή πομπή χιλιάδων Αρειανών, που κατευθύνονταν προς τον Λευκό Πύργο στο σημείο όπου οι οργανωμένοι σύνδεσμοι, είχαν ετοιμάσει μια συναυλία.
25 Μαρτίου 2014…
Είμαι στην ταράτσα του Βασιλικού Θεάτρου.
Είχε σουρουπώσει και εγώ βυθισμένος στις σκέψεις μου, ατενίζω στον σκοτεινό Θερμαικό που απλώνονταν στα πόδια μου.
Ο κόσμος έχει αρχίσει να μαζεύεται.
Παρά το κρύο που είχε εκείνη τη βραδιά δεν κουνιόταν κανείς.
Χιλιάδες Αρειανοί κάθε ηλικίας, ήταν εκεί.
Πικραμένοι, απογοητευμένοι, οργισμένοι, τρελαμένοι, αλλά ήταν εκεί.
Η συναυλία είχε αρχίσει και έμοιαζε σαν μια ωδή, στα χαμένα και προδωμένα μας όνειρα.
Κανένας δεν ήθελε να σκεφτεί την επόμενη μέρα…
Λες κι εκείνο το βράδυ, ήταν το τελευταίο.
Μπροστά στα μάτια μου, διαδραματίζονταν το απόλυτο ρέκβιεμ ενός Συλλόγου, ο οποίος πάνω στα 100 χρόνια από την ίδρυση του, έδειχνε να αργοπεθαίνει, σκληρά και βασανιστικά.
Δεν υπήρχε τίποτα όρθιο.
Όλα ήταν ρημαγμένα και διαλυμένα.
Και τότε, μεσα στη μαυρίλα και το σκοτάδι, άστραψαν και έλαμψαν όλα!
Σα να έγινε ένα μικρό στιγμιαίο θαύμα, που φώτισε τις ψυχές μας.
Ξαφνικά, σε μια στιγμή, ανάψαν 1914 πυρσοί, από την άκρη του Λιμανιού και την Πρώτη Προβλήτα, μέχρι τον Ναυτικό Όμιλο!
1914 πυρσοί που δημιουργούσαν ένα ατελείωτο ποτάμι 3,5 χιλιομέτρων και έδιναν μια απίστευτη εικόνα.
Ήταν κάτι πρωτόγνωρο, κάτι μοναδικό, ήταν κάτι που ΠΟΤΕ και κανείς δεν είχε ξανακάνει και το οποίο αρκετά χρόνια αργότερα θα το αντιγράψουν και άλλοι.
Ξαφνικά, μέσα σε μια στιγμή άστραψαν τα πρόσωπα μας.
Ένα αυθόρμητο χαμόγελο βγήκε από όλους και νιώσαμε ένα τσίμπημα στις καρδιές μας. Εκείνη τη στιγμή, αυτή η αχνή αίσθηση ελπίδας που νιώσαμε, έκανε τα μάτια μας να λάμψουν.
Όσοι ήμασταν εκεί, κάναμε ακριβώς την ίδια σκέψη.
“Δεν μπορεί. Δε γίνεται. Αυτός ο Σύλλογος δε θα πεθάνει ΠΟΤΕ.
Και δεν θα πεθάνει ποτέ, όσο υπάρχει αυτός ο ΓΙΓΑΝΤΑΣ και ΑΓΕΡΩΧΟΣ ΛΑΟΣ στο πλευρό του. Όσο είναι δίπλα του αυτός ο Λαός, ορκισμένος μαχήτης και πολεμιστής για το
“Θεό του πολέμου”.
Για να φτάσουμε στο σήμερα.
25 Μαρτίου 2024…
Δέκα χρόνια μετά όλα είναι εντελώς διαφορετικά.
Ο Σύλλογος έχει αφήσει πίσω του εκείνες τις τρομακτικά δύσκολες στιγμές.
Έχει συνέλθει, έχει ορθοποδήσει, έχει αποκαταστήσει την αξιοπιστία του και την μαχητικότητα του.
Έχει βρεί την αγωνιστική του αξιοπρέπεια και την ταυτότητα του.
Με όλα αυτά τα στοιχεία που τον χαρακτηρίζουν διαχρονικά.
Τα στοιχεία που αποτελούν το DNA του.
ΑΡΗΣ ΜΑΧΗΤΗΣ!
ΑΡΗΣ ΝΙΚΗΤΗΣ!
Σήμερα δέκα χρόνια μετά και όλα είναι καλύτερα, το κλίμα είναι θετικό και τα χαμόγελα έχουν επιστρέψει ξανά στα πρόσωπα των Αρειανών.
Ωστόσο, ΠΟΤΕ μα ΠΟΤΕ, δεν θα πρέπει να βγάζουμε από το μυαλό μας, όλα αυτά που έχουμε περάσει…
Όλες εκείνες τις δύσκολες στιγμές και τις σκληρές καταστάσεις…
Γιατί όπως έχουμε πει και έχουμε τονίσει κατ επανάληψη, η χρησιμότητα του παρελθόντος, είναι διπλή.
Πρώτα από όλα για να βλέπουμε τα σπουδαία επιτεύγματα, τις περήφανες κατακτήσεις, τις μεγάλες νίκες, τις λαμπρές επιτυχίες, ούτως ώστε να επιζητούμε, να προσδοκούμε και να απαιτούμε τα ίδια και καλύτερα στο μέλλον.
Επίσης η χρησιμότητα του παρελθόντος, είναι σημαντική γιατί μας βοηθάει να είμαστε προσεκτικοί, να είμαστε επιφυλακτικοί και τα λάθη, οι αστοχίες, οι επιπολαιότητες και οι κακοτοπιές, να αποτελούν παράδειγμα προς αποφυγήν, για τις επιλογές μας στο μέλλον.
Βέβαια δεν θα πρέπει σε καμία περίπτωση να κολλάμε με το παρελθόν.
Ο Σύλλογος, έχει πετύχει σπουδαία επιτεύγματα στο παρελθόν, έχει γράψει λαμπρή ιστορία, έχει κατακτήσει τίτλους κι έχει γνωρίσει στιγμές δόξας και περηφάνιας.
Το ζήτημα όμως δεν είναι τι κάναμε στο παρελθόν.
Είναι το τι κάνουμε στο παρόν και κυρίως τι πρέπει να κάνουμε στο μέλλον.
Με βάση το ένδοξο παρελθόν, είμαστε υποχρεωμένοι να αντιμετωπίζουμε το παρόν με σοβαρότητα, με υπευθυνότητα και αποφασιστικότητα. Παράλληλα όμως, είμαστε υποχρεωμένοι να σχεδιάζουμε το μέλλον, με προσοχή, με σιγουρια, με όραμα και πρόγραμμα.
Γιατί ο ΑΡΗΣ δεν είναι μόνο το σήμερα.
Είναι οι παρακαταθήκες που θα αφήσουμε στις επόμενες γενιές των Αρειανών.
1914 – 2024 : 110 χρόνια ΑΡΗΣ.
110 χρόνια λαμπρής ιστορίας, ανυπέρβλητου μεγαλείου και ανεκτίμητης προσφοράς.
110 χρόνια αγέρωχος, όρθιος και δυνατός.
110 χρόνια λεβεντιάς, τιμής και περηφάνιας.
110 χρονια ΑΡΗΣ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ.
110 χρόνια ΑΡΗΣ όλης της Ελλάδας και όλων των Ελλήνων.
ΣΥΝΕΧΙΖΟΥΜΕ.
ΩΣ ΤΗΝ ΑΙΩΝΙΟΤΗΤΑ…