Ειλικρινά ξεκινώντας να γράφω είχα στο μυαλό μου να ασχοληθώ με την τοξικότητα. Μετά το ξανασκέφτηκα. Όλοι αυτοί παίρνουν ζωή με το να ασχολείσαι μαζί τους. Να μπαίνεις στην διαδικασία να αντικρούεις κάθε ντεμέκ επιχείρημά τους. Τώρα δεν θα το κάνω.
Υπόσχομαι όμως να επανέλθω μόλις γραφτεί ή ειπωθεί από αυτούς ότι ο ΑΡΗΣ σφαγιάστηκε από τον Μανούχο στο ματς με τον Ολυμπιακό. Εκτός κι αν για κάποιο λόγο έχουν αλλάξει ισορροπίες. Ενδιαφέρον το κείμενο που γράφτηκε το πρωί στο AllAboutARIS. Διαβάστε το εδώ.
Το πρόβλημα του ΑΡΗ χθες στο «Καραϊσκάκη» δεν ήταν αμυντικό, αλλά επιθετικό. Μεσοαμυντικά, αλλά ακόμη και αμυντικά (με μερικές εξαιρέσεις βέβαια), η ομάδα λειτούργησε μια χαρά. Μπλόκαρε τον Ολυμπιακό, ο οποίος δεν επιτέθηκε ορθόδοξα και βρήκε ένα γκολ από στημένη φάση. Είχε κι ένα δοκάρι κι αν δεν κάνω κάποιο συγκλονιστικό λάθος, άντε να είχε καναδυό ακόμη υποψίες ευκαιριών.
Την ίδια ώρα, οι Κιτρινόμαυροι δεν βρήκαν ποτέ ισορροπία στην επίθεσή τους. Ο Ντιαγέ είχε περισσότερο νου του στο να αμυνθεί στο κέντρο και υπήρξαν στιγμές, που ο Μαντσίνι ήταν απελπιστικά μόνος, τρέχοντας στον χώρο χωρίς νόημα. Μπερτόγλιο και Ματέο δεν το… βρήκαν, ενώ και στο δεύτερο ημίχρονο όταν κι έγιναν οι αλλαγές ο ΑΡΗΣ δεν βρήκε τον τρόπο να απειλήσει.
Αντιλαμβάνομαι πως μέρος της τακτικής ήταν η ομάδα να κρατήσει το μηδέν στην άμυνα, ρίχνοντας σε χαμηλό τέμπο τον ρυθμό, να κερδίσει χρόνο κι όταν θα ερχόταν η στιγμή θα ανέβαζε ρυθμούς για να χτυπήσει στην ταχύτητα κι ενδεχομένως σε σημάδια κόπωσης που μπορεί να εμφάνιζε ο αντίπαλος.
Ακόμη και γι’ αυτόν τον ΑΡΗ όμως, κρίνω ως παράσημο το γεγονός ότι ο αντίπαλος έκανε όλες τις αλλαγές του μετά το 80’, προφανώς για να κάνει και καθυστερήσεις.
Η ουσία πάντως δεν αλλάζει. Η ομάδα δεν τα κατάφερε και γνώρισε (την υποχρέωσαν για την ακρίβεια ο Μανούχος και ο VARίστας) την ήττα. Σίγουρα δεν τέλειωσε κάτι. Μπροστά υπάρχει η δυνατότητα για ένα ακόμη σερί νικών για να κλείσει έτσι ωραία και όμορφα η χρονιά.