Είναι βάσιμο να μιλήσεις για τον ΑΡΗ “πατώντας” στα τελευταία τέσσερα παιχνίδια. Είναι άδικο όμως να σβήσεις όσα προηγήθηκαν, ακόμα και με τα σκαμπανεβάσματα των πρώτων αγωνιστικών.
Το βράδυ της Κυριακής ήταν ίσως η πρώτη φορά φέτος που η βαθμολογία… συνάντησε την αλήθεια που υπάρχει στο γήπεδο τον τελευταίο μήνα. Την ποδοσφαιρική αλήθεια, αντικειμενικά, την οποία όποιος δεν φοράει οπαδικά γυαλιά ή έχει εμπάθειες, την έχει παραδεχθεί ήδη μέσα του.
Δεν είναι καθόλου υπερβολή να παραδεχθούμε πιο ηχηρά από κάθε άλλη φορά, αυτό που διαφαίνεται από εκείνο το βράδυ κόντρα στον Ολυμπιακό. Οτι ο ΑΡΗΣ έκτοτε είναι η πιο φορμαρισμένη ομάδα της Ελλάδας και αυτή που παίζει το καλύτερο ποδόσφαιρο. Το πιο στρωτό και το πιο ισορροπημένο.
Ολο αυτό βέβαια δεν ξεκίνησε από ένα ντέρμπι. Τα πρώτα σημάδια έκαναν την εμφάνισή τους στις πρώτες τέσερις αγωνιστικές, ακόμα και αν ο ΑΡΗΣ είχε σκαμπανεβάσματα εξαιτίας του εαυτού του ή της διαιτησίας.
Πολλά καλά στοιχεία ή καλά διαστήματα που… ζητούσαν χρόνο για να ωριμάσουν, όπως και για να ενωθούν σαν “γρανάζια” μίας μηχανής που κάθε εβδομάδα “δουλεύει” σε υψηλότερες στροφές και με αυξανόμενη ιποοδύναμη.
Ακόμα και τότε ο ΑΡΗΣ δεν είχε να ζηλέψει τίποτα από τους υπόλοιπους, πλην ίσως του ΠΑΟΚ που ξεκίνησε με μία σταθερότητα την οποία στην πορεία έχασε.
Η επιβεβαίωσης της σοβαρότητας και της… ηρεμίας
Αν τα ματς με Ολυμπιακό και ΠΑΟΚ ήταν μία κατηγορία από μόνα τους, τότε αυτά με Λαμία και Καλλιθέα είναι ένα άλλο ξεχωριστό “πακέτο”. Δύο τεστ στα οποία ο ΑΡΗΣ πήρε άριστα, έχοντας μάλιστα ανάμεσά τους και μία διακοπή των δύο εβδομάδων.
Τελευταία η ομάδα, μας είχε καλομάθει με τα γρήγορα γκολ. Και όταν αυτό δεν ήρθε μέχρι το 45′ κόντρα στην Καλλιθέα, υπό άλλες συνθήκες θα έφερνε άγχος. Οχι όμως σε αυτό τον ΑΡΗ. Οχι σε αυτούς τους παίκτες.
Η ομάδα δεν αξιοποίησε ένα πρώτο ημίχρονο… σούπερ υπεροχής και ειδικά ως το 30′, πηγαίνοντας με την γνωστή “συνταγή”. Αρκετή ενέργεια, πίεση, καλή κυλοφορία. Είτε όμως δεν έπαιρνε καλές αποφάσεις στο τελευταίο τρίτο είτε δεν αξιοποιούσε τις φάσεις που τις δίνονταν.
Στον άξονα ο Γκαρθία έκανε λίγη παραπάνω δουλειά από το κανονικό, καθώς Μόντσου-Σιφουέντες δυσκολεύτηκαν κάπως απέναντι στο κέντρο της Καλλιθέας. Καλοί ήταν, μην παρεξηγηθώ, αλλά μας έχουν συνηθίσει σε πιο υψηλές…. πτήσεις.
Ο Γκαρθία πήρε παραπάνω αρμοδιότητες αλλά ο Μάντζιος δεν πήρε αυτά που ήθελε από τα εξτρέμ του, τα οποία σκοπίμως σε αρκετές περιπτώσεις έπαιζαν ως επιθετικοί ψάχνοντας κινήσεις στην πλάτη των στόπερ.
Η αποβολή του Πασαλίδη… κλείδωσε το μοτίβο του αγώνα, κυρίως μετά το 46′. Η Καλλιθέα πήγε πίσω από τη μπάλα, έδιωχνε και ο ΑΡΗΣ μάζευε τα “σκουπίδια’ της αντίπαλης άμυνας για να πάει σε ακόμη μία επίθεση, με λιγότερους χώρους από το πρώτο μέρος και σαφώς πιο δύσκολο έργο. Και εδώ είναι το σημείο-κλειδί.
Πέρυσι ή σε προηγούμενες χρονιές, θα έβλεπες μία ομάδα… πνιγμένη στην πιεσή της όσο το ρολόι κυλούσε. Να τρέχει και να μην φτάνει, καταφεύγοντας σε γιόμες και κάνοντας το ματς… ροντέο για να βρει ένα γκολ.
Ο χθεσινός ΑΡΗΣ είδε το ρολόι να… φέυγει από το 60′ αλλά δεν παρέκκλινε του πλάνου του. Η μπάλα κάτω – ο Μάντζιος… δαγκώνει πλέον αν τη δει να σηκώνεται- άμεσο παιχνίδι, γρήγορη κυκλοφορία και υπομονή μέχρι να βρεθεί το κατάλληλο άνοιγμα στην αντίπαλη άμυνα.
Εν τέλει το σημείο-κλειδί ήταν μία στατική φάση, για δεύτερη φορά μετά από το γκολ του Μορόν κόντρα στη Λαμία. Ακόμη ένα νέο στοιχείο που προστίθεται στο… παλμαρέ της ομάδας φέτος, προσφέροντας ένα καθοριστικό τέρμα από τον Μπράμπετς.
Ακόμα και αν η Καλλιθέα έκανε αυτή ροντέο το ματς και πάλεψε για την ισοφάριση, ο ΑΡΗΣ έμεινε… cool. Πέρυσι μπορεί να την “πάθαινε”. Μετά και το χθεσινό όμως, η σοβαρότητα και η ηρεμία που εκπέμπει αυτή η ομάδα, παύουν να είναι σημείο αναφοράς. Είναι δύο βασικά χαρακτηριστικά της, μαζί με αυτό της αυτοπεποίθησής την οποία ενισχύει κάθε εβδομάδα.
Και τί γίνεται μετά;
Σε λίγες μέρες υπάρχει ένα ντέρμπι για το οποίο σίγουρα θα πούμε περισσότερα τις επόμενες μέρες. Ένα ματς στο οποίο ο ΑΡΗΣ μπορεί να κερδίσει πολλά περισσότερα από αυτά που θα χάσει εάν ηττηθεί από τον Παναθηναϊκό. Στο ΟΑΚΑ έχει την ευκαιρία να αφήσει τους “πράσινους” πολύ πίσω στην “κούρσα” της 4άδας και πολλοί να τον βάλουν σε μία άλλη συζήτηση πέραν της 4άδας στην οποία ο ίδιος επιμένει, θέλοντας να κρατήσει χαμηλούς τόνους.