Το βράδυ της Κυριακής ο ΑΡΗΣ δεν έχασε κάποιο τίτλο… Το μόνο που έχασε ήταν ένα ντέρμπι γοήτρου και την ευκαιρία να “κόψει” το πρωτάθλημα από το αιώνιό του αντίπαλο.
Οπως ο ΠΑΟΚ χάρηκε λίγο παραπάνω που πήρε το πρωτάθλημα στο “Βικελίδης”, το ίδιο θα το χαιρόταν και ο ΑΡΗΣ αν του το έκοβε. Καζούρα, επικοινωνιακοί λόγοι… Να γίνεται κουβέντα πολύ απλά μεταξύ των οπαδών των δύο ομάδων.
Φυσικά και ο Αρειανός θα στεναχωρηθεί, θα ξενερώσει για το χθεσινό. Θα γινόταν κουβέντα για χρόνια γύρω από αυτό, όπως θα γίνεται και τώρα. Δεν είναι όμως το βράδυ στο οποίο ο ΑΡΗΣ έχασε κάποιο τίτλο. Και ούτε θα κρίνουμε την ομάδα για αυτά που θα μας λένε στα καφενεία ή στα σχολεία.
Είχα κάνει μία ερώτηση στον εαυτό μου…” Θα νιώθεις χειρότερα με ήττα χθες ή ήττα στον τελικό;” Και η απάντηση για μένα τουλάχιστον ήταν αρκετά εύκολη. Από τη μία είναι ο τρόπος που ιεραρχεί κάποιος τα πράγματα στο μυαλό του και από την άλλη είναι η ποδοσφαιρική λογική. Η χάρα και η λύπη ως συναισθήματα είναι πιο έντονα μετά από ένα ματς που κρίνει τίτλο, παρά μετά από ένα ματς όπως το χθεσινό το οποίο θα είχε παράπλευρα κέρδη αλλά όχι με την αξία ενός τίτλου.
Το ίδιο φαίνεται να ενστερνίζεται και η πλειοψηφία του κόσμου που χειροκρότησε την ομάδα με το τέλος του αγώνα και ζήτησε για ακόμη μία φορά το Κύπελλο στο Βόλο. Ηταν η επίδειξη του “κρύου” μυαλού που απαιτείται μετά από τις ήττες και ειδικά όταν υπάρχει κάτι μεγαλύτερο αμέσως μετά.
Ηταν επίσης η αναγνώριση του κόσμου για την προσπάθεια που κατέβαλε το σύνολο του Άκη Μάντζιου, το οποίο εκπόνησε το πλάνο του προπονητή. Το περιμέναμε ότι θα γίνει, όπως είχαμε σημειώσει και τα τρία πράγματα που θα το αλλοίωναν. Ένα τέλειο παιχνίδι από τον ΠΑΟΚ, ένας κακός διαιτητής ή δικά σου… δώρα. Και τελικά έγινε το τρίτο.
Το 0-1 του ΠΑΟΚ έρχεται από το δώρο του Μορόν που προσέφερε στον ΠΑΟΚ για πρώτη και τελευταία φορά τη δυνατότητα να παίξει στο ανοικτό γήπεδο. Εκεί δηλαδή που είναι εξαιρετικός.
Το δεύτερο γκολ ήταν σε διαφορετικές συνθήκες αλλά η ανισορροπία στα μετόπισθεν ήταν χαρακτηριστική, σε σημείο που ο Τάισον βρέθηκε με μισό στρέμμα μπροστά του για να σουτάρει. Συν φυσικά την ποιότητα του Κωνσταντέλια που επίσης έπαιξε ρόλο στη συγκεκριμένη φάση.
Ο ΑΡΗΣ νωρίτερα βρήκε προσωρινά απάντηση με το έπος του Μορόν αλλά δεν αξιοποίησε παραπάνω το δικό του μομέντουμ και το… χάρισε στον ΠΑΟΚ λίγο αργότερα.
Το πλανό βγήκε αλλά… προδόθηκε. Ο Ανσαριφάρντ είχε την ευκαιρία να σκοράρει και τώρα να μιλάμε διαφορετικά… Τα πράγματα όμως ήρθαν όπως ξέρουν όλοι και η ζωή συνεχίζεται.
Ο ΑΡΗΣ το Σάββατο έχει την ευκαιρία για κάτι που δεν υπήρχε χθες στο “τραπέζι”. Να βρει δηλαδή το πάτημα για να αλλάξει τον ρου της ιστορίας του. Το πλατύσκαλο για να αλλάξει επίπεδο. Και αυτό προσφέρεται μόνο με έναν τίτλο.
Τις επόμενες μέρες θα πούμε πολλά περισσότερα για αυτό το ματς. Για την ώρα απαιτείται ανασύνταξη σε όλο τον κιτρινόμαυρο οργανισμό. Οχι μόνο στην ομάδα. Και αυτή πρέπει να κορυφωθεί στην ανοικτή προπόνηση της επόμενης Τετάρτης.
Η χρονιά δεν τελείωσε χθες. Ισα-ίσα… τώρα αρχίζει και τελειώνει στην ημερομηνία που έχει κυκλώσει ο ΑΡΗΣ εδώ και πολύ καιρό. Και αυτή είναι η 25η Μαΐου.
Υ.Γ. Αν ο διαιτητής είχε δόλο, θα ακύρωνε το 0-1 για φάουλ στον Μορόν και θα έδινε παραπάνω από τα αστεία πέντε λεπτά των καθυστερήσεων. Ο οργανισμός του ΠΑΟΚ όμως δεν αρκείται στον τίτλο και θέλει να τον… πασπαλίσει με κάτι από πάνω.