Ίσως και να μην υπάρχει χειρότερος τρόπος για να μην κερδίσεις ένα παιχνίδι, από αυτόν που την… έπαθε χθες ο ΑΡΗΣ στη Λιβαδειά. Σ’ ένα ματς, το οποίο θα σχολιάσω σε λίγο, αλλά σαν γενική εικόνα έπρεπε να το πάρεις… περπατώντας στο δεύτερο ημίχρονο, κατάφερες (διότι περί κατορθώματος πρόκειται) να μην το κερδίσεις. Αυτό το 1-1 με τον Λεβαδειακό «πονάει» βαθμολογικά, ξεκάθαρα ήταν γκέλα και οφείλεις πλέον τους δύο πόντους που άφησες εκεί, να τους πάρεις αλλού.
Έχουν περάσει πλέον πολλές ώρες από το ματς. Κάποια κεφάλια ίσως έχουν ηρεμήσει, οπότε μάλλον είναι μια καλή στιγμή να δούμε μερικά πράγματα, λίγο πιο ψύχραιμα, ήρεμα και με όσο γίνεται πιο καθαρό μυαλό. Ξεκάθαρα δύο από τα κεντρικά πρόσωπα του χθεσινού αγώνα είναι ο Άλαν Πάρντιου και ο Αντρέ Γκρέι. Θα μοιραστώ μαζί σας κάποιες σκέψεις διότι ουδέποτε μου άρεσε η ισοπέδωση, πολύ δε περισσότερο οι άσχημοι χαρακτηρισμοί προς ανθρώπους που είναι στον ΑΡΗ, εργάζονται για τον ΑΡΗ και είναι μέλη της οικογένειας. Προσέξτε, καμία δικαιολογία, κριτική διάθεση, αλλά δίκαιη.
ΑΛΑΝ ΠΑΡΝΤΙΟΥ: Είναι στο στόχαστρο γιατί επέλεξε να παίξει 3-5-2 και ουσιαστικά έτσι «πετάχτηκε» ένα ημίχρονο. Εκ του αποτελέσματος, διότι σαν επιλογή, μάλλον δεν στερείται λογικής και προσπάθησε να το εξηγήσει και ο ίδιος στη συνέντευξη Τύπου. Είπε ότι «ήθελα να προστατέψω τον Πίρσμαν». Προφανώς έχοντας στο μυαλό του το ματς του Βόλου. Συν το ότι, δεν υπήρχε άλλος καθαρόαιμος κεντρικός αμυντικός. Αλλά ο Λεβαδειακός δεν είναι Βόλος…
Από εκεί και πέρα, η επιλογή του Ζερβίνιο, ως παρτενέρ του Γκρέι στην επίθεση, επίσης δεν βγήκε. Και δεν ξέρω κιόλας τι απαιτήσεις μπορούν να υπάρχουν από τον Ιβοριανό. Ωστόσο, μάλλον ήταν μονόδρομος, από τη στιγμή που ο Πάρντιου επέλεξε έτσι. Διότι ο Πάλμα, ήταν να μην αγωνιστεί καθόλου και ο Μαντσίνι, που επέστρεψε, μάλλον ήταν απόφαση διαχείρισης. Φαντάζομαι ότι ο Πάρντιου έκρινε πως δεν θα ήταν σωστό το μήνυμα προς την υπόλοιπη ομάδα, αν έβαζε με τη… μία βασικό τον Αργεντινό.
Γενικά, στο πρώτο 45λεπτο ο ΑΡΗΣ ήταν δυσλειτουργικός στο επιθετικό κομμάτι, η μέτρια παρουσία των Ετέμπο και Νταμπό… έβγαλε αμυντική αδυναμία, αλλά και πάλι δεν ήταν για να χάνεις. Κι όμως συνωμότησε το σύμπαν, ο χειρότερος παίκτης του γηπέδου μέχρι εκείνη την ώρα, ο Χάμοντ, βρήκε λίγο χώρο, οι χαφ «αφαιρέθηκαν», ο Κουέστα ήταν ένα-δυο βήματα πιο μπροστά, ο παίκτης του Λεβαδειακού έκανε σουτ… καριέρας και ο ΑΡΗΣ βρέθηκε πίσω στο σκορ. Κι αντί να πας με 0-0 στα αποδυτήρια, πας και είσαι πίσω.
Για το δεύτερο ημίχρονο, τουλάχιστον στο κομμάτι που αφορά στον Πάρντιου, δεν μπορούν να ειπωθούν πολλά. Διόρθωσε τα δικά του λάθη, απλά η μπάλα δεν μπήκε μέσα. Ούτε με Γκρέι, ούτε με Ματέο, ούτε με Ιτούρμπε, Μαζικού και πόσες ακόμη ευκαιρίες.
Γιατί δεν έβαλε τον Μάνου Γκαρθία; Για να το κάνει αυτό θα έπρεπε να αντικαταστήσει έναν εκ των Ετέμπο, Ματέο ή Γκρέι. Και μην βιαστείτε να πείτε «Γκρέι». Μιλάτε αφού τελείωσε το ματς. Την ώρα που έπαιζε ο αγώνας και ψάχνεις γκολ, δεν βγάζεις τον φορ σου και τον καλύτερο παίκτη σου (Ματέο), ούτε εκείνον που καλύπτει να νώτα σου (Ετέμπο) επειδή είσαι φουλ επίθεση. Κρατάω μια επιφύλαξη για το κατά πόσο θα μπορούσε να παίξει από την αρχή αντί του Νταμπό, σε ένα πιο επιθετικό 3-5-2. Μην ξεχνάμε όμως ότι προέρχονταν από ίωση (αμυγδαλίτιδα) και για κάποιες ημέρες είχε υψηλό πυρετό.
Προσέξτε λίγο, δεν τον δικαιολογώ. Έκανε λάθος. Ήταν λάθος η επιλογή και στο σύστημα και στα πρόσωπα.
ΑΝΤΡΕ ΓΚΡΕΪ: Κυρίως στον ομαδικό αθλητισμό, υπάρχουν πολλές κλισέ ατάκες. Στην περίπτωσή μας ταιριάζει μια: «όλα μπαίνουν και όλα χάνονται». Βέβαια χθες στη Λιβαδειά ήμασταν μονίμως στο… χάνονται. Προφανώς και δεν μπορούν να υπάρξουν δικαιολογίες. Δεν είναι δυνατόν ένας παίκτης της δικής του εμπειρίας και ποιότητας να μην στέλνει την μπάλα στα δίχτυα σε μία από τα ευκαιρίες που του δόθηκαν. Κι όμως έγινε. Τι λέτε, να τον κρεμάσουμε; Πολλοί θα πείτε ναι. Μαζί σας θα ήμουν κι εγώ, μόνο τούτο. Αν λοιπόν ήταν παντελώς αδιάφορος, δεν θα μάζευε τους συμπαίκτες του για να αναλάβει την ευθύνη και να ζητήσει συγγνώμη.
Ναι, ΟΚ, προφανώς και λίγο μετά το ματς με τα νεύρα τεντωμένα, ο κόσμος μπορεί να έχει και μερικές extreme αντιδράσεις, αλλά καλό είναι να το ξαναβλέπουμε το πράγμα λίγο πιο ψύχραιμα. Όπως και να το κάνουμε όμως, δεν πήρες ένα ματς που έπρεπε να πάρεις και γι’ αυτό ευθύνεσαι μόνο εσύ.
Εν κατακλείδι, ο Πάρντιου «χρεώνεται» και ορθώς, το πρώτο ημίχρονο. Ο Γκρέι έπρεπε να βάλει τουλάχιστον ένα γκολ στις ευκαιρίες που του δόθηκαν. Αυτά…