Η περισσότερη κουβέντα για το ΑΡΗΣ-ΠΑΟΚ της περασμένης Κυριακής γίνεται φυσιολογικά γύρω από τη διαιτησία και τις αποφάσεις που αλλοίωσαν το τελικό αποτέλεσμα.
Υπάρχει βέβαια και η ποδοσφαιρική πλευρά του προχθεσινού αγώνα, με αρκετά θετικά αλλά και αρνητικά στοιχεία που αν ήταν διαφορετικά τότε οι παρεμβάσεις των διαιτητών να μην ήταν αρκετές για τον αντίπαλο.
Το πρώτο σημείο αναφοράς είναι φυσικά το άρτιο τακτικά πρώτο ημίχρονο, με τον ΑΡΗ να κυριαρχεί και να παίρνει το προβάδισμα και να έχει τις ευκαιρίες να το τελειώσει. Πάλι όμως δεν το έκανε.
Θυμίζει λίγο το παιχνίδι με τον Παναθηναϊκό στο “Βικελίδης”, με τη διαφορά ότι αυτή τη φορά η ομάδα είχε σαφώς πιο κλασσικές ευκαιρίες για να πετύχει ένα δεύτερο γκολ και να κάνει πιο εύκολη τη ζωή της. Να… σκοτώσει ποδοσφαιρικά τον αντίπαλο.
Είναι ένα ζήτημα που μπορείς… και δεν μπορείς να δεις αφού έγκειται στο τελείωμα του εκάστοτε ποδοσφαιριστή, μαζί φυσικά και με τον παράγοντα της τύχης.
Το άλλο ζήτημα που προκύπτει είναι η διαχείριση του… ροντέο που δημιούργησαν διαιτητές και ΠΑΟΚ από το 65′ και μετά. Εκείνο είναι το χρονικό σημείο που ο ΑΡΗΣ χάνει την πνευματική του συγκέντρωση. Ένα ζήτημα που δεν άπτεται μόνο στις αρμοδιότητες του προπονητή ή των παικτών, αλλά ακουμπά τη γενικότερη προετοιμασία και νοοτροπία της ομάδας από το γήπεδο ως τον πάγκο σε τέτοιες καταστάσεις που δυστυχώς είναι συνηθισμένες στο ελληνικό ποδόσφαιρο.