“Αυτό το βάρος της φανέλας του ΑΡΗ δεν είναι για όλους”, λένε πολλοί παλιοί ή κάποιοι από αυτούς που την έχουν φορέσει. Δεν έχουν και τόσο άδικο…
Ένα παράδειγμα είναι παίκτες που έχει έρθει στο “Κλεάνθης Βικελίδης” από υποδιαίστερες ομάδες και ειδικά Έλληνες. Είναι οι μεταγραφές που πολλές φορές δεν… ψήνουν τον κόσμο. Δεν έχουν την αίγλη του εξωτερικού ή ένα βαρύγδουπο όνομα.
Ο Νίκος Λαζαρίδης έβγαζε τιμιότατα το ψωμί του στον Αστέρα Τρίπολης. Μέχρι που ο ΑΡΗΣ του άνοιξε την πόρτα και του έδωσε την ευκαιρία για το βήμα παραπάνω. Ο Λαζαρίδης όχι απλά την άρπαξε αλλά το… τερμάτισε.
Στα χρόνια του στη Θεσσαλονίκη δεν ήταν απλά ρολίστας αλλά ο ηγέτης μίας ομάδας που είχε πολλές καλές αλλά και κακές στιγμές. Στην κορυφαία της εκείνα τα χρόνια. ο Λαζαρίδης ήταν αυτός που έβαλε φαρδιά-πλατιά την υπογραφή του και έγραψε το όνομά του με χρυσά γράμματα στη σύγχρονη ιστορία της, για να μηνομεύεται ακόμα και μετά από 12 ολόκληρα χ΄ρονια.
Εκείνο το γκολ στη Μαδρίτη τον εξέλιξε από τα αγαπημένα παιδιά της κερίδας σε έναν ποδοσφαιρικό ήρωα. Τον άνθρωπο που “σφράγισε” ένα επικό βράδυ, το οποίο πάντα έρχεται στο μυαλό του κάθε 1η του Δεκέμβρη. Καλή ώρα όπως σήμερα δηλαδή…
“Τι να σου πρωτοπώ για εκείνο το βράδυ… Δεν θα το ξεχάσω ποτέ. Η στιγμή του γκολ, ο κόσμος, το φινάλε του αγώνα. Οσοι ήμασταν εκεί, θα το κουβαλάμε πάντα μέσα μας”, ήταν τα πρώτα του λόγια μιλώντας στο AllAboutARIS για εκείνη την αξέχαστη βραδιά του 2010 στο “Βιθέντε Καλντερόν”.
“Ηταν ένα παιχνίδι στο οποίο έπρεπε να τα κάνουμε όλα τέλεια. Φυσικά και δεν το καταφέραμε, είχαμε όμως την απόδοση που έπρεπε για να κερδίσουμε. Κάναμε ένα εκπληκτικό παιχνίδι και μία μεγάλη ανατροπή. Και όχι απέναντι σε όποια κι όποια ομάδα. Ηταν υπερπρωταθλήτρια Ευρώπης”. σημείωσε ο ο πρώην αρχηγός του ΑΡΗ, φέρνονυας στο προσκήνιο εικόνες που δεν έδειξαν οι κάμερες. Οπως τα όσα προηγήθηκαν με τον Έκτορ Κούπερ.
“Εκεί ο προπονητής προσπαθεί να σε απαφορτίσει. Είχαμε ήδη το πλάνο μας και ξέραμε τι έπρεπε να κάνουμε. Το ήξερε και αυτός ότι το έργο μας ήταν δύσκολο. Μας γέμισε όμως με αυτοπεποίθηση, τόσο πριν το παιχνίδι όσο και στο ημίχρονο. Εκεί ειδικά ήταν μία δύσκολη στιγμή αφού από το 0-1 βρεθήκαμε να χάνουμε με 2-1”.
Ο,τι και αν έγινε από το 0-1 μέχρι το 2-2, πέρασαν σε δεύτερη μοίρα εξαιτίας μίας μόνο στιγμής. Εκείνο το κόρνερ, εκείνη η ένταση, οι μάχες σώμα με σώμα και η μοίρα να στέλνει τη μπάλα στα δικά του πόδια… “Σε εκείνο το κόρνερ έγινε ο κακός χαμός… Ολοι έψαχναν τη μπάλα. Και ξαφνικά έρχεται μπροστά μου. Σουτάρω, τη βλέπω να πηγαίνει στα δίχτυα και ό,τι ακολούθησε δεν περιγράφεται με λόγια”.