Είχα την τύχη (και θα εξηγήσω μετά το γιατί) να είμαι μέσα στους τέσσερις δημοσιογράφους μέσων Θεσσαλονίκης, που παρακολουθήσαν από κοντά το κομμάτι της προετοιμασίας του ΑΡΗ στην Ολλανδία. Ένα δεκαήμερο “γεμάτο” με πολλά, πιστέψτε με, πάρα πολλά, πράγματα που συνέβησαν. Μια κατάσταση που κάλλιστα θα μπορούσε να είναι μία συνέχεια των πετυχημένων ταινιών Hangover, αν παραλείψετε το γλέντι και το ποτό.
Δύσκολες καταστάσεις, που μας έβαλαν σε μια διαδικασία του απόλυτου ξενερώματος για 1-2 μέρες, αλλά και που στην τελική, σε κάνουν να εκτιμήσεις άλλα πράγματα, πολύ πιο σημαντικά που συνήθως τα ξεχνάμε. Λογικά μαζί με τον Γιώργο, τον Χρύσανθο και το Νίκο, θα τα συζητάμε σε μερικούς μήνες και θα γελάμε. Σίγουρα, πάντως θα μπορούσαμε (μπορεί και να μπορούμε) να γράψουμε ένα ολόκληρο βιβλίο, περιγράφοντας τις καταστάσεις που ζήσαμε, οι οποίες εν κατακλείδι μας έκαναν όλους να πούμε: “Α ρε Ελλαδάρα…”.
Να μην το κουράσω, οι περισσότεροι εξ υμών ενδεχομένως να έχετε ενημερωθεί για κάποια από όσα συνέβησαν. Δεν μπορώ όμως να μη σταθώ λίγο παραπάνω στην αγάπη που μας κάνατε να νιώσουμε, οι περισσότεροι από εσάς, με το ενδιαφέρον που δείξατε, για να μας βοηθήσετε, να κάνετε κάτι για μας. Ευχαριστώ πάρα πολύ. Ήταν ειλικρινά συγκινητικό και το αντιλαμβάνομαι τώρα που γύρισα πίσω.
Συγκινητική και η στάση των Ελλήνων της Ολλανδίας και των γύρω περιοχών. Πολλοί έσπευσαν να μας βοηθήσουν σε ό,τι χρειαζόμασταν. Η οικογένεια του Στράτου, ο Γιώργος και πόσα άλλα παιδιά. Συμπαθάτε με μπορώ να σας δείξω σε φωτογραφία, δεν θυμάμαι όλα τα ονόματα, μέσα στη θολούρα. Κάποιοι ήρθαν στις προπονήσεις για να μας δουν. Κάποιοι άλλοι στα παιχνίδια και ιδιαίτερα αυτό που έγινε μετά το ματς με την Μπρέντα δεν περιγράφεται. Ένα ειλικρινές ευχαριστώ από τα βάθη της καρδιάς μου.
Αρκετά με αυτά όμως. Σκοπός της παρουσίας μας στην Ολλανδία ήταν να παρακολουθήσουμε την προετοιμασία του Άρη. Να δούμε προπονήσεις, τακτικές, δοκιμές και σχήματα. Τα φιλικά παιχνίδια και κατά πόσο μπαίνουν στον αγωνιστικό χώρο, αυτά που δουλεύονται στο αθλητικό κέντρο. Ένα στοιχεία που χρήζει αναφοράς και μακάρι να μείνει έτσι μέχρι το τέλος είναι το κλίμα στην ομάδα. Εξαιρετικό. Τα αποδυτήρια που λένε.
Από εκεί και πέρα, προφανώς και τα αποτελέσματα στα φιλικά δεν είναι κριτήριο. Εμείς που βλέπαμε τις προπονήσεις, είδαμε πως τα περισσότερα (για να μην πω όλα) από όσα δουλεύτηκαν από την ομάδα, “μπήκαν” και μέσα στο γήπεδο. Σίγουρα θα χρειαστούν κι άλλα κι ενδεχομένως οι νέοι παίκτες που ήρθαν ή έρχονται θα βοηθήσουν προς αυτή την κατεύθυνση. Γενικά η τελευταία εικόνα δίνει το δικαίωμα να υπάρχει ένα χαμόγελο, γιατί η ομάδα όντως δούλεψε καλά. Με τα πλεονεκτήματα και τα μειονεκτήματά της. Έγινε πάντως κανονική προετοιμασία, που τόσο πολύ πλήγωσε τον ΑΡΗ την περσινή σεζόν.
Δεν θα ήθελα να μιλήσω ατομικά για τους παίκτες, ποιοι πήγαν καλά, ποιοι έδειξαν διάθεση κτλ. Με δέκα προπονήσεις δεν μπορείς να βγάλεις τέτοιο συμπέρασμα. Οφείλω όμως να σημειώσω ότι παίκτες όπως ο Φετφατζίδης, ο Μοντόγια, ο Βέλεθ, ο Ρόουζ, ο Μπράμπετς, ο Ζουλ, ο Σαμόρα μέχρι και ο Πάρντο έκλεψαν το βλέμμα μου λίγο παραπάνω.
Η επόμενη μέρα έχει… τελική ευθεία. Στον ΑΡΗ ήρθαν ορισμένοι ποιοτικοί ποδοσφαιριστές, τους οποίους δεν είδαμε ακόμη. Αν όμως αυτό που δείχνουν τα χαρτιά, φανεί και μέσα στο γήπεδο, τότε υπάρχει κάθε λόγος για χαμόγελο.