Τι να γράψεις και τι να πεις. Τι να σχολιάσεις, πώς να το αντιμετωπίσεις και με ποιον τρόπο να το διαχειριστείς. Δεν το χωράει ο ανθρώπινος νους κι αυτό δεν είναι κλισέ δημοσιογραφική φράση. Ένας 19χρονος, ο Άλκης δολοφονήθηκε γιατί ήταν ΑΡΗΣ!!! Δεν έχει σημασία η ομάδα. Ό,τι κι αν ήταν. Το διανοείστε; Είναι δυνατόν;;; Πού ζούμε ρε π@%στη μου.
Από χθες αργά το βράδυ όλοι συγκλονισμένοι αναζητώντας μία απάντηση στο «γιατί». Ρητορικό το ερώτημα προφανώς. Θέλω να μοιραστώ μαζί σας το πρώτο πράγμα που μου ήρθε στο μυαλό, όταν πλέον έμαθα ακριβώς όλα όσα έγιναν. Την περασμένη Παρασκευή πρέπει ήταν. Ετοιμαζόμουν να βγω έξω για μια δουλειά, πήρα να φορέσω τις μάσκες μου, μια εκ των οποίων ήταν με σήμα του ΑΡΗ. Την έβαλα, αλλά όχι από την ανάποδη, κανονικά με το σήμα προς τα έξω. Ξέρετε τι γύρισε και μου είπε η κόρη μου; «Μπαμπά βάλε ανάποδα την μάσκα σου, είναι επικίνδυνα. Μπορεί να σε δει κανείς και να σε χτυπήσει». Το αντιλαμβάνεστε; 12 χρονών παιδί; Να μου λέει αυτό το πράγμα;
Όχι ρε φίλε, δεν το δέχομαι. Δεν γίνεται. Δεν είναι δυνατόν να φοβόμαστε να κυκλοφορήσουμε. Κι άντε εμείς πάει κι έρχεται, ίσως είμαστε σε θέση να αντιμετωπίσουμε διάφορες καταστάσεις, λόγω εμπειρίας. Τα παιδιά μας όμως ρε. Γιατί ο Άλκης δικό μας παιδί είναι.
Τι σημασία έχει που ήταν ΑΡΗΣ.
Η κατάσταση έχει φτάσει σε τέλμα. Οι συνθήκες είναι τραγικές. Υπάρχουν αρχές, υπάρχει δικαιοσύνη; Θέλω να πάρω το παιδί μου, να φορέσουμε τα ρούχα της ομάδας μας και να βγούμε μια βόλτα χωρίς να έχω το νου μου μήπως φάμε κανένα «πέσιμο». Ατιμωρησία, δυστυχώς. Χάνονται ανθρώπινες ζωές. Γιατί; Γιατί υποστηρίζουν μια ομάδα. Δεν υπάρχει, δεν γίνεται…