Καθόμουν και σκεφτόμουν τι θα έπρεπε να γράψω σήμερα στο blog μου. Να ασχοληθώ με το ματς της χρονιάς που έρχεται; Με εκείνο που πέρασε με την ΑΕΚ; Με τους τοξικούς γνώστες των πάντων, που έλεγαν ότι ο Άρης θα κάτσει να χάσει από την ΑΕΚ; Να ξέρετε στο τσακ ήμουν να μην γράψω τίποτα για τους τελευταίους, αλλά μάλλον δεν θα τους κάνω το χατίρι.
Βλέπετε ζω κι εγώ σ’ αυτό το περιβάλλον, μέσα από την εργασία μου αντιλαμβάνομαι περιρρέουσες ατμόσφαιρες και πότε υπάρχει ίντριγκα. Ποια είναι η αλήθεια ρε φίλε, διότι έτσι πρέπει να κάνω, αν θέλω να είμαι σοβαρός στην εργασία μου.
Αν λοιπόν τα φιλικά του ΑΡΗ είναι σαν το χθεσινό ματς με την ΑΕΚ, τότε οκ. Μάλλον έτσι βλέπει ο ΑΡΗΣ τα φιλικά, μακριά από την τοξικότητα φίλων κι εχθρών, που έβλεπαν περίπατο της ΑΕΚ και προέτρεπαν κόσμο και κοσμάκη να παίξει περιουσίες και σπίτια στο διπλό. Και δεν έχει να αποδείξει κάτι. Έχει φύγει από αυτή τη θεώρηση των πραγμάτων, αλλά το ίδιο θα πρέπει να κάνει και κόσμος του πια. Δεν υπάρχει καμία δικαιολογία. Το δηλητήριο με το οποίο ποτίζουν τόσα χρόνια τον λαό του ΑΡΗ, πάει ξέφτισε. Ο κόσμος απέκτησε ανοσία.
Ο ΑΡΗΣ δεν έχει να αποδείξει τίποτα και σε κανέναν. Αλλά αλήθεια να αποδείξει τι και, κυρίως, σε ποιους; Θέλετε να αρχίσω να απαριθμώ; Βαριέμαι, αλλά το πιο σημαντικό, θα ξεχάσω πολλά. Οι προτροπές να χάσει η ομάδα τους; Τα… τακίμια μεταξύ τους για να ελέγξουν το ποδόσφαιρο; Τις σφαγές με «περίεργους» διαιτητές; Αλήθεια τι;
Εγώ εκείνο που θέλω να προτρέψω τους φίλους της ομάδας, είναι απλά να την αγαπήσουν. Να διασκεδάζουν με όσα λέγονται δεξιά κι αριστερά. Όλοι εκείνοι οι «κλόουν» που άφηναν υπονοούμενα για Καρυπίδη και Μελισσανίδη, ας επιστρέψουν στις τρύπες τους. Αφού δεν τους έφτασε το Κύπελλο, μάλλον φτάνει και περισσεύει το χθεσινό.
Από σήμερα, για μένα τουλάχιστον, τοξικότητα… τέλος! Ο ΑΡΗΣ έχει μπροστά του έναν τελικό την Τετάρτη. Εκεί όλα τα βλέμματα, εκεί όλο το ενδιαφέρον. Όλα τα υπόλοιπα έρχονται δεύτερα ή πιο απλά δεν υπάρχουν.