Ας τα βάλουμε σε μία σειρά. Πήγες να παίξεις ένα ντέρμπι εκτός έδρας με πολλούς νέους ποδοσφαιριστές, κάποιοι εκ των οποίων έχουν λίγες ημέρες στην ομάδα. Λίγο πριν το ματς μαθαίνεις ότι δεν μπορεί να αγωνιστεί ίσως ο πιο κομβικός παίκτης σου, ο Νταρίντα, ενώ χάνεις και μία ακόμη λύση στα χαφ, τον Τζούρασεκ, που δεν ξέρω αν θα έπαιζε βασικός, αλλά θα μπορούσε να σου δώσει πράγματα στο κέντρο αγωνιζόμενος. Βάλτε στην εξίσωση ότι αυτή η ομάδα έχει και νέο προπονητή, που ενδεχομένως ακόμη να μαθαίνει τους παίκτες τους και κυρίως, οι παίκτες του να είναι σε διαδικασία προσαρμογής στα δικά του «θέλω».
Πηγαίνοντας παρακάτω, υποχρεώνεσαι να βάλεις 90λεπτο (δεν έπαιξε μόνο στις καθυστερήσεις) τον Βερστράτε, σε μία απολύτως σημαντική θέση για το συγκεκριμένο (και όχι μόνο) παιχνίδι, με τον Βέλγο να έχει 2-3 προπονήσεις στα πόδια του. Μια διαιτησία που δεν σε έπαιξε και 50ρίσια (θα τα πούμε παρακάτω και γι’ αυτό το παραμύθι) και γενικά ένα σύνολο συνθηκών, που σε προδιέθετε τουλάχιστον, πως η αποστολή από δύσκολη γίνεται ακόμη δυσκολότερη.
Παρ’ όλ’ αυτά, εγώ αυτό που είδα ήταν πως ο ΑΡΗ παρουσίασε ένα σύνολο με συγκεκριμένο αγωνιστικό προσανατολισμό, προσαρμοσμένο στις ιδιαιτερότητες και στο σύνολο των αρνητικών συνθηκών, σε όλα τα επίπεδα, που είχε να διαχειριστεί. Η φιλοσοφία, προφανώς ήταν να κρατηθεί το μηδέν στην άμυνα, άρα αποστολή εξετελέσθη. Ίσως κατά το ήμισυ, διότι επιθετικά η ομάδα θέλει ακόμη πολλή δουλειά. Και πάλι όμως είχες 2-3 φάσεις, που θα κέρδιζες το ματς και δεν θα το έπαιρναν χαμπάρι.
Συνοψίζοντας, παίζεις χωρίς Νταρίντα, Τζούρασεκ και Ζουλ, ο Ρουπ αγωνίζεται με ένεση, δίνεις χρόνο συμμετοχής σε παίκτες που υπό κανονικές συνθήκες δεν θα έπαιζαν, λόγω προσαρμογής. Ευχαριστημένος δεν είσαι, γιατί δεν κέρδισες, δεν μπορείς όμως να μην παραδεχθείς ότι φαίνεται πως γίνεται δουλειά κι ότι κάτι αλλάζει προς το καλύτερο. Αυτό που λένε οι σημερινοί νέοι, επιστροφή στις εργοστασιακές ρυθμίσεις και… επαναδημιουργία καταστάσεων.
Σκεφτείτε το «Νταρίντα-Βερστράτε»
Είμαι κατά των πρώιμων συμπερασμάτων και της θριαμβολογίας, δε γίνεται όμως να μην γραφτούν δυο καλά λόγια για τον Βερστράτε. Ο οποίος έδειξε πολύ σημαντικά στοιχεία, που αν είναι όντως ο κανόνας, τότε μιλάμε για μία εξαιρετική επιλογή. «Εξάρι» που ξέρει όμως μπάλα, δηλαδή μπορεί να σου κάνει και μια πάσα προς τα εμπρός, τσαμπουκάς όταν πρέπει, αθόρυβη και βρώμικη δουλειά, μπαίνει στις φάσεις δυνατά, δεν διστάζει παρά το ύψος του να διεκδικεί κεφαλιές και να τις κερδίζει κιόλας. Ηγετική φυσιογνωμία, με συνεχείς οδηγίες στους συμπαίκτες του κι ας μην ξέρει ακόμη τα μικρά ονόματά τους. Εξαιρετικά πράγματα δηλαδή, που σαν πρώτη εικόνα, αν μη τι άλλο μπορεί να μας κάνει να αισιοδοξούμε.
Και πού να μπει ξανά στην εξίσωση και ο Νταρίντα. «Βλέπω» ένα Σάσα-Τζέγκο ή Σάσα-Ματίγια σε πιο εξελιγμένη μορφή και ίσως πιο ποιοτική. Όχι στα πανηγύρια όμως. Φαίνεται ωστόσο ότι εδώ έχει γίνει μια πάρα πολύ καλή επιλογή.
Κεφάλαιο διαιτησία
Είναι γνωστή η διαδικασία της προσπάθειας να καλυφθούν δικές τους αδυναμίες προβάλλοντας τον παράγοντα διαιτησία. Αντί δηλαδή να εμβαθύνουν και να δουν τι δεν πήγε καλά και δεν κατάφεραν να κερδίσουν τον χθεσινό ΑΡΗ, που έπαιξε ένα τέταρτο με χαφ τους Βέλεθ και Πάρντο (!), που του έκαναν μισή φάση σε όλο το ματς, εκείνο το σουτ του Ζίβκοβιτς, βάζουν μπροστά τους Παπαπέτρου και Σιδηρόπουλο. Τον βοηθό που δεν είδε το οφ σάιντ, μπροστά στα μάτια του, τίποτα. Το φάουλ πάνω στον Ντουκουρέ, την αποβολή του Βιεϊρίνια κτλ. Ξεκάθαρα μια διαιτησία που στο πρώτο ημίχρονο έδειξε διάθεση να το πάει μοιρασμένα, αλλά στο δεύτερο… άλλος άνθρωπος.
Δεν θέλω να ασχοληθώ περισσότερο, αλλά μόνο τούτο. Ο προπονητής του Π.Α.Ο.Κ. δήλωσε ότι ο διαιτητής Παπαπέτρου πήγε στην Τούμπα με στόχο να έρθει «Χ» το ματς. Δεν θα έπρεπε να κληθεί να αποδείξει αυτά που λέει;