Πριν λίγες ημέρες, παρακολουθήσαμε τον συγκλονιστικό αγώνα της Ρεάλ Μαδρίτης με την Μάντσεστερ Σίτι.
Ένας αγώνας που έγραψε ιστορία, με τη βασίλισσα» να γυρίζει ένα ματς το οποίο έδειχνε χαμένο και στις καθυστερήσεις, έκανε μια μεγαλειώδη ανατροπή και πήρε μία επική πρόκριση.
Δεν το κρύβω ότι εκείνη την ημέρα ζήλεψα…
Εκείνο το βράδυ, ζήλεψα και προσπαθούσα να αναλογιστώ πως νιώθει ένας οπαδός της Ρεάλ και πόση ευτυχία μπορεί να είχε ζήσει, βιώνοντας αυτή την επική νίκη.
Προσπαθούσα να καταλάβω, πως μπορεί να ένιωσε ένας οπαδός της Ρεάλ, είτε ήταν από τους τυχερούς και το έζησε στο «Μπερναμπέου», είτε το παρακολούθησε από την τηλεόραση, βλέποντας την αγαπημένη του ομάδα, να γυρίζει από την «κόλαση» στον «παράδεισο» και να κατακτά μία νίκη που λίγα λεπτά πριν να λήξει ο αγώνας, φαίνονταν αδιανόητη.
Αυτά έβλεπα και μου έβγαιναν τέτοια συναισθήματα.
Μου βγήκε λίγο ζήλια, λίγο παραπονάκι, και έλεγα…
«Θεέ μου, θα μπορέσω κι εγώ να ζήσω κάτι ανάλογο; Θα μπορέσω κι εγώ να ζήσω μια ανάλογη βραδιά με τη δική μου την ομάδα;…»
Λίγες ημέρες μετά, έμελε να το ζήσω.
Ένα υπέροχο παιχνίδι της μοίρας, που έκανε εμένα και τους εκατοντάδες χιλιάδες οπαδούς και φίλους του ΑΡΗ, να ζήσουν αυτό το έπος που γράφτηκε το περασμένο Σάββατο.
Ασφαλώς και δεν υπάρχουν συγκρίσεις με αυτό που πέτυχε η Ρεάλ.
Ωστόσο, το έπαθλο του ευρωπαικού εισιτηρίου που κέρδισε η ομάδα μας, ήταν σαν να κατέκτησε ένα τρόπαιο.
Ένα τρόπαιο λεβέντικο και άξιο, που μοιάζει με τίτλο, αν σκεφτούμε όλα αυτά που έχουν γίνει στη διάρκεια της χρονιάς και τον ανελέητο πόλεμο που δέχτηκε αυτή η ομάδα, από το σύστημα της ψευτοεξυγίανσης και της βρωμερής διαπλοκής που έχουν φυλακισμένο το ελληνικό ποδόσφαιρο.
Αυτό που έγινε το Σάββατο το βραδύ ήταν ανεπανάληπτο.
Ήταν μια επική νίκη που έγραψε ιστορία.
Ήταν μια επική νίκη, με μια έκρηξη συναισθημάτων, που αποτύπωσε στον καλύτερο δυνατό βαθμό το πρόσωπο του φετινού ΑΡΗ, η παρουσία και η εικόνα του οποίου, ήταν ένα διαρκές σκωτσέζικο ντουζ…
Από το ναδίρ, στο ζενίθ!
Από την «κόλαση», στον «παράδεισο»!
Από τον πάτο της θάλασσας, στην κορυφή του Ολύμπου!
Αυτό ακριβώς, έγινε το περασμένο Σάββατο.
Αυτά τα συναισθήματα ζήσαμε και είναι βέβαιο, ότι θα τα θυμόμαστε πολλά χρόνια…
Από την κατήφεια και την στεναχώρια, στην έκρηξη χαράς και στο ντελίριο ενθουσιασμού.
Από την απογοήτευση και την απόγνωση για μια διαφαινόμενη ήττα (σε έναν αγώνα που τόσο πολύ θέλαμε τη νίκη), στα δάκρια συγκίνησης και στην αγαλλίαση ψυχής.
Μέσα σε λιγότερο από δεκαπέντε λεπτά, το απόλυτο κοντράστ συναισθημάτων, από την απογοήτευση, στην απόλυτη ηδονή μιας τεράστιας νίκης και μιας ηθικής δικαίωσης.
Με ρωτήσανε φίλοι αν θυμάμαι κάτι ανάλογο κι αν έχω ξαναζήσει μια ανάλογη βράδια.
ΌΧΙ.
Κατηγορηματικά λέω όχι, δεν έχω να θυμάμαι κάτι ανάλογο, εντός έδρας.
Σαφώς και η νίκη επί της Ρόζενμποργκ το 2010, που μας έδωσε την πρόκριση από τους ομίλους του Europa League στην επόμενη φάση της διοργάνωσης, ήταν τεράστιας σημασίας.
Σαφώς και το θρυλικό γκολ του Γιάννη Μαλλού το 2003, στις καθυστερήσεις του αγώνα με τον Ηρακλή που έκρινε το ευρωπαικό εισιτήριο, έμεινε στην ιστορία.
Σαφώς και αν καθίσουμε να σκεφτούμε θα θυμηθούμε στιγμές στην ιστορία του ποδοσφαιρικού ΑΡΗ, με ανατροπές και μεγάλες νίκες στην έδρα μας.
Σαν αυτό όμως που ζήσαμε το περασμένο Σάββατο, δεν υπάρχει και ειλικρινά, στα σαράντα και βάλε χρόνια που παρακολουθώ τον αγαπημένο μου Σύλλογο, δεν θυμάμαι να έχει ξαναγίνει.
Το ματς ήταν ένας τελικός και ο ΑΡΗΣ, περήφανα, μάγκικα, ψυχωμένα και πανάξια, κέρδισε και πήρε το λάφυρο.
Με ποδοσφαιριστές ΜΑΧΗΤΕΣ, που αγωνίστηκαν με πίστη και αυταπάρνηση, τα έδωσαν ΌΛΑ μέσα στον αγωνιστικό χώρο και ήταν ξεκάθαρο το μήνυμα που έστελναν, σε κάθε ενέργεια τους μετά το 70ο λεπτό…
«ΕΥΡΩΠΗ ΕΜΕΙΣ ή ΚΑΝΕΙΣ…»
Ο ΑΡΗΣ μετά το 70ο λεπτό, έχοντας και την συγκλονιστική συμπαράσταση των χιλιάδων οπαδών του που είχαν δημιουργήσει μια πύρινη ατμόσφαιρα, πάτησε την Α.Ε.Κ. κυριολεκτικά.
Έπιασε μια εκπληκτική απόδοση και σμπαράλιασε την φιλοξενούμενη ομάδα, η οποία ανήμπορη και παραδομένη, περίμενε στωικά την καταδίκη της…
Το Χαριλάου ήταν στιγμές που νόμιζες ότι θα γκρεμιστεί από τις φωνές, τα συνθήματα, την τρέλα και την πώρωση του κόσμου.
ΜΙΑ ΕΔΡΑ ΗΦΑΙΣΤΕΙΟ!
Ομάδα και λαός, ένα σώμα και μια ψυχή, στην απόλυτα ποδοσφαιρική έδρα!
Μια έδρα, που όπως είπα και στην χθεσινή εκπομπή (16.05) αν έχει αυτή την εικόνα, αυτόν τον παλμό, αυτή την ατμόσφαιρα κι αυτή τη λάβα που έβγαλε το περασμένο Σάββατο, δεν έχει τύχη ΚΑΝΕΙΣ αντίπαλος και ετοιμαστείτε να ζήσουμε μεγάλες ευρωπαικές βραδιές.
Η παρτίδα σώθηκε.
Ο στόχος επετεύχθη και ο ΑΡΗΣ είναι για τέταρτη συνεχόμενη χρονιά στις ευρωπαικές διοργανώσεις κι αυτό, αποτελεί ένα ακόμη σημαντικό επίτευγμα για αυτή την ομάδα.
Είπαμε. Τίτλος δεν είναι.
Ωστόσο έτσι όπως επετεύχθη, κόντρα στη διαπλοκή και το ποδοσφαιρικό παρακράτος κι έχοντας απέναντι, όλο το σύστημα, τότε ναι, είναι ένας περήφανος τίτλος.
Σήμερα στα Γιάννενα (20:00), ολοκληρώνεται η χρονιά.
Σήμερα είναι η τελευταία παράσταση της ομάδας, πριν τις καλοκαιρινές διακοπές.
Από αύριο, έχει ξεκούραση για τους ποδοσφαιριστές μας και φυσικά, πολλή δουλειά για τον Θόδωρο Καρυπίδη, τον Ερμάν Μπούργος και τους συνεργάτες τους.
Μετά το σπουδαίο διπλό στη «Τούμπα» και την επική νίκη με Α.Ε.Κ. στο «Κλ. Βικελιδης», σήμερα επιβάλλεται να κλείσει η χρονιά, με μία ακόμη επιτυχία.
Θέλουμε την 18η φετινή μας νίκη, η οποία θα οδηγήσει στους 62 βαθμούς και θα μας δώσει 100% την 3η θέση στη τελική βαθμολογία.
Υπό προϋποθέσεις, μπορεί να δούμε τον ΑΡΗ, ακόμη και τη 2η θέση, μετά από 42 ολόκληρα χρόνια (1980).
Θα δούμε.
Σίγουρα πάντως, αν κερδίσουμε σήμερα, θα είναι η 9η εκτός έδρας νίκη μας και αυτή η ομάδα, θα έχει σπάσει ακόμη ένα ρεκόρ, καθώς θα έχει πάρει τα περισσότερα ροζ φύλλα αγώνα, από οποιαδήποτε άλλη στην ιστορία του ΑΡΗ.