Ο ΑΡΗΣ χθες αποχαιρέτησε το 2023 με απογοητευτικό τρόπο…. Με μία ισοπαλία που στερεί αρκετή από τη σημασία της νίκης που πήρε κόντρα στον ΟΦΗ πριν λίγες μέρες.
Σίγουρα μία ήττα θα ήταν το καταστροφικό σενάριο, όμως και το χθεσινό 2-2 κάπως έτσι αντιμετωπίζεται από τον κιτρινόμαυρο οργανισμό και ειδικά με τον ψυχοφθόρο τρόπο που ήρθε.
Η συνήθης ερώτηση είναι, “πώς γίνεται να χάσεις αυτό το παιχνίδι, με αυτό τον αντίπαλο και αυτή την εικόνα;”… Για τον ΑΡΗ όμως που παλεύει με τη σταθερότητα και τα προβλήματά του, όλα είναι πιθανά. Ειδικά όταν στο σταθερό σου θέμα επιθετικά έρχονται και κολλάνε από δίπλα αμυντικές αδράνειες όπως οι δύο που επέδειξε η ομάδα στα γκολ της Λαμίας.
Με τον ΟΦΗ ο ΑΡΗΣ δεν… σκότωσε τον αντίπαλό του και του έδωσε ελπίδες ως το τέλος, δίχως να το πληρώσει. Το ποδόσφαιρο όμως χθες τον τιμώρησε για πολλά πράγματα. Για την ανικανότητά του να τελειώσει το ματς στο επιθετικό κρεσέντο του από το 66′ ως το 70’… Για τα αμυντικά του λάθη, για την αφέλεια στο τέλος και ίσως για την αδιαφορία 2-3 παικτών που ήρθαν από τον πάγκο.
Ο ΑΡΗΣ κατάφερε με τις αλλαγές του να δείχνει χειρότερος. Ηταν το δεύτερο σερί ματς που ο Μάντζιος δεν πήρε βοήθειες από τον πάγκο, σε σημείο που τον εκθέτουν και σκέφτεσαι, “πόσο χειρότερη θα ήταν η ομάδα εάν δεν έκανε αλλαγές;” Δεν χρειάζεται άλλωστε η τρομερή φόρμα ή η ποιότητα για να κάνεις ένα ρημάδι φάουλ στην τελευταία φάση. Χρειάζεται ποδοσφαιρικό IQ και καθαρό μυαλό, τα οποία προφανώς ορισμένοι δεν τα είχαν χθες και ούτε φαίνεται να τα διαθέτουν γενικά.
Μπορούμε να σταθούμε στο θέμα του γκολ, που είναι το μεγάλο ζήτημα στα τελευταία δύο παιχνίδια. Ακόμα και με τη δυστοκία που είχε η ομάδα όμως θα κέρδιζε εάν ο Σαμόρα δεν παρατούσε το μαρκάρισμα. Εάν ο Κάρλσον δεν ήταν αδιάφορος ή αν ο Βερστράτε δεν έβγαλε τουπέ που προφανώς προκύπτει από τη θέση βασικού την οποία έχασε. Και άντε πες ότι ο Βέλγος έχει έναν έντιμο πρότερο βίο. Για τους άλλους δύο ή για μερικές ακόμα περιπτώσεις η υπομονή έχει εξαντληθεί. Και το έβλεπες χθες στο πρόσωπο του Μάντζιου, όπου αποτυπώνονταν όσα ήθελε να πει πριν τιθασεύσει τον εαυτό του και κρατηθεί.
Την ίδια στιγμή βλέπει την ομάδα του να δημιουργεί 41 τελικές σε τρεις μέρες και με τις περισσότερες εξ αυτών αρκετά καλές. Ο απολογισμός όμως είναι τρία γκολ και το ένα με πέναλτι. Ένα ανά 13,5 περίπου τελικές… Αν ο ΑΡΗΣ δεν δημιουργούσε, τώρα θα γινόταν διαφορετική κουβέντα. Από τη στιγμή όμως που το κάνει και δεν το εξαργυρώνει, τότε επιστρέφουμε στην αφέλεια, την επιπολαιότητα και φυσικά την ικανότητα. Πράγματα που διορθώνονται μέσα από δουλειά αλλά και μεταγραφές.
Οταν στο βασικό σου θέμα, που είναι το γκολ, έρχονται να προστεθούν όλα τα παραπάνω και οι αμυντικές του αδράνειες, τότε δύσκολα βρίσκεις τη σταθερότητα που χρειάζεσαι ως ομάδα. Και αν όλα αυτά έγιναν με μία φορά έχοντας δύο αγώνες σε τρεις μέρες, δηλαδή τί θα γίνει τον Ιανουάριο.
Ετσι όπως είναι αυτή τη στιγμή ο ΑΡΗΣ, ο Γενάρης τον… περιμένει με ανοικτές αγκάλες. Για έναν μήνα η ομάδα θα παίζει ανά 3-4 μέρες και με τέσσερα ντέρμπι στο καλεντάρι της. Μπορεί ο εξ αρχής δύσκολος στόχος της τετράδας να απομακρύνθηκε ακόμα περισσότερο, αλλά υπάρχει μία αξιοπρέπεια και φυσικά ένα Κύπελλο.
Σε ό,τι κατάσταση και να είσαι, έχεις δεν έχεις στόχους, δεν γίνεται να μην αποζητάς την βελτίωση της ομάδας. Και ήδη από σήμερα ξεκινάει μία περίοδος δύο εβδομάδων που ο ΑΡΗΣ πρέπει να φέρει αλλά και να διώξει, βάζοντας ως ορόσημο τον αγώνα στην Τρίπολη, πριν μπει στις διαβολοβδομάδες του Γενάρη.
Η διαφορά είναι ότι το χθεσινό αποτέλεσμα ενισχύει την ήδη υπάρχουσα πίεση και ο ΑΡΗΣ καλείται να είναι ακόμα πιο προσεκτικός, αποφεύγοντας τις κινήσεις βιασύνης και φυσικά εντυπωσιασμού.