Πριν το ντέρμπι, σημειώσαμε ότι ο ΑΡΗΣ πάει σε αυτό το ματς για να καλύψει πρώτα τις δικές του ανάγκες και μετά εκείνες αυτού του ιδιαίτερου αγώνα. Το ίδιο θα πούμε και τώρα.
Είναι μία νίκη -συγνώμη για το αίσχος κόντρα στον ΠΑΣ Γιάννινα. Οχι αρκετή για να ξεπλύνει τη ντροπή αλλά για να ρίξει αρκετά τους τόνους και να “πετάξει” από τις πλάτες της ομάδας εκείνη την αφόρητη πίεση με την οποία πήγε στην Τούμπα. Κοίτα να δεις όπως που απ’ το αγκάθι βγαίνει ρόδο…
Ο φετινός ΑΡΗΣ έχει προλάβει να βρεθεί ήδη τρεις φορές σε καταστάσεις κρίσης ή πίεσης. Άλλες μικρότερες, άλλες μεγαλύτερες.
Η τελευταία ήταν αυτή που τον ταρακούνησε περισσότερο από κάθε άλλη ως οργανισμό. Και επειδή ο ΑΡΗΣ δεν φημίζεται για τη διαχείρισή του στις κρίσεις, δεν είναι υπερβολή να λέμε ότι πολλά κρέμονται από μία κλωστή σε τέτοιες καταστάσεις.
Κάπως έτσι πήγε ο ΑΡΗΣ στην Τούμπα. Εκεί όπου το τέλος του αγώνα, τον βρήκε να είναι ο επιζών της επόμενης μέρας, όπως τιτλοφορείται η πολύ γνωστή και εξαιρετική σειρά του Netflix. Οπως έκανε μετά τον Ιωνικό. Οπως έκανε και μετά τον Απόλλωνα Σμύρνης
Είναι μία ομάδα που βγάζει μία συνολική προσωπικότητα μέσα στο γήπεδο και δεν βυθίζεται στις δύσκολες καταστάσεις που θα βρει απέναντί της ή θα τις διαμορφώσει η ίδια (έχει γίνει και αυτό).
Το στοιχείο αυτό χαρακτηρίζει συνήθως ομάδες πρωταθλητισμού. Και μία τέτοια είναι ο ΑΡΗΣ από πέρυσι. Είναι ο 3ος της βαθμολογίας μέσα στο γήπεδο. Εξελίσσεται σε αυτό που δεν θέλουν οι άλλοι και έχει μεγαλύτερα περιθώρια βελτίωσης.
Αυτό είναι το σημείο που έχει αξία να εστιάζουμε, ειδικά στις νίκες. Διότι ο ΑΡΗΣ ναι μεν αντέδρασε αλλά έπρεπε να φτάσει πάλι σε ένα συγκεκριμένο σημείο για να το πράξει. Ναι, οκ, τα αστέρια ευθυγραμμίστηκαν για τελικό σκορ με τον ΠΑΣ, αλλά η εμφάνιση είναι αποτέλεσμα λαθών. Οχι μίας μέρας απαραίτητα, αλλά ούτε και μίας εβδομάδας… Υπάρχουν πράγματα που χρήζουν διόρθωσης και διαχείρισης εντός του οργανισμού. Αγωνιστικά και μη., ώστε να υπάρχουν μεγαλύτερα διαστήματα σταθερότητας.
Μίας που αναφέραμε τα αγωνιστικά…
Οι παίκτες “έβγαλαν” το μεγαλύτερο μέρος των δυνατοτήτων τους, μέσα από την πειθαρχία και την υπομονή τους στο τακτικό πλάνο του προπονητή, που “διάβασε” πολύ καλά το ματς.
Στο πρώτο μέρος ο ΑΡΗΣ προσαρμοζόταν ομαλά στις συνθήκες του αγώνα, με εναλλαγές στο σετ παιχνίδι ή το παιχνίδι χώρου. Οι αλλαγές του Μάντζιου -τρεις χαφ έντασης και δύο γρήγοροι παίκτες στα πλάγια- ενίσχυσαν το aggressive προτέρημα της ομάδας έναντι του ΠΑΟΚ, με παραγωγή φάσεων περισσότερο στο χώρο αλλά και ενίοτε στο σετ παιχνίδι, όπως η ευκαιρία του Εντιαγέ. Για να μην ξεχνάμε τον τρόπο που “σβήστηκε” ο Ζίβκοβιτς από τον “χάρτη” του αγώνα, με εξαίρεση μία-δύο εκλάμψεις.
Για το δεύτερο μέρος, δεν μπορούμε να πούμε πολλά επιθετικά. Ο ΑΡΗΣ ήταν δεδομένο ότι θα δώσει μέτρα, αλλά με… αναμονή στο μισό γήπεδο. Δεν το ήθελε ο Μάντζιος, για αυτό φώναζε συνεχώς να ανέβουν. Αυτό που έγινε ήταν αποτέλεσμα της δυσκολίας στο κράτημα της μπάλας, με τους Γκάμα-Ματίγια να βοηθούν σε αυτό μετά το 75′.
Φάνηκε χθες πόσο κομβική είναι η παρουσία των Φαμπιάνο και Σούντγκρεν στα πλάνα του Μάντζιου. Οχι μόνο από την ισορροπία της άμυνας, αλλά από τη συμμετοχή του Βραζιλιάνου στην προώθηση του παιχνιδιού και φυσικά εκείνη του Σούντγκρεν από την πλευρά.
Φάνηκε για ακόμη η ποιότητα του MVP Εντιαγέ -μαζί με τον Κουέστα- ως αντι-Μπερτόγλιο, με δημιουργικές τάσεις και κίνηση ανάμεσα στις αντίπαλες γραμμές αλλά όταν αυτές έχουν μία απόσταση και περισσότερο στον χώρο. Οπως φάνηκε επίσης -για να τα λέμε όλα- η ανάγκη για ένα κλασσικό “9αρι”. Οχι βαρύ, αλλά με περισσότερη αίσθηση του γκολ από αυτή του Καμαρά. Με έναν τέτοιο παίκτη, το ματς μπορεί να είχε τελειώσει νωρίτερα.
Τώρα, αφήνουμε πίσω αυτό το παιχνίδι… Ο ΑΡΗΣ απέδειξε ξανά ότι είναι μία καλή ομάδα, με ποιοτικό΄ρόστερ και καλό προπονητή, “φρενάροντας” γρήγορα όσους διψούσαν για αίμα την προηγούμενη εβδομάδα, ξεπερνώντας τα όρια της κριτικής ή της δικαιολογημένης οργής.
Η συνέχεια πρέπει να δοθεί σε ένα πιο σημαντικό και πιο κρίσιμο ματς από το χθεσινό, κόντρα στον ΟΦΗ. Το Κύπελλο είναι πάντα πρόκληση και ο ΑΡΗΣ πρέπει να… φροντίσει από τώρα, για να μην “τρέχει” στο Ηράκλειο.
Υ.Γ. Η μοίρα είναι μοίρα. Και στο τέλος, θα σου δώσει πάντα αυτό που αξίζεις… Και στους μεν και στους δε…
Υ.Γ. 2 Τώρα για αυτά που έγιναν στο τέλος, τί να πούμε; Δουλειά άλλων είναι που… δεν ασχολούνται και δεν τους “πονάει” ο ΑΡΗΣ… Οι “κιτρινόμαυροι” πάντως ουδέποτε ζήτησαν οριστική διακοπή, αν και αυτό έπρεπε να γίνει. Μάλλον έπρεπε οι φωτοβολίδες να βρουν τον Κουέστα ή τον Νιαρχάκο για να γίνει αυτό, αλλά τη γλίτωσαν για εκατοστά.