Το χθεσινό επικό 16λεπτο του ΑΡΗ είναι από τα απίστευτα του ποδοσφαίρου….
Άλλοι θα βλέπουν 22 μαντράχαλους να κυνηγούν μία μπάλα και γύρω τους να… χορεύουν εκατοντάδες χιλιάδες ευρώ. Για τους λάτρεις του αθλήματος, είναι τα συναισθήματα που προσφέρει αυτή τη στρογγυλή ρουφιάνα. Θα λυπηθείς, θα χαρείς. Είτε στη μία είτε στην άλλη όμως, ζεις. Νιώθεις. Έχεις μία καρδιά που χτυπάει για κάτι. Και οι εκατοντάδες χιλιάδες καρδιές των φίλων του ΑΡΗ ένιωσαν τα πάντα μέσα σε 96 λεπτά. Τα πάντα όμως!
Η αναζήτηση μίας εξήγησης των όσων έγιναν χθες, είναι σαν μια προσπάθεια να ακροβατήσεις ανάμεσα στο λογικό και στο παράλογο. Εκεί κάπου βρέθηκε και ο ΑΡΗΣ για να φτάσουμε στο φινάλε της βραδιάς.
Προσέξτε όμως… Δεν είναι μόνο το τί πέτυχε ο ΑΡΗΣ. Είναι ο τρόπος που το πέτυχε από το ξεκίνημα της σεζόν και με αποκορύφωμα τη χθεσινή βραδιά.
Ένας ΑΡΗΣ που κουβαλούσε ένα -6 το οποίο του φόρτωσαν σκόπιμα επειδή πέρυσι τους τη… χάλασε. Και το έκαναν για να μην τον έχουν στα πόδια τους όσον αφορά την Ευρώπη.
Ένας ΑΡΗΣ που βρέθηκε αντιμέτωπος και με τα δικά του λάθη. Λάθη σε μεταγραφές που έγιναν, άλλες που δεν έγιναν. Λάθη στην καθημερινότητα
Ένας ΑΡΗΣ που ενίοτε έβρισκε και εμπόδια από τη διαιτησία μπροστά του.
Η ομάδα δεν πήρε κάποιον τίτλο, ούτε κάποια μεγάλη πρόκριση στην Ευρώπη. Πέτυχε έναν αυτονόητο στόχο. Περπάτησε όμως μέσα σε μία καταιγίδα ζητημάτων και στάθηκε όρθια απέναντι στα εκατομμύρια και το παρασκήνιο. Ο ΑΡΗΣ του… φτωχού Καρυπίδη -όπως τον αποκαλούν κάποιοι- που όμως τους έβαλε τα γυαλιά. Με τα σωστά του και τα λάθη του, βγάζει την ομάδα τέταρτη σερί χρονιά στην Ευρώπη. Μετά την Τρίτη, θα αναλύσουμε πως το κάνει αυτό και εκθέτει τους άλλους… μεγάλους, όπως και όσα πρέπει να αλλάξει.
Για το χθεσινόβραδινό τώρα… Δύο τρόποι για να το δούμε
Πρώτα αγωνιστικά… Δύο κακές ομάδες, σε ένα ματς που φαινόταν ότι θα κέρδιζε εκείνη που θα εκμεταλλευόταν τις στιγμές. Καμία δεν το έκανε στις πρώτες που είχε, μέχρι που το γρήγορο 0-2 έχρισε ξεκάθαρο φαβορί την ΑΕΚ και βρήκε τον ΑΡΗ με την πλάτη στον τοίχο.
Δεν μας είχε συν συνηθίσει ο ΑΡΗΣ των τελευταίων χρόνων σε υπερβάσεις ή σε επικές ανατροπές. Δεν μας έδωσε το δικαίωμα. Ολοι ελπίζαμε στο έπος. Κανένας όμως δεν το έβλεπε να έρχεται μέχρι το 78ο λεπτό.
Μία στιγμή ήθελε ο ΑΡΗΣ σε ένα γήπεδο που… έβραζε για πάρτη του. Ο Πάλμα του τη χάρισε και εκεί έπαιξαν δύο πράγματα ρόλο. Η θέληση μαζί με την ψυχολογία του ΑΡΗ, απέναντι σε μία κακή ομάδα, η οποία έχασε τα αυγά και τα πασχάλια ειδικά με το 2-2.
Αραούχο και Ανσαριφάρντ ήταν οι δύο πρώτες κινήσεις πανικού του Οφρυδόπουλου. Μετά ανέβασε τη γραμμή της άμυνας του στο κέντρο και είπε στον ΑΡΗ… “έλα πάρτο”. Ε και ο ΑΡΗΣ το πήρε, σε ένα γκολ που το μισό οφείλεται στην ποιότητα του Καμαρά και το άλλο μισό στην ψυχραιμία του Ματέο.
Καλά όλα αυτά. Χθες όμως δεν μπορούμε να το περιορίσουμε μόνο στο ποδοσφαιρικό. Ολο αυτό που έγινε σε εκείνο το 16λεπτο είχε και κάτι άλλο. Είχε μοίρα, είχε ποδοσφαιρική δικαιοσύνη, που δεν ήθελε την κατά πολύ χειρότερη ΑΕΚ να πάρει το ευρωπαϊκό εισιτήριο. Είχε κάτι ανεξήγητο, για το οποίο θα λέμε και θα λέμε για καιρό αλλά άκρη δεν θα βγάζουμε.
Θα είναι ένα βράδυ που επετεύχθη ένας αυτονόητος στόχος… μετ’ εμποδίων αλλά ο τρόπος που έγινε θα περνάει συχνά-πυκνά σαν φιλμ μπροστά από τα μάτια και θα το εξιστορούμε στα παιδιά μας.
Δεν χαλαρώνει ο ΑΡΗΣ και ούτε πρέπει. Η χρονιά έχει ακόμη ένα ματς και γιατί όχι τη θέση εδώ που φτάσαμε, απέναντι στα πολυδιαφημισμένα εκατομμύρια των υπόλοιπων! Για να δούμε…
Υ.Γ. Μπράβο και στον Άκη Μάντζιο για τη συνεισφορά του στη φετινή ομάδα, με τις βάσεις που έβαλε από πέρυσι.
Υ.Γ.1 Η σταθεροποίηση στην Ευρώπη είναι τεράστιο βήμα εξέλιξης και ακόμα πιο σημαντικό είναι ότι ως οργανισμός θεωρούμε αυτονόητο αυτόν τον στόχο. Αλλάζει το μέταλλο της ομάδας και ειδικά η παρουσία της στις πρώτες θέσεις για δεύτερη σερί σεζόν με τέτοιες συνθήκες, είναι βάσεις για να χτίσει κι άλλο πάνω τους.