Ένας ποδοσφαιρικός αγώνας είθισται να έχει μία προσέγγιση. Και αυτή είναι η ποδοσφαιρική…
Δυστυχώς για τον ΑΡΗ φέτος, η ποδοσφαιρική ανάγνωση ενός αγώνα δεν είναι η μοναδική πλευρά σε πολλούς από αυτούς που έδωσε. Και ο χθεσινός της Τούμπας δεν αποτελεί εξαίρεση.
Πρόκειται για ένα ντέρμπι στο οποίο ο διαιτητής επηρεάζει το τελικό αποτέλεσμα, με τον τρόπο που εξελίχθηκε το ματς, χωρίς να χρειάζεται να μπει η εικόνα των δύο ομάδων στην εξίσωση.
Τα επιχειρήματα του στυλ “ναι αλλά έπρεπε να κερδίσουμε 4-0” ή “ποιά διαιτησία, εσείς τι κάνατε”, είναι επιπέδου νηπιαγωγείου και αξιοποιούνται για να υποβαθμίσουν αυτό που είδαν όλοι. Απλά η άλλη πλευρά πηγαίνει πάντα κατά το δοκούν και επιχειρεί με… λαστιχοποίηση των κανονισμών και μέσα από προπαγάνδα να τα φέρνει όλα πάντα υπέρ της. Είτε ευνοείται είτε θεωρεί ότι αδικείται. Οπως έκανε δηλαδή ο Ολυμπιακός για χρόνια ολόκληρα και συνεχίζει να κάνει. Και οι δύο προσπαθούν να πείσουν τον κόσμο για το δικό τους, βαδίζοντας σε ένα μονοπάτι που επί χρόνια κατηγορούσαν.
Ούτε μάλωμα χρειάζεται, ούτε νεύρα. Διότι από τη στιγμή που θα μπει κάποιος σε μία διαδικασία όπως αυτή, είναι χαμένο παιχνίδι. Σαν να προσπαθείς να πείσεις κάποιον ότι η γη είναι στρογγυλή και αυτός να επιμένει για το αντίθετο. Ο Κουλιεράκης γκρεμίζει τον Πίρσμαν. Στο πέναλτι, έχουμε δει τόσα και τόσα να ακυρώνονται επειδή η πρώτη επαφή έγινε σε επιτιθέμενο. Στη δεύτερη περίπτωση θα έκλεινε δεκάλεπτο ο Μπόγκναρ στο VAR. Για την πρώτη ούτε κλήθηκε να το δει. Συν τα γύρω γύρω στον πειθαρχικό, όπως το ανύπαρκτο φάουλ του Γκρέι στο ξεκίνημα, ανάποδα φάουλ και κόρνερ.
Δυστυχώς ο σχολιασμός της διαιτησίας είναι αναγκαίο κακό στην Ελλάδα, όπως λειτουργεί το σκηνικό. Δεν θα πρέπει όμως σε καμία περίπτωση να αποτελέσει δικαιολογία ή… χαλάκι για να μπουν από κάτω οι αδυναμίες της ομάδας. Στην προκειμένη περίπτωση, η μέτρια έως κακή βραδιά του ΑΡΗ στην Τούμπα και το γεγονός ότι έφτασε ο Γενάρης και η ομάδα ακόμα έχει μεταπτώσεις στην απόδοσή της. Αυτό είναι το βασικό πρόβλημα, ασχέτως που το εν λόγω κείμενο ξεκινάει με τη διαιτησία.
Για να φτάσει ο ΑΡΗΣ στη χθεσινή εικόνα, συντελέστηκε ένα συνδυασμός δεδομένων, με επίκεντρο το τελευταίο 25λεπτο του πρώτου μέρους και ένα βασικό θέμα που εμφάνισε η ομάδα μετά από καιρό.
Κάποιος μπορεί να πει ότι ο ΑΡΗΣ δεν αμυνόταν καλά. Δεν ήταν όμως αυτό το πρόβλημα. Το βασικό θέμα ήταν η αδυναμία στο “χτίσιμο” παιχνιδιού από πίσω όταν ο ΠΑΟΚ πίεσε πολύ παραπάνω μετά από ένα ισορροπημένο πρώτο 20λεπτο.
Ο ΑΡΗΣ αδυνατούσε να “σπάσει” το πρέσινγκ του ΠΑΟΚ και έδειχνε να πελαγοδρομεί, όπως είχε πάθει και με την ΑΕΚ στο “Βικελίδης”
Είχε καιρό η ομάδα να παίξει σε καταστάσεις τόσο έντονης πίεσης και ειδικά στο δικό της μισό του γηπέδου. Ένας τομέας τον οποίο ο Πάρντιου ήθελε να βελτιώσει στη διακοπή αλλά φαίνεται ότι δεν υπάρχει ακόμα πρόοδος όπως σε άλλα κομμάτια του παιχνιδιού, συν ότι έλειπε ένας παίκτης για να κάνει το κουβάλημα χθες μπροστά. Μόνο ο Οντουμπάζιο από τον πλάγιο διάδρομο.
Από τις ελάχιστες φορές που ο ΑΡΗΣ πέρασε τη μπάλα μπροστά, ο Μαντσίνι βρέθηκε απέναντι από τον Κοτάρσκι και αστόχησε. Από εκεί και πέρα είτε έχανε τη μπάλα στο δικό του μισό είτε την πουλούσε με μακρινές μπαλιές, δίνοντας περισσότερες κατοχές στον ΠΑΟΚ.
Το δεύτερο ημίχρονο ήταν μία άλλη διαδικασία και πολύ πιο δύσκολη για τον ΑΡΗ, λόγω της απόφασης του ΠΑΟΚ να κλειστεί πίσω, δίνοντας μάλιστα βάθος στην άμυνά του.
Οι “κιτρινόμαυροι” μπορεί να πήραν μπάλα και να είχαν την πρωτοβουλία, αλλά ήταν απέναντι σε μία κατάσταση παιχνιδιού που τους δυσκολεύει. Να διασπάσουν δηλαδή μία τέτοια άμυνα. Με τον Παναιτωλικό το κατάφεραν, αλλά πίεσαν πολύ παραπάνω από χθες που… δεν το έκαναν καθόλου μετά το 10′, ενώ οι Αγρινιώτες έπαιζαν κλειστά στο μεσαίο τρίτο και άφησαν χώρο στην πλάτη τους.
Ο Μάνου μπήκε σωστά αλλά και αργά στο ματς. Ο ΑΡΗΣ με τον Ισπανό ξεθάρεψε επιθετικά αλλά δυσκολευόταν απέναντι στον παθητικό ρόλο του ΠΑΟΚ. Δεν μπορώ να καταλάβω τις μόλις δύο αλλαγές του Πάρντιου και για ποιό λόγο δεν μπήκε ο Μαζικού όταν ο αντίπαλος έπαιξε κλειστά και η ομάδα χρειαζόταν περισσότερα πράγματα επιθετικά από τα αριστέρά, τα οποία ο Πίρσμαν δεν έδωσε όντας κατα τα άλλα θετικός αμυντικά.
Ακόμα κι έτσι όμως, θα μπορούσε να φύγει με κάτι παραπάνω εάν ακυρωνόταν το γκολ όπως έπρεπε. Δεν υπάρχει πουθενά κανονισμός να λέει ότι εάν μία ομάδα δεν είναι καλή, τότε πρέπει να χάσει ακόμα και με εύνοια του αντιπάλου. Είναι όμως ακόμη ένα παιδικό επιχείρημα μίας πλευράς που… καιγόταν χθες, επιστρατεύοντας διοικητικά στελέχη και διαδοχικές ομιλίες πριν το ντέρμπι. Και καλά έκανε. Αυτό χρειάζεται σε αυτά τα ματς και ο ΠΑΟΚ φάνηκε να αφήνει στην άκρη την υπεροψία και την έπαρση των. προηγούμενων ετών. Απλά ακόμα κι έτσι χρειάστηκε κάτι παραπάνω, εκ του αποτελέσματος, για να πάρει αυτό που θέλει.
Η χρονιά δεν τελείωσε χθες στην Τούμπα. Το ίδιο θα ίσχυε και με νίκη, Απλά ο ΑΡΗΣ έχει πλέον μία φορά επτά βαθμών που πρέπει να καλύψει για να φτάσει στην 3η ή την 4η θέση. Και για να το κάνει θα πρέπει να μπει ένα “στοπ” στα σκαμπανεβάσματα που τον κρατούν πίσω. Και εδώ μπαίνει στην κουβέντα η αγωνιστική ταυτότητα για την οποία είχαμε κλάνει λόγο και το προηγούμενο διάστημα.
Ο ΑΡΗΣ έχει ανάγκη σταθεροποίησης προσώπων και τακτικής, εντατικής δουλειάς στις αδυναμίες του και σε κάποιες περιπτώσεις καλύτερη διαχείριση πλάνου ή στη διάρκεια του αγώνα. Διότι και στα δύο χθες ο Πάρντιου δεν παίρνει καλό βαθμό…