Η αναζήτηση της εξήγησης πίσω από το χθεσινό ντροπιαστικό κάζο του ΑΡΗ, είναι σαν να βαδίζεις μεταξύ λογικής και παραλόγου.
Σπάω το κεφάλι μου από χθες, μπας και βρεθεί μία άκρη ρε διάολε για να εξηγήσει τι σκατά συνέβη και ο ΑΡΗΣ διασύρθηκε από μία καλή ομάδα αλλά όχι τόσο καλή όσο απεικονίζεται στο τελικό σκορ του χθεσινού αγώνα.
Δέκα χρόνια που ασχολούμαι με το ρεπορτάζ της ομάδας, τέτοιο πράγμα δεν έχω ξαναδεί.
Να χάσετε, ναι. Οχι ρε γαμώτο όμως με 0-5 από τον ΠΑΣ Γιάννινα στην έδρα σας. Οχι τώρα που κερδίσατε ξανά τα εύσημα της ποδοσφαιρικής Ελλάδας και είχατε “φτιάξει” έναν κόσμο που περίμενε πως και πως να σας δει ξανά από κοντά εδώ και έναν μήνα.
Είναι λογικό η ομάδα να μην αποδώσει το ίδιο όταν λείπει ο Μπερτόγλιο. Το περιμέναμε. Είναι λογικό όταν λείπουν Φαμπιάνο και Σούντγκρεν να στερείσαι ταχύτητας πίσω αλλά και επιθετικά. Μπήκαν όμως στη θέση τους δύο παίκτες που δεν ήταν χθεσινοί.
Ο ΑΡΗΣ δέχθηκε ένα γρήγορο γκολ, που δεν ήταν απλά λάθος αλλά δώρο της άμυνας. Από εκείνο το σημείο και μετά ρίσκαρε κι άλλο αφήνοντας περισσότερα μέτρα στην πλάτη του και με το πρέσινγκ του ήλπιζε ότι δεν θα επιτρέψει τον ΠΑΣ να περάσει μπάλες στον χώρο. Οσο όμως παρέμενε φλύαρος και χαμένος επιθετικά, τόσο η ομάδα του Μεταξά είχε τη μπάλα στα πόδια της και έψαξε το τρανζίσιον, αυξάνοντας τις πιθανότητες της να βρει και ένα δεύτερο γκολ. Αυτό που κατάφερε δηλαδή στο 35′.
Μετά το 0-2, ήταν game over για τον ΑΡΗ. Ούτε τελικές, παρά την ελαριά ένταση που έδωσε επιθετικά ο Μαντσίνι, ενώ μεσοαμυντικά εξελίχθηκε σε έραμιο της άνευρης συμπεριφοράς του και της ταχύτητας του ΠΑΣ στο τρανζίσιον, μαζί με την αποτελεσματικότητά του.
Δυστυχώς δεν ήταν η πρώτη φορά που η ομάδα έδειξε πρόβλημα στα πολλά μέτρα που άφησε στην πλάτη της και όταν ο αντίπαλος σημαδεύει την πλάτη των στόπερ. Το ίδιο έγινε και στον Βόλο. Η αποτελεσματικότητα του αντιπάλου είναι αυτή που φανερώνει ένα πρόβλημα. Και ο ΑΡΗΣ βρέθηκε φάτσα με το πρόβλημα σε κάποιες περιπτώσεις. Άλλες το αντιμετώπισε, άλλες δεν το έκανε αλλά δεν το πλήρωσε. Χθες… ξεφτιλίστηκε.
Επίσης, βρέθηκε φάτσα και με ένα άλλο πρόβλημα. Αντιμετώπισε μία ομάδα που έπαιζε μαζική άμυνα παρατεταμένα. Και όσες φόρες έγινε αυτό φέτος, μόνο στη Λαμία βρήκε τη λύση με γκολ από στατική φάση. Υπάρχει και εδώ πρόβλημα
Ακόμα και ΟΛΑ αυτά, μπορούν να αποτελέσουν δικαιολογία για το χθεσινό; Οχι…
Ο ΑΡΗΣ μου θύμισε την εκίννησή του στο πρωτάθλημα. Από τις εντυπωσιακές εμφανίσεις των φιλικών, στην προβληματική εικόνα και την ασταθή απόδοσή των πρώτων αγώνων της Super League. Τώρα ερχόταν πάλι με φορά από εξίσου καλές εμφανίσεις. Δεν μιλάμε όμως για προβληματική εμφάνιση. Μιλάμε για εικόνα αποσύνθεσης.
Δεν έχει λογική να βλέπουμε τέτοια εικόνα, από μία ομάδα που την χαιρόσουν στα τέσσερα προηγούμενα ματς. Ο ΑΡΗΣ έπαιζε ποδόσφαιρο, είχε γίνει οικογένεια ξανά, έβρισκε τον τρόπο να κερδίζει.
Εγώ δεν θα βαφτίσω τον ΑΡΗ κακή ομάδα -κάποιοι βέβαια αποδεικνύουν ότι δεν μπορούν- ούτε τον Μάντζιο κακό προπονητή γιατί τότε θα μιλάω εν θερμώ. Αυτοί με έκαναν να χαμογελάω για αυτό που έβλεπα και για τις νίκες. Δεν φτάνει όμως να λες ότι είσαι καλός, να επαναπαύεσαι σε αυτό και να περιορίζεσαι σε ό,τι απέδειξες για λίγες αγωνιστικές.
Μία σεζόν είναι ένας αγώνας δρόμου, ένας αγώνας εγρήγορσης και συνεχούς ετοιμότητας. Κάθε Κυριακή οφείλεις να αποδεικνύεις αν είσαι καλός ή όχι. Κάποιες φορές δεν θα γίνεται και είναι φυσιολογικό, διότι δεν μιλάμε για ρομπότ. Οχι όμως η χθεσινή ξεφτίλα. Οχι με μία νοοτροπία που είχε ως αποτέλεσμα το αποκρουστικό θέαμα που αντικρίσαμε όλοι.
Μετράμε ήδη μία φορά που ο ΑΡΗΣ αντέδρασε φέτος. Αυτή τη φορά θα είναι πιο δύσκολο και πλέον βαδίζει σε ένα τεντωμένο σκοινί.
Η χθεσινή ντροπή δεν ξεπλένεται με τίποτα… Ούτε με νίκη στην Τούμπα, ούτε ακόμα και με τίτλο. Θα παραμείνει ως μία μαύρη κηλίδα στην ιστορία της ομάδας. Ή θα πεισμώνει τον οργανισμό του ΑΡΗ ή θα τον καταπιεί σαν μαύρη τρύπα.
Επειδή λοιπόν η ομάδα έχει αποδείξει την ικανότητά της, επειδή και ο προπονητής έχει κάνει το ίδιο, ας βρουν διοίκηση, στελέχη, τεχνικό τιμ και παίκτες τι πραγματικά συμβαίνει. Ολοι φταίνε. Και να το διορθώσουν μία και καλή, με οποιοδήποτε τρόπο κρίνουν αυτοί σωστό.
Ο κόσμος δεν θα πει τίποτα στην ομάδα αν χάσει αλλά νωρίτερα έχει παλέψει. Οταν όμως βλέπει φαντάσματα που περιπλανιόνται μέσα στο γήπεδο, θα αντιδράσει δικαιολογημένα όπως χθες. Πάλι εκεί θα είναι, στη θέση του, στην κερκίδα. Αλλά χρειάζεται προσπάθεια για να κερδίσουν ξανά το χειροκρότημά του…