Δύο μέρες πέρασαν από τη δύσκολη νίκη επί του Ιωνικού, η οποία βοηθάει ώστε ο ΑΡΗΣ να γυρίσει πιο ήρεμα σελίδα και να κοιτάξει από αύριο το ντέρμπι με τον Παναθηναϊκό.
Για το σταφ της ομάδας βέβαια αυτό γίνεται ήδη από χθες, παρακολουθώντας το “διπλό” των “πράσινων” στη Λαμία. Μία πύρρειος νίκη, τα προβλήματα της οποίας μπορεί να αλλάξουν και τις ισορροπίες στο ντέρμπι της Λεωφόρου. Αυτό το ματς όμως θα μας απασχολήσει τις επόμενες μέρες.
Για την ώρα ο ΑΡΗΣ βαδίζει με την ηρεμία που του έδωσε η νίκη του περασμένου Σάββατο. Οχι όμως μόνιμα.
Μέχρι η ομάδα να βρει ξανά τις ισορροπίες της στη βαθμολογία και στο εσωτερικό της, η ηρεμία της θα πηγαίνει βδομάδα με βδομάδα. Έτσι και τώρα…
Ηταν κάτι σαν μορφίνη που απαλύνει τον πόνο αυτό που έγινε με τον Ιωνικό. Ο πόνος όμως είναι εκεί. Μπορεί να τον καταπολεμάς, όμως νίκες όπως η τελευταία αποτελούν προσωρινές λύσεις. Ειδικά όταν συνεχίζονται τέτοιου είδους εμφανίσεις.
Ο ΑΡΗΣ ήταν αρκετά μέτριος κόντρα στον Ιωνικό. Θα ήταν κακός εφόσον δεν γινόταν η ανατροπή. Δεν έπαιξε όμως κάτι αμάν-αμάν και οι αλλαγές στην αρχική ενδεκάδα δεν απέδωσαν ιδιαίτερα. Λίγο μόνο ο Οντουμπάζιο, ο Καμάτσο έδειξε διάθεση αλλά δεν έχει ρυθμό, ο Πάλμα προσπάθησε όσο μπορούσε και ο Ζερβίνιο βρέθηκε στο σωστό μέρος όταν έπρεπε αλλά σε ένα βράδυ που δεν φάνηκε καθόλου.
Ο ΑΡΗΣ γύρισε το ματς επειδή είχε μία στιγμή καλής κυκλοφορίας στο 1-1. Εκεί ήταν η αρχή ενός μίνι ξεσπάσματος, που συνδυάστηκε με τις αλλαγές του Πάρντιου και τη διαφορά ποιότητας των δύο ομάδων ώστε να έρθει το τελικό 2-1.
Το τι έχει γίνει για να φτάσουμε σε σημείο να μην φεύγουμε χαμογελαστοί από το γήπεδο αλλά τουλάχιστον ήρεμοι, είναι κάτι που έχει αναλυθεί πολλές φορές. Το θέμα είναι τι θα γίνει από εδώ και πέρα και συγκεκριμένα τον επόμενο μήνα.
Σε πρώτη φάση ο ΑΡΗΣ έχει μπροστά του έναν ντέρμπι από το οποίο μπορεί να κερδίσει πολλά με θετικό αποτέλεσμα. Κυρίως πνευματικά αλλά και βαθμολογικά.
Από εκεί και πέρα υπάρχουν τέσσερα ματς που είναι στα μέτρα του. Σε αυτά τα 1+4 παιχνίδια μέχρι τη διακοπή του Μουντιάλ, ο ΑΡΗΣ καλείται να πάρει εκείνους τους βαθμούς που θα τον βοηθήσουν να δουλέψει ήρεμα τον Νοέμβριο και όχι με ταραχή. Για να γίνει αυτό ο Πάρντιου ίσως πρέπει να επαναφέρει την ισορροπία που είχε η ομάδα όταν την παρέλαβε. Να δουλέψει πιο ειδικά και όχι τόσο γενικά, όπως και κάνει από την προηγούμενη εβδομάδα αφού αντιλαμβάνεται ότι στην Ελλάδα όλοι κρίνονται κάθε Κυριακή. Και ειδικά στη φάση που βρίσκεται ο ΑΡΗΣ. Σωστό ή λάθος, αυτή είναι άλλη κουβέντα.
Άφησα για το τέλος της διαιτησία, η οποία όμως κάλλιστα… χώνεται ανάμεσα στα παραπάνω.
Μετά και τα όσα είδαμε το περασμένο Σάββατο, γίνεται ξεκάθαρο ότι ο ΑΡΗΣ είναι σημαδεμένος από κάποιον και η ΕΠΟ είναι το όχημα για να γίνεται αυτό. Εγώ δέχομαι τον παράγοντα του ανθρώπινου λάθους. Οταν όμως γίνεται σχεδόν κάθε αγωνιστική, σταματάει να είναι ανθρώπινο.
Το χέρι του Μύγα φάνηκε από το… διάστημα, αλλά το ακριβοπληρωμένο VAR δεν το είδε.
Η διαιτησία δεν θα ήταν δικαιολογία εάν ο ΑΡΗΣ δεν κέρδιζε. Δεν σημαίνει όμως ότι αν είσαι σε μέτρια ή κακή μέρα, απαγορεύεται να πάρεις αυτό που σου αξίζει μέσα από παραβάσεις του αντιπάλου.
Με τις ανακοινώσεις χαΐρι δεν γίνεται… Η διαφορά αυτή τη φορά είναι όμως ότι η ΠΑΕ εξαπέλυσε ευθεία επίθεση στον πρόεδρο της Ομοσπονδίας, ο σκοπός της οποίας φαίνεται ότι παραμένει ο ίδιος. Να εξυπηρετεί συγκεκριμένες πλευρές. Απλά ανά διετία, χρόνο κλπ. αλλάζει το περίβλημα…