Καλύτερο μεσημέρι στο Αγρίνιο δεν μπορούσε να φανταστεί ο Άκης Μάντζιος.. Μία νίκη και μία εμφάνιση που σίγουρα ξεπέρασαν τις προσδοκίες τόσο του ίδιου όσο και της πλειοψηφίας του κιτρινόμαυρου οργανισμού πριν την αναμέτρηση με τον Παναιτωλικό.
Το διαφαινόμενο εκτεταμένο ροτέισον από τον προπονητή δημιουργούσε ένα μεγάλο ερωτηματικό για τον τρόπο που θα εμφανιστεί η ομάδα, η οποία προφανώς και δικαιολογημένα είχε το μυαλό της στην ΑΕΚ. Ηταν μονόδρομος.
Ολα πήγαν ρολόι
Τί κατάφερε λοιπόν ο Μάντζιος στο Αγρίνιο; Να πάρει τη νίκη. Να ξεκουράσει ακριβώς όπως ήθελε κάποιους βασικούς και να αξιοποιήσει άλλους για συγκεκριμένο χρόνο. Να παρουσιάσει η ομάδα μία εικόνα καλύτερη των προσδοκιών του…
Και κάπως έτσι ο ΑΡΗΣ παραμένει στο -5 από τον Ολυμπιακό πριν το μεταξύ τους παιχνίδι, πήγαίνοντας παράλληλα με τις καλύτερες δυνατές συνθήκες στο ματς της χρονιάς -μέχρι το επόμενο- κόντρα στην ΑΕΚ. Οχι με τις ιδανικές -το διευκρινίζω- αλλά με τις καλύτερες που μπορεί και έχει σε αυτή τη φάση. Διότι θα ήθελε κάτι ακόμα στο ρόστερ αλλά δεν το έχει.
Η διαφορά που είναι ικανές να κάνουν κάποιες προσθήκες φαίνεται από παίκτες όπως οι Ρόουζ, Φετφατζίδης, Σαβέριο, Γκαρθία ή ακόμα και ο Φεράρι που επέστρεψε μετά από δύο μήνες. Ο Μάντζιος είχε τη δυνατότητα να κάνει το ροτέισον σχεδόν όπως το ήθελέ -τα χαφ χάλασαν το τέλειο- και πήρε σημαντικές βοήθειες από τους παραπάνω παίκτες που είτε δεν ήταν στο ρόστερ είτε ήταν αλλά όχι διαθέσιμοι.
Ο ΑΡΗΣ στο πρώτο ημίχρονο ξεπέρασε γρήγορα τα φυσιολογικά θέματα ομοιογένειας, έπαιξε έξυπνα και άφησε τον Παναιτωλικό να του δώσει χώρους όπου έγινε και το γκολ. Το δεύτερο ημίχρονο ήταν παράσταση για έναν ρόλο με την είσοδο κάποιων ενδεκαδάτων, με την ομάδα όχι μόνο να κλειδώνει τη νίκη αλλά να φτάνει σε ένα επιβλητικό σκορ.
Το χθεσινό παιχνίδι έχει πολλά κέρδη που λίγη σημασία έχουν μπροστά σε όσα παίζονται απέναντι στην ΑΕΚ. Είτε σε παίκτες είτε συνολικά. Αυτό όμως που έδειξε ο ΑΡΗΣ για τρίτο σερί παιχνίδι είναι μεταξύ άλλων ένα κέρδος που έχει διάρκεια. Και πρέπει να έχει διάρκεια.
Δεν ήταν η ομάδα που… έτρεμαν τα πόδια και τα μυαλά της όπως με ΟΦΗ, Λαμία, Τρίπολη. Ηταν μία ομάδα που δεν σταματούσε. Συνέχιζε ήταν σοβαρή και δεν επαναπαύθηκε. Και δεν το έκανε κόντρα σε έναν εμπορικό αντίπαλο που προσέφερε κίνητρο. Το έκανε απέναντι στον κατά τα άλλα φορμαρισμένο Παναιτωλικό, που όμως δεν παύει να είναι… ο Παναιτωλικός.
Εδώ φαίνεται ότι ο Μάντζιος βρίσκει επιτέλους το “κλειδί” στον περιορισμό ακόμη μίας αδυναμίας η οποία δεν είναι ποδοσφαιρική αλλά επεκτείνεται και φθείρει το αγωνιστικό. Συν το όλο κομμάτι της διαχείρισης που έγινε από τον ίδιο και του βγήκε, έχοντας αξία όταν γίνεται κάτω από τις γνωστές συνθήκες.
Τώρα ήρθε η ώρα!
Και κάπως έτσι, με καλή ψυχολογία και όχι μόνο, ο ΑΡΗΣ πάει στο ματς της χρονιάς… μέχρι το επόμενο. Ο αγώνας με την ΑΕΚ.
Δυστυχώς το αποτέλεσμα του μεθαυριανού αγώνα θα κρίνει τη μετέπειτα πορεία της χρονιάς και ίσως πολλά παραπάνω στο σύλλογο. Δεν θα έπρεπε να είναι έτσι καθώς στο ποδόσφαιρο υπάρχουν καλά και άσχημα βράδια. Το πρόβλημα απλά για τον ΑΡΗ είναι ότι τα τελευταία χρόνια έχει ζήσει μπόλικα από τα δεύτερα και ελάχιστα από τα πρώτα.
Δεν μπορούμε να κάνουμε προβλέψεις διότι υπάρχει το συναίσθημα και το τεράστιο “θέλω” όλων μας, τα οποία αλλοιώνουν την όποια κρίση μπορεί να γίνει. Σίγουρα όμως ο ΑΡΗΣ των τελευταίων αγώνων έχει τα φόντα για να πετύχει κάτι πολύ δύσκολο και να δώσει τέτοιο χρώμα στη χρονιά, πουν ούτε ο καλύτερος ζωγράφος μπορεί να το αποτυπώσει σε έναν πίνακα ζωγραφικής.
Άλλες 48 ώρες… και κάτι υπομονή, για να δούμε πώς θα πορευτούμε από την Πέμπτη και μετά. Εδώ θα είμαστε, όπως και ο ΑΡΗΣ. Είτε περάσει είτε όχι… Ας κάνει το πρώτο όμως.