«Τζάμπα πεταμένοι βαθμοί… Αυτά δε γίνονται… Κρίμα… Κρίμα… Κρίμα…»
Αυτά μονολογούσα τη Κυριακή το βράδυ μετά το ματς, κατευθυνόμενος με γοργό βήμα, σχεδόν τρέχοντας, προς το αυτοκίνητο μου.
Η ώρα ήταν περασμένες 12 και εγώ, όπως και χιλιάδες κόσμος που ήταν στο Χαριλάου, μούσκεμα από την βροχή που έπεφτε με απίστευτη μανία, αλλά και σκασμένοι για τον τρόπο με τον οποίον χάθηκε το ματς, αποχωρούσαμε για τα σπίτια μας.
Πώς να μην είσαι σκασμένος όταν παραχωρείς ισοπαλία σε έναν αντίπαλο, ο οποίος σε 90+ λεπτά, όλο κι όλο είχε μία υποψία φάσης και η αγωνιστική του συμπεριφορά και παρουσία, ήταν χειρότερη και από αυτή του νεοφώτιστου Λεβαδειακού στη πρεμιέρα.
Δεν μπορούσα να πιστέψω, το πώς χάσαμε την ευκαιρία για μια νίκη στο ντέρμπι.
«Βάλτο ρε Γκρέι… βάλτο τη τρέλα μου μέσα…», αναφώνησα σε κάποια στιγμή, περιμένοντας να ανάψει το φανάρι και να περάσω τη διάβαση.
Με άκουσε η παρέα που στέκονταν δίπλα.
Περίμεναν κι αυτοί να περάσουν.
Δεν ήθελε και πολύ για να πιάσουμε την κουβέντα.
Τρελαμένοι κι αυτοί.
«Κοντεύουμε να σκάσουμε ρε Πέρι. Είναι δυνατόν; Τζάμπα βαθμοί. Πείτε τα αύριο στην εκπομπή. Πείτε τα. Να τελειώνουμε με τον προπονητή και την ενίσχυση της ομάδας» έλεγαν με απόλυτα δικαιολογημένη αγανάκτηση και με φωνή βραχνιασμένη, σχεδόν κλειστή, απ τα συνθήματα που τραγουδούσαν.
Τα έδωσαν όλα, για να συμπαρασταθούν στην ομάδα, όπως έκανε όλος ο κόσμος, που γέμισε το γήπεδο και είχε μια συγκλονιστική παρουσία και συμπαράσταση.
Ήταν Αρειανάκια από επαρχία.
Οπαδάκια κωλοπετσωμένα και μπαρουτοκαπνισμένα, που είχαν ταξιδεύσει από τη Δράμα για να έρθουν να δουν τον θεό του πολέμου!
«Η καρδιά μας είναι κατακίτρινη. Μιλάω για τον ΑΡΗ και βουρκώνω αδελφέ» φώναζε ένα παλικάρι, με φωνή βραχνιασμένη και γεμάτη συναίσθημα.
«Δεν μασήσαμε στα πολύ δύσκολα, δεν θα χαλαστούμε τώρα. Αλλά δε γουστάρουμε να μας κοροϊδεύουν. Όπως εμείς δίνουμε τη ψυχή μας για την ΑΡΕΙΑΝΑΡΑ, αυτό θέλουμε από όλους, είτε είναι ο Καρυπίδης, είτε είναι ο προπονητής, είτε είναι οι παίκτες», έλεγαν με λόγια βγαλμένα μέσα από τη ψυχή τους.
Πόσο με συγκίνησαν…
Πόσο με έκαναν να νοσταλγήσω και να αναπολήσω παλιές ωραίες οπαδικές στιγμές…
Μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα, μου ήρθε στο μυαλό όλος εκείνος ο απίστευτος αγώνας που είχαμε κάνει στη δεκαετία του 90, για να οργανώσουμε τα Αρειανά της επαρχίας και γεμίσουμε συνδέσμους του SUPER 3 ΠΑΝΤΟΥ, σε όλη την Ελλάδα.
Μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα, σαν ταινία πέρασαν από μπροστά μου, διάφορες στιγμές και πρόσωπα από εκείνα τα χρόνια, ώσπου ένας άλλος φίλος από την παρέα. φώναξε με καμάρι και περηφάνια:
«350 χιλιόμετρα κάνουμε αδελφέ πήγαινε έλα για την ΑΡΕΙΑΝΑΡΑ μας, αλλά δεν μας νοιάζει καθόλου. Εδώ θα είμαστε και με Ολυμπιακό».
Ανατριχίλα!!!
Άστο.
Τι να πεις για όλους αυτούς τους Αρειανούς;
Τι μπορείς να πεις για όλα τα οπαδάκια, που είτε παίζουμε «Κλ. Βικελίδης», είτε εκτός έδρας, καταπίνουν τα χιλιόμετρα, αψηφούν κούραση και ταλαιπωρία, μπαίνουν σε πούλμαν, σε τρένα, σε αυτοκίνητα, σε αεροπλάνα κι έρχονται από κάθε γωνιά της Μακεδονίας, αλλά και όλης της Ελλάδας, προκειμένου να συμπαρασταθούν στην μεγάλη αγάπη της ζωής τους.
«Καλό δρόμο αδέλφια και προσοχή στο δρόμο. Δεν μασάμε τίποτα. ΑΡΗΣ ΕΙΜΑΣΤΕ. Από ατσάλι είναι η ψυχή μας. Όλα θα πάνε καλά» ήταν τα δικά μου λόγια, όταν τους αποχαιρέτησα, συνεχίζοντας το δρόμο μου.
Λίγα δευτερόλεπτα μετά, ακούγονταν φωνές και συνθήματα, μέσα στη βροχή!
«Όπου παίζει ο Θεός, δεν θα είναι μοναχός, γιατί ΑΡΗ μου δεν γίνεται αλλιώς» φωνάζανε τα Αρειανάκια απ τη Δράμα!
Κι εγώ, κοντοστάθηκα, τους κοίταξα υψώνοντας τη γροθιά και φυσικά, μετά από πολύ ώρα, έσκασα ένα μεγάλο χαμόγελο, ανακούφισης και αισιοδοξίας.
Δεν με ένοιαζε καθόλου η βροχή, που όσο περνούσε η ώρα γίνονταν και πιο δυνατή.
Δεν σκεφτόμουν πλέον το χαμένο πέναλτι του Γκρέι και σταμάτησα να σκέφτομαι και να προβληματίζομαι για την επόμενη μέρα, για το τι θα κάνει ο Καρυπίδης, για το ποιον θα πάρει προπονητή, για το αν θα πάρουμε αμυντικό χαφ και τι πρέπει να γίνει από εδώ και πέρα.
Είχε γεμίσει τόσο πολύ η ψυχή μου, με αυτή την τυχαία συνάντηση και όλη αυτή τη κουβέντα που είχαμε με τα παλικάρια από τη Δράμα.
Ποια βροχή τώρα…;
Όταν έχεις ζήσει τη καταρρακτώδη βροχή του ημιτελικού κυπέλλου με τον Ολυμπιακό το 86, που ξαφνικά ξέσπασε καταιγίδα και ψάχναμε να προφυλαχθούμε κάτω από τα πανό, δεν μασάς από βροχή…
Αν ήσουν στο Καραισκάκη στην εκδρομή το 94, με την τρομερή εκείνη βροχή που είχε αναγκάσει τον διαιτητή να ματαιώσει τον αγώνα, δεν λογαριάζεις βροχή…
Είχαμε γίνει τότε όλοι μουσκίδι και στην επιστροφή, απλώναμε τα ρούχα μας στα παράθυρα του πούλμαν να στεγνώσουν.
Απίστευτες καταστάσεις.
Όταν έχεις φάει κιλά νερό στο κλουβί της Νέας Ιωνίας με τη Νίκη Βόλου, όταν έχεις φάει τη βροχή της ζωής σου στα Λιόσια με τον Ακράτητο ή στον ευρωπαικό αγώνα με τη Σαραγόσα, τι να καταλάβεις…
Ένα σωρό αγώνες, που ακολουθήσαμε τον ΑΡΗ, με βροχές, με χιόνια, με καύσωνες και παγωνιές, παντός καιρού και κατάστασης.
ΑΡΗΣ ΕΙΣΑΙ.
ΑΛΥΓΙΣΤΟΣ και ΑΓΕΡΩΧΟΣ.
Όλα αυτά σκεφτόμουν και βέβαια, τα λόγια των παιδιών από τη Δράμα, ώσπου έφτασα στο αυτοκίνητο.
Δεν με ένοιαζε καθόλου που ήμουν μούσκεμα.
Ένιωθα ήδη καλύτερα.
Ήταν αρκετά αυτά τα 3 λεπτά και η κουβέντα που είχα με τα Αρειανάκια απ τη Δράμα, για να μαλακώσει η καρδιά και κυρίως, να γεμίσω τα εσώψυχα μου με ελπίδα και αισιοδοξία.
Γιατί το απόσταγμα που έβγαλε αυτή η τυχαία συνάντηση και η ολιγόλεπτη συζήτηση, ήταν το ατελείωτο μεγαλείο που έχει αυτός ο Σύλλογος και ο περήφανος λαός του.
Ένας λαός ΓΙΓΑΝΤΑΣ, που δεν λύγισε ποτέ και για κανέναν!
Ένας λαός, που όμοιος του δεν υπάρχει στην Ελλάδα!
Ένας λαός, που ΞΕΚΑΘΑΡΑ, δεν έγινε ΑΡΗΣ ούτε για τους τίτλους ούτε για τις επιτυχίες (76 χρόνια πέρασαν από το τελευταίο πρωτάθλημα και 53 από το κύπελλο… τι να λέμε).
Ένας λαός που έζησε σκληρές και τρομερά δύσκολες στιγμές, που όσοι άλλοι ιστορικοί σύλλογοι τα έζησαν, έχουν εξαφανιστεί απ το χάρτη…
Ένας λαός που κάνει τους εχθρούς του να τρελαίνονται.
Γιατί δεν μπορούν να διανοηθούν το πώς είναι δυνατόν, ο ΑΡΗΣ, να έχει τόσα πολλά χρόνια χωρίς να πάρει έναν τίτλο, να έχει υποστεί όλα αυτά τα πάνδεινα, να δέχεται χρόνια τώρα αυτόν τον αδυσώπητο και ύπουλο πόλεμο, να μην έχει δικά του Μ.Μ.Ε που να προπαγανδίζουν και να τον αβαντάρουν και ο λαός του, αντί να μειώνεται και να συρρικνώνεται, να μεγαλώνει και να γιγαντώνεται!
ΑΥΤΟΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΑΡΗΣ.
ΑΥΤΟΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΛΑΟΣ ΤΟΥ.
Αυτά σκεφτόμουν για αρκετά λεπτά.
Έβαλα μπρος το αυτοκίνητο και ξεκίνησα.
Έκλεισα σε κλάσματα δευτερολέπτου το ραδιόφωνο.
Δεν θα άφηνα τίποτα να χαλάσει αυτή την υπέροχη αίσθηση που ένιωσα και τα βαθιά συναισθήματα χαράς και περηφάνιας, που έβγαλε η ψυχή μου.
Παράλληλα όμως, ένιωσα ακόμη μεγαλύτερο το αίσθημα της ευθύνης.
Αυτής της ευθύνης που μου αναλογεί, προκειμένου να συνεχίσω να δίνω τις μάχες μου, από το δικό μου μετερίζι, εν ονόματι αυτού του ΤΕΡΑΣΤΙΟΥ Συλλόγου και του ΓΙΓΑΝΤΑ λαού του.
ΟΛΟΙ αυτό πρέπει να κάνουμε.
Ακόμη πιο δυνατά, ακόμη πιο παθιασμένα, ακόμη πιο οργανωμένα, να συνεχίσουμε να δίνουμε ακόμη μεγαλύτερες μάχες.
ΟΛΟΙ μας, ο καθένας όπως και όπου μπορεί, προκειμένου να δούμε τον ΑΡΗ έτσι όπως πρέπει, έτσι όπως του αξίζει και κυρίως, έτσι όπως ταιριάζει σε αυτόν τον υπέροχο κόσμο.
Μοιράστηκα μαζί σας αυτές τις στιγμές που έζησα μετά τον αγώνα.
Κάθισα να τα γράψω σήμερα το πρωί (Τετάρτη), ακούγοντας παράλληλα τον Ύμνο του Συλλόγου μας.
Πόσο απίθανοι είναι οι στίχοι του Ύμνου μας, όπως τους έγραψε ο Κίτσος και τους μελοποίησε ο Ποζέλι, σχεδόν έναν αιώνα πριν…
Πόσο μοναδικό και ανεκτίμητο συναίσθημα, είναι το να αγαπάς και να υποστηρίζεις, αυτόν τον Σύλλογο.
«Λιονταρίσια έχεις καρδιά, και στη δυνατή ορμή σου
σαν τον λαίλαπα με μιας, τον εχθρό σου τον σκορπάς.
Ποιος ποτέ του θα βρεθεί, να χτυπήσει το κορμί σου ,
δεν μπορεί κανείς, και θα νικάς όπου κι αν πας…»
ΥΓ : ΕΚΠΛΗΚΤΙΚΑ βίντεο και ΑΠΙΘΑΝΕΣ φωτογραφίες, για ακόμη μια φορά, από το ARIS MEDIA FACTORY!
Ότι και να πω για εσάς παλικάρια είναι λίγο.
Σεβασμός και περηφάνια για τις δημιουργίες σας.
Ο ΑΡΗΣ έχει ένα σπουδαίο όπλο στη φαρέτρα του.
A.M.F.