Είναι ένας από τους άγραφους νόμους του ποδοσφαίρου, ειδικά στην Ελλάδα. Οταν δεν μπορείς να αλλάξεις τους πολλούς, αλλάζεις τον έναν.
Στο σερί των αρνητικών αποτελεσμάτων, στο κακό φεγγάρι, ο πρώτος υποψήφιος να την πληρώσει είναι ο προπονητής. Στην περίπτωση του ΑΡΗ, αυτό άργησε να γίνει.
Ο Καρυπίδης σωστά στήριζε τον Μάντζιο στις… στραβές που προηγήθηκαν. Γνώριζε ότι δεν του αναλογούσε η βασική ευθύνη για τη φετινή εικόνα. Εκεί εντοπίζεται η ωρίμανσή του παραγοντικά.
Τα παραπάνω δεν άλλαξαν ούτε με τη χθεσινή του απόφαση. Απλά είναι το οριακό σημείο στο οποίο βρίσκεται η ομάδα και τον οδήγησε σε αυτήν, ελπίζοντας ότι οι εξελίξεις θα την… ταρακουνήσουν πριν εκτροχιαστεί εντελώς. Οχι ότι δεν πιστεύει τον Μάντζιο, ούτε ότι αυξήθηκε ξαφνικά το μερίδιο ευθύνης του.
Στο καθαρά αγωνιστικό κομμάτι, ο Μάντζιος επιχείρησε φέτος κάτι διαφορετικό με πέρυσι. Να εξελίξει δηλαδή το παιχνίδι της ομάδας. Να ξεφύγει κάπως από το τρανζίσιον και να κάνει το επόμενο βήμα. Περισσότερο build up, περισσότερο τη μπάλα κάτω και συνδυαστικό ποδόσφαιρο. Ούτε το καλοκαίρι όμως, ούτε τον Ιανουάριο… εφοδιάστηκε με τα κατάλληλα υλικά για αυτό.
Ο ΑΡΗΣ είχε πέρυσι μία χρονιά εξέλιξης αλλά και με προβλήματα. Τα ήξερε, ήταν μπροστά του αλλά δεν τα διόρθωσε. Και όπου προβλήματα, η ουσία στο επιθετικό του τρίτο και το γκολ απέναντι στις πολυπρόσωπες άμυνες που συναντάει επί το πλείστον. Οπως χθες.
Μέχρι τα 3/4 του γηπέδου η ομάδα είχε κυκλοφορία και έβγαζε κάτι τακτικά. Στο τελευταίο τέταρτο όμως… Ένας Μαντσίνι σε καλά επίπεδα, άλλοι ντεφορμέ και απουσία φρέσκων λύσεων. Φορ δεν ήρθε ποτέ, ούτε επιτελικός μέσος, ούτε ο έτοιμος εξτρέμ με την παραπάνω ενέργεια.
Μέσα στην όλη προβληματική κατάσταση, εντός και εκτός γηπέδου, ο Μάντζιος έκανε και αυτός τα λάθη του, έχοντας παραπάνω φορτίο και ευθύνες από αυτές που διαθέτει ένας προπονητής στο σύγχρονο ποδόσφαιρο. Και με πολλά καρπούζια κάτω από την ίδια μασχάλη, θα χαθεί και κάπου η μπάλα. Ηταν όμως επαγγελματίας από την πρώτη ως την τελευταία μέρα, πάλεψε με πολλά ζητήματα της καθημερινότητας και φεύγει ως ένας από τους πιο πετυχημένους προπονητές στη σύγχρονη ιστορία της ομάδας. Ναι, σε κάποιους θα χτυπήσει άσχημα, το ξέρω, αλλά η περσινή πορεία και το ποδόσφαιρο που έπαιξε ο ΑΡΗΣ, αναγνωρίστηκαν απ’ όλους. Ακόμα και στη φετινή δυσλειτουργική χρονιά, χωρίς το -6 ο ΑΡΗΣ είναι 5ος και έναν βαθμό πίσω από την ΑΕΚ…
Δεν είναι το πρόβλημα του ΑΡΗ ο Μάντζιος ή ο επόμενος Μάντζιος που θα έρθει. Το πρόβλημα είναι στην εξέλιξη του ποδοσφαίρου, την οποία η ομάδα δεν ακολουθεί.
Μιλάμε για κάτι πολύ εξειδικευμένο, το οποίο απαιτεί πρώτα τη σωστή λειτουργία της εταιρίας -τεχνοκρατικά και ποδοσφαιρικά- για να ακολουθήσει η… βιτρίνα. Δηλαδή η εικόνα της ομάδας στον αγωνιστικό χώρο.
Ο ΑΡΗΣ λίγο-πολύ γκρεμίζει ό,τι πέτυχε πέρυσι, διότι πάσχει οργανωτικά αλλά και ποδοσφαιρικά, ώστε να δώσει συνέχεια σε χρονιές όπως η περσινή. Είναι άλλο να παίρνεις έναν καλό παίκτη και άλλο να παίρνεις τον κατάλληλο παίκτη που χρειάζεσαι βάσει του τρόπου παιχνιδιού σου.
Επίσης, είναι άλλο να παίρνεις απλά έναν καλό προπονητή με εξίσου καλό βιογραφικό και άλλο να παίρνεις τον προπονητή που χρειάζεσαι, βάσει ρόστερ και του τί θέλεις να παίξει η ομάδα.
Η κουβέντα έρχεται ξανά στην απουσία ενός sports director. Κάπου ανάμεσα στις σκάρτες λύσεις, υπάρχουν και καλές. Οχι απαραίτητα προβεβλημένες αλλά με εξειδίκευση στο ποδόσφαιρο και στο συγκεκριμένο πόστο. Λύσεις που θα πάρουν φορτίο από τις πλάτες του ιδιοκτήτη και του εκάτοστε προπονητή.
Ένας ιδανικός μπούσουλας για τον ΑΡΗ, θα ήταν να ξεκινήσει πρώτα από τη στελέχωση αυτής της θέσης. Μετά, παίρνεις αυτόν τον άνθρωπο και αποφασίζετε. “Θέλουμε να παίξουμε αυτό το σύστημα, θέλουμε να έχουμε τον πρώτο ή τον δεύτερο ρόλο στο γήπεδο”. Να φτιάξεις ένα μοντέλο και πάνω σε αυτό να επιλέξεις με πολύ προσοχή τον προπονητή που θέλεις.
Το παράδειγμα του Ολυμπιακού προ ολίγων ετών, ίσως να είναι και οδηγός. Πας με υπηρεσιακό μέχρι το τέλος της σεζόν και παράλληλα ψάχνεις προπονητή. Τον κλείνεις μέχρι Μάρτη ή Απρίλη, έρχεται εδώ αρχικά ως παρατηρητής και ετοιμάζεται για να πιάσει δουλειά το καλοκαίρι. Με μεταγραφές ή χωρίς… Είναι αγκάθι αυτό αλλά…
Η λύση για να βγει η χρονιά υπάρχει, αν και ο Τόλης Τερζής έχει επιφορτιστεί ένα ενδιαφέρον και ελπιδοφόρο πρότζεκτ για τα τμήματα υποδομής και όχι μόνο. Ξέρει την ομάδα όμως και έχει το know how. Ξέρει τα… δύσκολα.
Ετσι όπως εξελίσσεται η χρονιά, είναι η ευκαιρία του ΑΡΗ να γυρίσει τον διακόπτη και να γίνει πιο ποδοσφαιρικός. Να πλησιάσει τον σύγχρονο τρόπο λειτουργίας μίας ποδοσφαιρικής ανώνυμης εταιρίας. Και πρωτίστως να διαφυλαχτεί η επένδυση εκατομμυρίων που γίνεται όλα αυτά τα χρόνια από τον Θεόδωρο Καρυπίδη. Ολο αυτό δεν εγγυάται άμεση επιτυχία, αλλά έχει περισσότερες πιθανότητες για σταθερότητα, απ’ ό,τι η υπάρχουσα κατάσταση στην ομάδα.
Υ.Γ. Η χρονιά θα μπορούσε να είναι διαφορετική ακόμα και με την ίδια δομή, εάν όμως γίνονταν επιλογές με πιο ποδοσφαιρική λογική. Αυτήν πρέπει να βάλει ο ΑΡΗΣ στην εξίσωση. Είτε με την έλευση ενός στελέχους είτε με περισσότερα…