Η ανακοίνωση της ενδεκάδας του ΑΡΗ προκάλεσε έκπληξη σε πολλούς, όχι όμως σε όσους είχαν εικόνα των δοκιμών του Τόλη Τερζή την περασμένη εβδομάδα.
Αυτό που φαινόταν σχεδόν σίγουρο ήταν ο Ματέο Γκαρσία θα παραμείνει στην ενδεκάδα. Η διαφορά όμως ήταν με την παρουσία του στον άξονα και στον ρόλο του εσωτερικού μέσου, με τον Τόλη Τερζή να πηγαίνει σε ένα ρίσκο που είχε τακτική βάση. Ένα «ματ» όχι απέναντι ατον Μεταξά αλλά απέναντι… στον ίδιο τον ΑΡΗ.
Το 4-3-3 αποτελεί ένα ιδιαίτερο σύστημα για τους περισσότερους προπονητές. Θέλει παραπάνω διδασκαλία από άλλες διατάξεις, ειδικά όταν παίζεις με μονό χαφ και δύο εσωτερικούς μέσους. Γίνεται πιο απαιτητική η δουλειά για τον Ντουκουρέ στην προκειμένη περίπτωση. Κερδίζεις όμως κάτι μπροστά και σε αυτό το “κάτι” αποσκοπούμε ο Τερζής.
Με τον Αστέρα να παίζει κλειστά και με κοντά τις γραμμές του, ο προπονητής του ΑΡΗ ήθελε ακόμη έναν παίκτη κοντά στον Γκαρθία που θα δίνει εξτρά κίνηση και επιλογή στα μεοδιαστήματα, όπως και στις πλευρές ανάλογα με το που βρισκόταν η μπάλα.
Με αυτόν τον τρόπο η ομάδα δημιουργούσε υπεραριθμίες και ήταν ζήτημα αξιοποίησης της κατάλληλης στιγμής όταν θα της εμφανιζόταν. Αυτό που έγινε δηλαδή στο 20′ με την μπαλιά του Γκαρθία που “έσπασε” την άμυνα του Αστέρα και άφησε την υπόλοιπη δουλειά στους Μαντσίνι και Γκρέι.
Με αυτόν τον τρόπο ο ΑΡΗΣ όχι μόνο περιόρισε σημαντικά το παιχνίδι του Αστέρα από τα πλάγια αλλά σε μεγάλο βαθμό και από τον άξονα, έχοντας βέβαια και τις στιγμές επιπολαιότητας και αμυντικής ανισορροπίας που σε ορισμένες περιπτώσεις έδωσαν στους Αρκάδες τις προϋποθέσεις για μερικές φάσεις. Εκεί όμως που φάνηκαν περισσότερο -και φυσιολογικά- ήταν μετά την αποβολή του Ματέο Γκαρσία και την αλλαγή ισορροπιών στο παιχνίδι.
Ο Τερζής πήρε ένα ρίσκο, με δεδομένες τις ιδιαιτερότητες της διάταξης αλλά και το γεγονός ότι δουλεύτηκε μόλις τρεις μέρες στις προπονήσεις. Είχε όμως τακτική λογική και φάνηκε μέσα στο γήπεδο, βελτιώνοντας την ομάδα και περιορίζοντας όσο γινόταν τις αδυναμίες της ομάδας.