Ο ΑΡΗΣ φέτος πάσχει… Πάσχει από τα λάθη του που ξεκινούν από πέρυσι, πάσχει και από τη διαιτησία. Τα πρώτα όμως ήταν αυτά που του έκαναν τη ζημιά χθες.
Πριν το παιχνίδι στο “Αθανάσιος Διάκος” φαινόταν ότι η ομάδα έβρισκε κάτι σαν “φάρμακο” για να γιατρέψει τις πληγές της, μέσα από σωστή δουλειά και την αυτοπεποίθηση που “έχτιζε”. Η πρώτη δεν αλλάζει. Η “δοσολογία” όμως δεν μοιάζει ακόμα αρκετή αφού κόντρα στη Λαμία υποτροπίασε για ακόμη μία φορά φέτος.
Δεν είναι τυχαίο ότι για τρίτη φορά στο φετινό πρωτάθλημα σταματάει στις δύο σερί νίκες. Εδώ αποτυπώνεται και το μεγάλο πρόβλημα της έλλειψης σταθερότητας, την οποία ο ΑΡΗΣ άγγιξε αλλά του έφυγε ξανά μέσα από τα χέρια. Σταθερότητα σε αποτελέσματα και για πρώτη φορά φέτος σταθερότητα σε καλό ποδόσφαιρο από το οποίο απείχε πολύ στο χθεσινό πρώτο ημίχρονο.
Δεν υπήρχε άλλος τρόπος εκτός από… δώρα για να κάνει η Λαμία όχι ένα αλλά δύο γκολ και ο ΑΡΗΣ τα έδωσε απλόχερα, με συνολικά κακή λειτουργία της αριστερής πλευράς στο πρώτο γκολ και το τραγικό λάθος του Ενκουλού στο δεύτερο. Το σημείο που ο Καμερουνέζος αναιρεί την εμπιστοσύνη που του έδειξε ο Τερζής έναντι του Φαμπιάνο, υστερώντας παράλληλα στο κομμάτι τις ανάπτυξης. Για αυτό ήταν πιο ενδεδειγμένη λύση ο Φαμπιάνο, με τον Έλληνα τεχνικό να διορθώνει αμέσως τα πράγματα στο 46′.
Δεν ήταν μόνο ο Ενκουλού το βασικό θέμα του ΑΡΗ στο χθεσινό κάκιστο πρώτο ημίχρονο. Ηταν ο Μπράμπετς, ήταν ο Ετέμπο που έχει ευθύνη στο 1-0 και κάνει πάλι μεγάλα λάθη, αποτελώντας παράλληλα κομμάτι ενός κέντρου που δεν βοήθησε στην ανάπτυξη παρά μόνο ό,τι έκανε ο Νταρίντα.
Η μετατόπιση του Γκαρσία στον άξονα ήταν η λογική κίνηση εν τη απουσία του Ρουπ αλλά ο Αργεντινός αυτή τη φορά δεν ανταποκρίθηκε, όντας από τους παίκτες που αποσυντονίστηκαν από την πίεση της Λαμίας και το παιχνίδι δύναμης της ομάδας του Βόκολου.
Η εικόνα του ΑΡΗ επιθετικά, μας γύρισε σε… εποχές Πάρντιου, με μεγάλη δυσκολία στην ανάπτυξη και το πιο ενδεικτικό παράδειγμα είναι ότι η πρώτη τελική ήρθε στο 42′.
Οι άμεσες παρεμβάσεις του Τερζή στο ημίχρονο απελευθέρωσαν κάπως τον Καμαρά λόγω Γκρέι και έδωσαν ανάπτυξη από την πίσω ζώνη με τον Φαμπιάνο. Ο ΑΡΗΣ έκανε υπεραριθμίες, φάσεις και κινδύνεψε μόνο στη φάση του Μαρτίνεθ και αυτό εις γνώση του, αφήνοντας πολλούς χώρους πίσω.
Η μπάλα έφτασε στην περιοχή πιο ορθόδοξα αλλά οι ευκαιρίες δεν έγιναν γκολ και με αποκορύφωμα αυτή του Γκρέι. Όταν χάνονται τέτοιες φάσεις, δεν μπορείς να περιμένεις πολλά. Και ο Γκρέι καλώς στέλνει τα μηνύματά του για την προσβλητική κριτική που δέχεται από λίγους, αλλά έχει πάει καιρός που δικαιολογούσε τα χρήματά του ή το βιογραφικό του. Και αν θέλει να κερδίσει ξανά θέση στην ενδεκάδα, οφείλει να το κερδίσει μέσα από δουλειά και περισσότερη διάθεση.
Εν κατακλείδι και πολύ πιο απλοϊκά, μέσα σε όλα τα παραπάνω ο ΑΡΗΣ “πέταξε” το πρώτο ημίχρονο, σε αντίθεση με τα προηγούμενα ματς, λόγω των λαθών του και επειδή η Λαμία έδειξε να το θέλει περισσότερο. Και ο ΑΡΗΣ το ήθελε, αλλά στερήθηκε αυτής της έντασης και της ταχύτητας που είχε τελευταία σχεδόν σε όλα τα κομμάτια του παιχνιδιού του. Για να καταλήξουμε ξανά στην έλλειψη σταθερότητας.
Αυτό που απέμεινε εδώ και αρκετό καιρό είναι ένας αυτονόητος αλλά σημαντικός στόχος. Η Ευρώπη. Δεν θεωρώ ακόμα ότι έχει τεθεί σε κίνδυνο, όμως ο ΑΡΗΣ κάνει τη ζωή του διαρκώς δύσκολη αντί να το “κλειδώσει” και να κάνει ό,τι καλύτερο μπορεί παραπάνω σε μία χρονιά που ενδόμυχα όλοι περιμένουμε να τελειώσει.
Χρόνος υπάρχει και πλησιάζουν τα πλέι οφ όπου προσωπικά περιμένω την ομάδα να έχει πάλι άνοδο. Το μεγάλο στοίχημα όλων όμως παραμένει ο περιορισμός της αστάθειας που χαρακτηρίζει την ομάδα φέτος μεταξύ άλλων…