Όλα όσα ανέφερε ο Βραζιλιάνος
Είναι ο ποδοσφαιριστής, που ενώνει τις δύο εποχές της σύγχρονης ιστορίας του ΑΡΗ. Της καλής πενταετίας 2006-2011, που συνοδεύτηκε από ευρωπαϊκές επιτυχίες, συμμετοχές σε τελικούς Κυπέλλου και όμορφου ποδόσφαιρου, του οποίου ήταν ένας από τους κύριους εκφραστές.
Σήμερα στα 35 του πια και στην τελευταία -κατά τα φαινόμενα- χρονιά της καριέρας του, ο ρόλος του Ντάρσι Νέτο στην ομάδα είναι πολυσύνθετος. Λιγότερο αγωνιστικά και περισσότερο στα αποδυτήρια. Από τους ελάχιστους, που διατηρεί το δικαίωμα να λέει ότι… νιώθει από ΑΡΗ, αποτελεί ένα δεύτερο προπονητή στην ομάδα με συμβουλευτικό ρόλο στους νεότερους και παρεμβατικό εκεί που πρέπει. Ουσιαστικά έχει αναλάβει να… μυήσει στη φιλοσοφία του ΑΡΗ τους καινούργιους, να… τραβήξει το αυτί όταν χρειάζεται , να δώσει τα φώτα του στη διοίκηση. Τα τελευταία 24ωρα ο Βραζιλιάνος είναι και πάλι στο προσκήνιο. Όντας ο μοναδικός από το σημερινό ρόστερ, που είχε την τύχη να αγωνιστεί στο πρώτο «δαχτυλίδι της φωτιάς» το 2009, δέχεται συνεχώς ερωτήσεις από τους συμπαίκτες του για εκείνη τη μαγική βραδιά.
Με αφορμή την επιστροφή της Μπόκα Τζούνιορς στο «Κλεάνθης Βικελίδης», ο Ντάρσι Νέτο ξετυλίγει στην εφημερίδα «ΑΡΗΣ ΕΙΣΑΙ!» τις αναμνήσεις του όχι μόνο από εκείνη τη βραδιά, αλλά και την οκτάχρονη σχεδόν παρουσία του στην ομάδα. Αποκαλύπτει ότι θα ήθελε να συνεχίσει στην ομάδα από άλλο πόστο, έχοντας όνειρα και σχέδια για αυτή, δεν κρύβει την απογοήτευσή του για την σημερινή εικόνα, δηλώνει ευγνώμων για όσα του έχει προσφέρει ο ΑΡΗΣ, την αγάπη του κόσμου και στέλνει το δικό του μήνυμα στους φίλους της ομάδας για τη σεζόν, που μόλις ξεκίνησε.
-Τι αναμνήσεις σου ξυπνάει το φιλικό με την Μπόκα;
«Γρήγορα περνάει ο καιρός τελικά (σ.σ γέλια). Είναι μια καλή ευκαιρία για τους νέους ποδοσφαιριστές να δουν πως είναι η ατμόσφαιρα στο γεμάτο “Βικελίδης”. Δεν σου κρύβω ότι ακόμη και σήμερα σκέφτομαι εκείνη τη βραδιά πριν από οκτώ χρόνια, βλέπω βίντεο και φωτογραφίες. Ήταν με διαφορά από τις καλύτερες εμπειρίες μου στον ΑΡΗ και εύχομαι να το ξαναζήσω. Πραγματικά δεν ξεχνιέται».
-Είχες την ευκαιρία τότε να μιλήσεις με τους παίκτες της Μπόκα. Τι έλεγαν για την ατμόσφαιρα;
«Μίλησαν ο Γκρασιάν, ο Νασούτι, ο Αράνο και τους είπαν ότι δεν περίμεναν ότι θα συναντήσουν τέτοια ατμόσφαιρα με τις φωτιές, τα συνθήματα και τραβούσαν βίντεο από την ώρα, που βγήκαν στο γήπεδο. Και φαντάσου το έλεγαν αυτό οι παίκτες της Μπόκα, που αγωνίζονται στο “Μπομπονέρα” και είναι συνηθισμένοι σε τέτοια ατμόσφαιρα».
-Σε ποιο βαθμό θα βοηθήσει την ομάδα το φιλικό; Τους παίκτες, τον προπονητή, τη διοίκηση ακόμη να αντιληφθούν πράγματα για τον ΑΡΗ και δεν αναφέρομαι στο αγωνιστικό…
«Εγώ από τη στιγμή που γύρισα έχω στο μυαλό μου πως ο ΑΡΗΣ θα ξαναγίνει μεγάλος. Έχουμε τα τρία σημαντικότερα πράγματα, τη φανέλα, το σήμα και τον κόσμο και δεν γίνεται ο ΑΡΗΣ να βρίσκεται στη δεύτερη κατηγορία. Λόγω εμπειρίας και γνώσης των καταστάσεων στην ομάδα πάντα προσπαθώ να βοηθήσω και για αυτό μιλάω στον προπονητή, τον Μυροφορίδη, τον Καρυπίδη. Τα παιδιά συνεχώς με ρωτάνε πως ήταν τότε και αστειεύονται ότι γνωρίζω κάθε… τρύπα στο γήπεδο. Το αισθάνομαι σαν σπίτι μου, συμπληρώνω οκτώ χρόνια σχεδόν εδώ και ήδη στο μυαλό μου έχω πως θα τελειώνουμε γρήγορα με αυτή την κατηγορία και σιγά-σιγά ο ΑΡΗΣ να ξαναγίνει αυτός που ήταν».
-Αντιλαμβάνομαι ότι φέτος έχεις πολυσύνθετο ρόλο στην ομάδα και τα αποδυτήρια. Όχι μόνο αγωνιστικό, αλλά και συμβουλευτικό…
«Πάντα προσπαθώ, δουλεύω και αν κρίνει ο προπονητής ότι με χρειάζεται θα είμαι έτοιμος είτε μου πει να αγωνιστώ στο κέντρο, στο δεξί άκρο ή όπου αλλού υπάρχει ανάγκη. Είπαμε να δώσουμε χώρο στους νεότερους και εμένα ο ρόλος μου από τώρα είναι να είμαι δίπλα στον πρόεδρο, τον Μυροφορίδη και να βοηθάω στο κομμάτι της οργάνωσης, που είναι το πιο σημαντικό. Αναγνωρίζω ότι ο Καρυπίδης προσπαθεί πολύ, αλλά θέλουμε ακόμη δουλειά και από τώρα θα πρέπει να ετοιμαζόμαστε για την επιστροφή στη Σούπερ Λιγκ».
-Την ομάδα πως τη βλέπεις φέτος; Έχει άλλα χαρακτηριστικά, πιο δυναμικό στυλ παικτών…
«Δεν έχει καμία σχέση με την περσινή ομάδα. Πέρυσι είχαμε πολλούς καλούς ποδοσφαιριστές. Φέτος έχουμε παίκτες, που ξέρουν καλύτερα το πρωτάθλημα της Β’ Εθνικής. Τρέχουν πολύ στο γήπεδο, ο ένας θέλει να βοηθήσει τον άλλο, με λίγα λόγια ήμαστε πιο ομάδα. Όλα αυτά τα παιδιά, που ήρθαν ξέρουν ότι ο ΑΡΗΣ είναι η μεγάλη τους ευκαιρία και θέλουν μαζί με τον ΑΡΗ να ανεβάσουν και τις δικές τους μετοχές. Ακόμη και για τον προπονητή ισχύει το ίδιο. Δουλεύει πολύ, θέλει να κάνει τον ΑΡΗ να ξαναπαίξει ποδόσφαιρο, να κάνει γκολ, να δημιουργεί ευκαιρίες, να παίζει όμορφο ποδόσφαιρο και να “ματώνει” στο γήπεδο. Όχι μόνο άμυνα. Πέρυσι πολλά παιχνίδια ήταν στο χέρι μας και δεν κάναμε τα πράγματα εύκολα, δηλαδή δυνατά και το σημαντικό, που είναι το γκολ. Έτσι, όμως, δεν είναι η Β’ Εθνική. Εγώ λέω στα παιδιά ότι αν παίζετε δυνατά και τα δίνετε όλα δεν έχετε να φοβάστε τίποτα γιατί βλέπω ότι έχουν ένα άγχος επειδή η ομάδα παίζει δεύτερη χρονιά στην κατηγορία».
-Βλέπεις όντως να υπάρχει πίεση στην ομάδα;
«Ναι και πρέπει να έχουμε υπομονή γιατί κάποια παιδιά πρώτη φορά θα παίξουν σε ομάδα με το μέγεθος του ΑΡΗ. Αν πάμε καλά εγώ ξέρω ότι το μίνιμουμ θα έχουμε 10.000 κόσμο. Ξέρω ότι δεν υπάρχει υπομονή, ότι ο κόσμος θέλει να πάμε καλά από το πρώτο παιχνίδι να μην πως από το πρώτο ημίχρονο να δυσφορεί αν δεν κάνεις ευκαιρίες. Εγώ το ξέρω καλά και το καταλαβαίνω. Αν κάνουμε τα πράγματα όπως τα κάνουμε από την προετοιμασία, πιστεύω θα πείσουμε τον κόσμο να γυρίσει στο γήπεδο».
-Μιλάς πολύ για οργάνωση. Υπάρχουν τομείς που χρειάζονται βελτίωση. Εσύ σκοπεύεις το καλοκαίρι, που θα σταματήσεις να βοηθήσεις στο κομμάτι αυτό;
«Οργάνωση δεν είναι μόνο στο αγωνιστικό. Είναι τι χρειάζεται ο ποδοσφαιριστής όλη την εβδομάδα πριν από το παιχνίδι, από το φαγητό του ως τα συμπληρώματά του, ένα καλό γυμναστήριο, ένα καλό γήπεδο για να προπονηθεί. Αυτά όλα μετράνε και φαίνονται στο γήπεδο. Να είναι επίσης πληρωμένος στην ώρα του για να οργανώσει τη ζωή του τώρα ειδικά που δεν είναι μεγάλα τα συμβόλαια. Όταν ο ποδοσφαιριστής πάει στην προπόνηση πρέπει να έχει το μυαλό του καθαρό. Το ξέρω ότι δεν είναι εύκολο, βλέπω και τον Μυροφορίδη, που προσπαθεί καθημερινά να λύσει και ένα πρόβλημα μαζί με τον πρόεδρο. Κακά τα ψέματα η οργάνωση είναι το Α και το Ω σε μια ομάδα. Χωρίς αυτή δεν μπορεί να πάει μπροστά».
-Τι εισπράττεις από την καθημερινή σου συναναστροφή με τον κόσμο όντας ο παλιότερος στην ομάδα;
«Το πρώτο που με ρωτάνε είναι γιατί δεν παίζω τόσο πολύ, αν έχουν μικρά παιδιά τους εξηγούν ποιος είμαι, μου δείχνουν γενικά την αγάπη τους και αυτό είναι ανεκτίμητο. Ακόμη και φίλοι του Π.Α.Ο.Κ. με σταματούν. Μου θυμίζουν κάποια από τα γκολ, που σημείωσα σε κρίσιμα παιχνίδια και αυτό με κάνει να αισθάνομαι ευγνώμων. Αναγνωρίζω ότι τόσο εγώ όσο και η οικογένειά μου στην Βραζιλία ζουν καλά εξαιτίας του ΑΡΗ. Αυτό με γεμίζει ευθύνες και την υποχρέωση να βοηθήσω τον ΑΡΗ όπου μπορώ. Θέλω να μείνω δίπλα στην ομάδα, ξέρω τι χρειάζεται ο ΑΡΗΣ καλύτερα από τον καθένα. Θα δούμε…»
-Σε πικραίνει που δεν κατάφερες να κερδίσεις ένα τίτλο με τον ΑΡΗ;
«Το συζητάω τώρα και με τον Σόουζα, με τον οποίο κάνουμε πολύ παρέα και του λέω ότι κέρδισα πολλά από τον ΑΡΗ, αλλά με τρελαίνει που δεν κέρδισα ένα τίτλο. Ειδικά όταν σκέφτομαι τον τελικό στο ΟΑΚΑ που είχε έρθει όλη η οικογένειά μου από την Βραζιλία. Δυστυχώς, ο χρόνος δεν γυρίζει πίσω. Εύχομαι σε 1-2 χρόνια να το πανηγυρίζω με τον κόσμο στην κερκίδα».
-Ποιος ήταν ο καλύτερος συμπαίκτης που είχες όλα αυτά τα χρόνια;
«Ο Κόκε, με τον οποίο ήμασταν και δωμάτιο. Πιστεύω ότι αν ήταν λίγο πιο συγκεντρωμένος και πρόσεχε τη ζωή του θα έκανε σπουδαία πράγματα. Ο Κάλβο με την εξαιρετική τεχνική του και ταχύτητα, ο Ναφτί, ο Σηφάκης, ο Ρονάλντο Γκιάρο, που για μένα βοήθησε τον Αβραάμ να πάρει μεταγραφή, ο Κάμπορα, που είχε το γκολ χωρίς καν να βλέπει το τέρμα και τόσοι πολλοί».
-Προπονητής να υποθέσω ο Κούπερ;
«Το ποιος είναι ο Κούπερ το ξέραμε όταν ήρθε. Η διαφορά του ήταν ότι δούλευε το ίδιο και με τους 30 παίκτες, δεν έκανε διακρίσεις και κρατούσε έτσι καλά τα αποδυτήρια. Αν δεν έπαιζε ο ένας θα έπαιζε ο άλλος. Αυτό πιστεύω ότι είναι το πιο δύσκολο για ένα προπονητή. Είχαμε ένα “δεμένο” σύνολο, που ο ένας βοηθούσε τον άλλο. Για αυτό και κερδίσαμε σχεδόν όλες τις ομάδες στο γήπεδό μας».
-Ποιο ξεχωρίζεις ως το πιο σημαντικό από τα γκολ που σημείωσες;
«Με διαφορά αυτό στην Ξάνθη για το Κύπελλο, που μας βοήθησε να πάμε στον τελικό. Το γήπεδο ήταν πισίνα, χάναμε και μέναμε εκτός και ήταν από τις ελάχιστες φορές, που πήγα μπροστά, αφού συνήθως έμενα πίσω στις στατικές φάσεις. Μόλις, όμως, είδα την μπάλα να χτυπάει στο δοκάρι από το φάουλ του Μεριέμ δεν το σκέφτηκαν καθόλου. Το άλλο ήταν τα δύο γκολ με την Α.Ε.Κ. και με τον Παναθηναϊκό εδώ».
-Τι θα ήθελες να πεις στον κόσμο που έχει περάσει τόσα τα τελευταία χρόνια;
«Καταλαβαίνω τον κόσμο γιατί ξέρω πολλούς και μιλάω με πολλούς. Μου λένε ότι έχουν καιρό να πάνε στο γήπεδο και εγώ τους απαντάω ότι τώρα σας χρειάζεται περισσότερο η ομάδα. Με πονάει πάρα πολύ έτσι όπως είναι ο ΑΡΗΣ σήμερα, να βλέπω 2.000-3.000 κόσμο στις κερκίδες και να τρελαίνομαι όταν ακούω να λένε: «να έχει κόσμο σήμερα». Αυτά τα νούμερα ο ΑΡΗΣ πρέπει να τα έχει στην προπόνηση αν ανοίξουμε τις πόρτες. Δυστυχώς αυτό μόνο εμείς μπορούμε να το αλλάξουμε κι αυτό λέω στα παιδιά στα αποδυτήρια. Είναι πολύ σημαντικά τα 4-5 πρώτα παιχνίδια, να πάρουν ψυχολογία τα παιδιά, να φύγει το άγχος. Αν κερδίσουμε και στα Τρίκαλα θα έρθουν όλα τα υπόλοιπα στην πορεία. Βλέπω ότι η ομάδα είναι στο σωστό δρόμο, τα παιδιά το πιστεύουν και δεν μένει τίποτα άλλο από το να ανεβάσουμε την ομάδα