Στις 22 Απριλίου 2012 το "Λουίτζι Φεράρις" έχει παραδοθεί στο χάος. Οργισμένοι οπαδοί της Τζένοα βλέπουν την ομάδα τους να δέχεται τέσσερα γκολ μέσα στο σπίτι της από την Σιένα, πριν καν κλείσει το ημίχρονο.
Η εξέδρα βράζει και μετά από μερικά λεπτά στο δεύτερο μέρος ξεσπά κατά των παικτών της ομάδας. Το ματς διακόπτεται, η αποστολή των φιλοξενούμενων αποχωρεί για τα αποδυτήρια χωρίς να πειράξει κανείς ούτε τρίχα από τα κεφάλια των μελών τους.
Δεν ισχύει, όμως, το ίδιο και για τους γηπεδούχους. Ουσιαστικά οι ποδοσφαιριστές της Σιένα μετατρέπονται σε ομήρους ενός σκληρού πυρήνα οπαδών. Θεωρώντας πως οι παίκτες ξεφτιλίζουν την ομάδα, απαιτούν από αυτούς να βγάλουν τις φανέλες. Δεν σταματούν εκεί, αλλά ζητούν να μείνουν μόνο με τα εσώρουχα. Ακόμη και ο αρχηγός Μάρκο Ρόσι υποκύπτει. Όπως άλλωστε έκαναν όλοι, με εξαίρεση έναν άνθρωπο. Τον Τζουζέπε Σκούλι, ένα από τα πλέον “κακά” παιδιά του ιταλικού ποδοσφαίρου και παράλληλα αγαπημένο εγγονό του αφεντικού της “Ντραγκέντα”, Τζουζέπε Μοραμπίτο, του οποίου έχει πάρει το όνομα. “Είναι δικό μου. Μην τολμήσει και το αγγίξει κανείς”, είπε και το ύφος του μαρτυρούσε ξεκάθαρα τι θα ακολουθούσε εάν κάποιος τα έβαζε μαζί του…