Δεν είναι το ποδόσφαιρο που έχεις συνηθίσει. Δεν είναι οι εξέδρες που έχεις συνηθίσει. Δεν είναι οι φιγούρες που έχεις συνηθίσει. Όσοι περίμεναν υψηλό θέαμα, ντρίμπλες, κορδελάκια, δαντέλα θα πρέπει να απογοητεύτηκαν. Λάθος ματς έβλεπαν.

ο Ρίβερ – Μπόκα δικαίωσε όλο τον θόρυβο που έγινε όλο αυτόν τον καιρό ήταν μία μάχη δίχως αύριο από 22 παίκτες με μάτια που γυάλιζαν. Η κλωτσιά έπεσε σύννεφο, κάθε φάση έμοιαζε με σπίθα ικανή να ανάψει έναν τρικούβερτο καυγά. Κάθε τάκλιν ήταν δίχως αύριο. Κάθε μονομαχία 50-50, φάση δίχως αύριο.

Ένας τέτοιος τελικός, τον οποίο έβλεπε όλος ο πλανήτης, δεν γινόταν να κριθεί σε 90 μόνο λεπτά. Ήθελε κι άλλο. Έπρεπε να περάσουν 120 λεπτά ήταν αρκετά για να βγάλουν νικητή.

Ακούγεται παραδοξο, μα οποιος κι αν το έπαιρνε, θα το κατακτούσε δίκαια. Η Μπόκα κατέθεσε ψυχή στο πρώτο μέρος και χάρη σε ένα γκολ ατομικής κλάσης του πασέρ Νάντες και του σκόρερ Μπενεντέτο έφτασε στο 1-0 στο πιο κωμβικό σημείο (45’).

Ωστόσο, από εκεί και μετά όλο το ματς ήταν Ρίβερ. Ένα γκολ του Πράτο μετά από ένα μαγικό ομαδικό συνδυασμό, όπου χάθηκε το τόπι (69’, 1-1), ένα καθαρό πέναλτι που αρνήθηκε ο διαιτητής στον ίδιο παίκτη (αντιθέτως δόθηκε επιθετικό φάουλ για επικίνδυνη προβολή), πριν ακόμα οι «εκατομμυριούχοι» ισοφαρίσει και αμέτρητες μάχες σώμα με σώμα σε κάθε φάση.

Η αποβολή του Μπάριος στην παράταση (92’) άλλαξε για πάντα τις ισορροπίες, έγειρε την πλάστιγγα. Ωστόσο, η χαριστική βολή ήρθε από ένα πατριωτάκι του που παίζει στους… απέναντι. Ο Χουάν Κιντέρο ήρθε από τον πάγκο, άλλαξε την ροή του ματς κι έβαλε το γκολ της ζωής του. Με ένα μαγικό φαλτσαριστό δοκάρι και μέσα (109’, 2-1) έγινε ο απόλυτος ήρωας, έγινε Μέσι για μία μέρα, έγραψε το όνομα του με χρυσά γράμματα στην ιστορία της Ρίβερ.

Στις καθυστερήσεις της παράτασης μία… τρέλα. Η Μπόκα να παίζει με 9, ο τερματοφύλακας Αντράντα να παίζει σέντερ-φορ, ο Χάρα να σημαδεύει το δοκάρι για το 2-2 και στην επαναφορά, ο Πίτι Μαρτίνες να κάνει το 3-1 σε κενή εστία. Μία ποδοσφαιρική έκσταση…