Όχι ως προς το θέαμα, αλλά τη γηπεδική ατμόσφαιρα.
Aπό τη στιγμή που Άρσεναλ και Τσέλσι οριστικοποίησαν την παρουσία τους στον τελικό του Europa League στο Μπακού, εμφανίστηκε ένα πρόβλημα που έβαλε στο στόχαστρο την UEFA για την επιλογή της έδρας. Αυτό με τον Μχιταριάν.
Η αλήθεια είναι ότι αν κρίνουμε από τα πλάνα του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου στην επόμενη δεκαετία, δεν θα έλεγες ότι το ενδιαφέρει ιδιαίτερα να προσελκύσει νέες αγορές και να δώσει ευκαιρίες και σε άλλες ομάδες. Το ακριβώς αντίθετο ισχύει. Κάτι που επιβεβαιώνεται από το ότι φέτος έχουμε 4 αγγλικές ομάδες στους δύο τελικούς.
Είχαμε δηλαδή, αφού οι 2 ήδη έπαιξαν μεταξύ τους. Το ματς ήταν πολύ καλό, είχε φάσεις, είχε 5 γκολ, το ένα της Άρσεναλ και το τέταρτο της Τσέλσι τρομερά σε εκτέλεση και συνεργασία αντίστοιχα, αλλά κάτι του έλειπε. Όχι μόνο το ενδιαφέρον στον αντικειμενικό κριτή που δεν υποστηρίζει καμία από τις δύο.
Του έλειπε ο παλμός. Κι αυτό οφείλεται στο ότι δεν γέμισε το γήπεδο και υπήρχαν σημεία όπου μπορεί να καθόταν ένα άτομο ανά τρεις θέσεις. Σημεία που η κάμερα αναγκαζόταν να τα δείξει. Απ΄αυτή την άποψη, ότι δηλαδή δεν υπήρχε η φλόγα της κερκίδας, είναι απορίας άξιον πως βρήκαν τόσο πάθος οι ομάδες και πάλεψαν να το μεταδώσουν κάπως στο κοινό.
Πολλοί κάνουν λόγο για έναν νερόβραστο τελικό που καλύτερα τον απόλαυσαν όσοι τον είδαν από τηλεόραση, παρά όσοι ήταν στο γήπεδο. Σίγουρα μπαίνει στην δεκάδα με τους πιο δίχως παλμό τελικούς ευρωπαϊκής διοργάνωσης, αλλά δεν είναι στην πρώτη θέση.