Οσο περνάνε τα χρόνια, τόσο χάνεται η πραγματική μαγεία του ποδοσφαίρου.
Όσο γίνεται σόου και τηλεοπτικό προϊόν, τόσο… φλωρεύει και περισσότερο.
Όσο το “against modern football” καταντά κι εκείνο σταδιακά… trendy, τόσο αναπολείς τις παλιές καλές εποχές του γηπέδου.
Τότε που σκηνικά όπως το (εμβληματικό πλέον) «γύρνα στο τέρμα σου, ρε μ….» δεν ήταν εξαίρεση, αλλά ο κανόνας στο παραδοσιακό γηπεδικό μπινελίκι.
Διότι ναι, ακούγονταν και ακούγονται ακόμα χυδαία πράγματα στην εξέδρα.
Όταν όμως είναι έξυπνο, έχει χιούμορ και δεν αναφέρεται εμετικά σε οικογένειες, το μπινελίκι μπορεί να γίνει απολαυστικό. Ακόμα και γι’ αυτούς στους οποίους… απευθύνεται!
Με επίκεντρο λοιπόν τον διαιτητή, κυριότερο αποδέκτη τις περισσότερες φορές (λόγω απόστασης) τον επόπτη και στόχους επίσης παίκτες και προπονητές, εκτοξεύονται κάθε Σ/Κ “διαμάντια”.
Ατάκες που (είτε προέρχονται από 45άρη κολλημένο στο συρματόπλεγμα, είτε από μαγκίτη με το τσιγάρο στραβωμένο στο στόμα, είτε από καταπιεσμένο εκ της συζύγου στο σπίτι) θα μπορούσαν να… πουληθούν από τους επινοητές τους.