Ο άνθρωπος που χαρακτηρίστηκε από το βραζιλιάνικο Τύπο ως η μεγαλύτερη… αυτοκτονία παίκτη, μετά τον Γκαρίντσα» ήταν ίσως ο πιο προικισμένος επιθετικός που γεννήθηκε ποτέ
“H μεγάλη μου μέρα ήρθε και πέρασε. Και δεν ξέρω πώς. Επειδή δεν ήρθε με την έλευση της αυγής, ούτε έφυγε μαζί με το δειλινό”. Σε αυτές τις φράσεις, του Ιταλοαργεντίνου ποιητή Αντόνιο Πόρτσια, θα μπορούσε να συνοψίζεται η καριέρα του ποδοσφαιριστή που διέψευσε όσο κανείς άλλος τις προσδοκίες που είχε δημιουργήσει το εκκωφαντικό ταλέντο του.
Για τον Αντριάνο Λέιτε Ριμπέιρο η άνοδος και η καταξίωση ήρθαν και παρήλθαν με τη διάρκεια θαρρείς που χρειάζεται για να ανατείλει και να δύσει ο ήλιος.
Μια διαδρομή από τη μιζέρια στη δόξα και από εκεί τάχιστα στα έγκατα του αυτοεξευτελισμού. Στα 22 του ήταν ο σταρ της Εθνικής Βραζιλίας που την οδηγούσε με 7 γκολ σε 6 αγώνες στην κατάκτηση του Κόπα Αμέρικα (2004). Στα 28 του ένας ξοφλημένος, που επέστρεφε στις φαβέλες του Ρίο για να επιδοθεί σε πάσης φύσεως ασωτίες: με αλκοόλ, πόρνες, συμμορίες, ακόμα και κατηγορίες για διακίνηση ναρκωτικών.