Για να είμαι πιο σωστός δεν κερδίζει εύκολα και εσχάτως δείχνει μια έφεση στην ισοπαλία. Η ερμαφρόδιτη αυτή κατάσταση κρατάει μεν τον Άρη κοντά στον στόχο της εισόδου στα πλει οφ αλλά τον κάνει να… βράζει και στο ζουμί του στα μισά του δρόμου της κανονικής περιόδου.
Γιατί μπορεί να είναι σε απόσταση μιας νίκης από την 3η θέση αλλά ταυτόχρονα η ίδια απόσταση τον χωρίζει και από την 10η. Η μόνιμη επωδός της δεδομένης ποιότητας που έχει η ομάδα δεν οδηγεί πουθενά, αν αυτή δεν αξιοποιηθεί στο έπακρο και αν χρησιμοποιείται μόνο ως παρηγοριά στον άρρωστο. Γιατί καλές και χρυσές οι ισοπαλίες, χτίζουν σερί, διατηρούν την αυτοπεποίθηση σε καλά επίπεδα αλλά δεν είναι νίκες που κάνουν την διαφορά. Χώρια που ελλοχεύει ο κίνδυνος να σε κοιμίσουν…
Συμφωνούμε όλοι ότι ο Άρης έχει ποδοσφαιριστές που μπορούν να κρύψουν την μπάλα, ειδικά μεσοεπιθετικά. Αρτίστες πραγματικοί. Φετφατζίδης, Γκάμα, για παράδειγμα, με την συνδρομή του Μαντσίνι στην επανάληψη παραλίγο να πάρουν μόνοι τους το τρίποντο. Ειδικά ο Φετφατζίδης έμοιαζε ώρες-ώρες μια ομάδα μόνος του και πάνω του είναι φανερό ότι επενδύει ο Άρης και ευτυχώς χθες στο Περιστέρι και ο Ενινγκ που στα δυο προηγούμενα παιχνίδια τον άλλαζε στο 65΄. Ο Άρης δείχνει να διακατέχεται από την μέση και μπροστά από μια ποιοτική αναρχία!
Διαβάστε τη συνέχεια του blog εδώ